Η ίδια μέρα

Μόλις είδα το σπίτι σκέφτηκα αμέσως να μπω μέσα. Η πολυκατοικία, με μεγάλη πρόσοψη πάνω σ' ένα δρόμο με νησίδα με λεύκες, φαινόταν πολύ φροντισμένη, νεόκτιστη, το πολύ 1-2 χρόνων. Η είσοδος, η πιλωτή και ο κήπος περιποιημένα, η καμινάδα του τζακιού πετρόκτιστη. Στο δεύτερο όροφο όμως μια μικρή παραφωνία. Το κάγκελο της βεράντας είχε ξεβάψει σχηματίζοντας ένα μαύρο λεκέ πάνω στο αρχικό βεραμάν χρώμα. Δεν το είχαν εντοπίσει; Περίεργο. Σαν ένα πεντακάθαρο, κολλαριστό ρούχο που έχει ένα μικρό σπαστικό λεκέ στο γιακά, ικανό να προδώσει όλη την αμέλεια ή προσπάθεια συγκάλυψης του κατόχου του.
Μου άνοιξε την πόρτα χωρίς κανένα ενδοιασμό. Ήταν ένας άντρας λίγο πιο κάτω απ' τα 40. Τα μαλλιά του είχαν αραιώσει ημικυκλικά σχηματίζοντας ένα είδος αόρατης κοριτσίστικης στέκας. Στα νιάτα του ήταν μποξέρ. Από το μικρό μου πέρασμα στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού ήξερα να αναγνωρίζω το σώμα ενός μποξέρ. Στήθος διάπλατο, σκληρό σαν πέτρα, μπράτσα νευρώδη, κοιλιά επίπεδη, χοντρός κώλος και πόδια βαριά. Είχε μια φυσική ευγένεια, πράγμα παράξενο για το επάγγελμά του. Στρατιωτικός. Ανθυπασπιστής. Με ξενάγησε σε όλο το σπίτι. Από δω η κουζίνα (με ανοξείδωτες συσκευές και πόμολα), τα δύο υπνοδωμάτια με τις μοντέρνες συρόμενες ντουλάπες, το μπάνιο με τα μικρά τετράγωνα μπεζ πλακάκια και το σαλόνι με τη καμινάδα του τζακιού βαμμένη σε χρώμα κεραμιδί, ασορτί με τις κουρτίνες.
Μου έκανε εντύπωση το πόσο καθαρό και περιποιημένο ήταν το διαμέρισμά του. Στην εντέλεια. Σαν να έφερνε τους φαντάρους του και τους έβαζε να κάνουν καθαριότητες κάθε πρωί. Αλλά αυτός δεν ήταν από τους γνωστούς καραβανάδες. Ήταν εντυπωσιακά ευγενικός. "Το χρειάζομαι το σπίτι μου" είπε, καθώς βολευόταν στον βελούδινο καναπέ, απομίμηση γνωστού ντιζάιν, από κάποιο επιπλάδικο τύπου 120. Βολεύτηκα στο διθέσιο απέναντι, δίπλα στην πλάσμα τηλεόραση. "Πριν δύο χρόνια μετακομίσαμε, νιόπαντροι, με τη γυναίκα μου, γεμάτοι όνειρα για οικογένεια, παιδιά, χαρούμενες φωνές και παιχνίδια. " Δεν είχα καταλάβει ότι ήταν παντρεμένος. Το σπίτι ήταν τόσο τέλεια συμμαζεμένο που δεν πρόσεξα πουθενά ούτε γυναικείες παντόφλες, ούτε οδονόβουρτσες στο μπάνιο ή καλλυντικά παρατημένα. Πού να ναι η γυναίκα του; Και γιατί δεν αφήνει ούτε ένα σημάδι; Και τότε εμφανίστηκε μπροστά μου. Σαν φάντασμα. Από το πουθενά. Με είχε ξεναγήσει σε όλο το σπίτι. Μου άνοιξε όλες τις πόρτες, ακόμα και του μικρού WC ξένων, δεν την είδα πουθενά. Που είχε κρυφτεί. "Η γυναίκα μου" μας σύστησε. Φορούσε μια κόκκινη φόρμα με μια άσπρη ρίγα στο πλάι κι από πάνω μια λευκή ζακέτα. Μου έτεινε χαμογελαστή το χέρι και σηκώθηκα για να της το σφίξω. Θα ήταν τουλάχιστον δέκα χρόνια νεώτερή του. Μπορεί και παραπάνω. Κοντούλα, ελαφρώς στρουμπουλή, συνεσταλμένη, με ξανθιές βαμμένες αφέλειες να πέφτουν στο πρόσωπό της. Καθώς την χαιρετούσα, δεν μπόρεσα να μην αναγνωρίσω θλίψη στα μπλε μάτια της, σαν να μην την απασχολούσε η απρόσκλητη παρουσία ενός παντελώς άγνωστου. Η ξαφνική της εμφάνιση με παραξένεψε. Μα πως ήταν δυνατόν να μην την είχα δει; Η νεαρή γυναίκα κατάλαβε ότι μας διέκοψε,ζήτησε συγγνώμη κι αποσύρθηκε προς το μυστικό καταφύγιό της. Γιατί αυτή η διακριτικότητα; Και η θλίψη της; Γιατί; Άρχιζα να φαντάζομαι τα χειρότερα. Όμως αυτό που συνέβαινε ομολογώ ότι δεν μπορούσα να το φανταστώ. «Αυτό που μας συμβαίνει» , άρχισε να μου εξηγεί «δεν το χωράει ο νους τ’ ανθρώπου. Κάθε χρόνο, την ίδια μέρα, τον ίδιο μήνα, 15 Μαΐου, τα τρία τελευταία χρόνια η γυναίκα μου αποβάλλει. Τρεις φορές. Τρεις φορές! Την ίδια μέρα, τον ίδιο μήνα. Είναι ανεξήγητο. Οι γιατροί λένε πως είναι σύμπτωση. Τη δεύτερη φορά κι εμείς αυτό πιστέψαμε. Και φροντίσαμε τον επόμενο χρόνο, δηλαδή πέρσι στις 15 του Μάη να είναι σε άλλο μήνα εγκυμοσύνης απ ότι τη πρώτη και τη δεύτερη φορά. Είχε κάτσει σπίτι όλη μέρα. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Είχα πάρει άδεια από τη δουλειά και ήμουν δίπλα της. Το ίδιο και η μάνα της και η δική μου. Όλη μέρα πέρασε χωρίς πρόβλημα, χωρίς πόνους κι ενοχλήσεις. Ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι. Η γυναίκα μου έλαμπε. Κατά τις έντεκα οι συμπεθέρες έφυγαν, ήσυχες, να προλάβουν να γυρίσουν με μονή ταρίφα σπίτια τους. Και τότε κατά τις εντεκάμιση άρχισε να σφαδάζει από τον πόνο. Ήμουν στη τηλεόραση. Ώσπου να τρέξω είχε γεμίσει αίματα. Δεν κράτησε ούτε ένα λεπτό...» Έκανε παύση καθώς ξαναθυμόταν προφανώς τα συναισθήματα πόνου, οίκτου, απογοήτευσης και απελπισίας που τον είχαν κατακλύσει και που δεν μπορούσε να εκφράσει με λόγια.
«Γι αυτό το χρειάζομαι το σπίτι... Το έχω βάλει υποθήκη. Τρέχουμε σε γιατρούς κι εξωσωματικές. Δεν τα πληρώνει η Υπηρεσία», ξεκούμπωσε το μανίκι του και μου έδειξε το μελανιασμένο μπράτσο. «Το βλέπεις; Είναι από τις ενέσεις που κάνω για έλεγχο των λεμφοκυττάρων. Να δούμε αν φταίω εγώ...» Το είχα όμως ήδη καταλάβει. Δεν έφταιγε εκείνος. Και η γυναίκα του το ήξερε.