Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007

Αντίο

Δυστυχώς δεν έχω σκάνερ. Αν είχα θα αναρτούσα ένα μικρό χειρόγραφο κομμάτι χαρτί με τα ποιήματά του. Μεγάλα, καθαρά, σταθερά, καλλίγραμμα διαυγή γράμματα. Εντάξει τα στιχάκια του ποτέ δεν ήταν το φόρτε του. Όχι όπως οι ιστορίες του! Που ακούγαμε πάντα με ενθουσιασμό. Και που όσο μεγάλωνε θυμόταν κι άλλες και κάθε τόσο μας έλεγε καινούριες.
Και γέμιζε μαθητικά τετράδια, λογαριασμούς της ΔΕΗ και εφημερίδες με σημειώσεις του και με εκείνα τα αρχοντικά του γράματα. Από παραγγελίες για το μανάβη, μέχρι τη νέα ιστορία που του ήρθε στο μυαλό λίγο πριν κοιμηθεί και δεν ήθελε να την ξεχάσει. Όπως όταν άκουγε ένα καινούριο τραγούδι που του άρεσε να σημειώνει τους στίχους του.

Έζησε όλη του τη ζωή με παρέα! Ποτέ δεν ένιωσε μόνος ακόμα κι όταν έμεινε μόνος. Πάντα είχε κάποιο από μας δίπλα του, πάντα είχε κάποιο γείτονα, κάποιο ανήψι απ' το Νησί (της Λίμνης) και φυσικά πάντα τις ιστορίες και τις αναμνήσεις του.
Λίγο πριν πεθάνει, πριν λίγους μήνες, συγκέντρωσε τις φωτογραφίες μιας ζωής κι έφτιαξε από δύο άλμπουμ, ένα για κάθε του κόρη, με σημειώσεις, ονόματα και χρονολογίες.
Σ' αυτή την ηλικία - που δεν σηκωνόταν πια απ' το κρεβάτι - του έσειλαν πρόσκληση να παρευρεθεί σε γάμο στο πολυαγαπημένο του Νησί στις 26 Δεκεμβρίου. Τόσο ήταν αγαπητός...

Τα χρήματα που κέρδισε από τον έπαινο της Πολιτείας για την εκπαιδευτική του δράση δεν τα ξόδεψε σε ρούχα ή παπούτσια αλλά πήρε το, μοναδικό στο Νησί, γραμμόφωνο. Για να ακούει μουσική, αυτός, η οικογένειά του και οι φίλοι του. Έγινε συνώνυμος σε κάθε χαρά, γλέντι και γάμο.
Μόλις πρόσφατα ανακάλυψα το τετράδιο πενταγράμμων με μελωδίες της εποχής που έπαιζε στο μαντολίνο του! Τί συγκίνηση!

Έζησε μια ζωή χωρίς αρρώστιες, νοσοκομεία και χειρουργεία. Δεν έβαλε ποτέ νηστέρι πάνω του. Δεν ταλαιπωρήθηκε ποτέ από καμία ασθένεια.
Από τα μάτια του πέρασε όλος ο 2ο αιώνας με τους πολέμους, την κατοχή, τον εμφύλιο και πιο μετά τη χούντα. Έτυχε της μεγάλης τιμής η σημαία της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων, της σημαίας που αναρτήθηκε στο κάστρο για να βροντοφωνάξει στους Έλληνες ότι ελευθερώθηκαν από τους Γερμανούς να είναι αυτή που έκρυβε στο υπόγειο με κίνδυνο της ζωής του.

Κάθε καλοκαίρι που, πιο μικρός, βγαίναμε βόλτα στο Μώλο σταματούσε κόσμος και τον χαιρετούσε, άγνωστοί μου άνθρωποι ψαρομάληδες τον αγκάλιαζαν και τον φιλούσαν.
Κι αυτός, παρά της μοναδικής αναγνώρισης που τύχαινε - βαθιά δημοκράτης - είχε μόνο ένα παράπονο. Ένα παράπονο που δεν μας το εκμυστηρεύτηκε ποτέ (και που το διάβασα σε κάποιο γραπτό του) : "ο οδηγός του τανκς ήταν μαθητής μου"...

Πριν μερικούς μήνες τον πήρε τηλέφωνο μια γριά γυναίκα. Χάρηκε τόσο πολύ. Ήταν η Σταυρούλα.
-Αντέχεις Νάσο μου;
-Αντέχω...Εσύ;
-Δεν με βαστάν τα πόδια μου... Αλλα θέλω να έρθω να σε δω... Θα έρθω...
Δεν την ξέραμε. Κανείς μας δεν την είχε ξανακούσει. Ήταν η πρώτη του αγάπη, που τον ανακάλυψε μετά από τόσα χρόνια, για να επιβεβαιώσει το γνωστό ρητό: οι πρώτες αγάπες δεν πεθαίνουν ποτέ!

Αντίο πολυαγαπημένε μου παππού. Μακάρι να φτάσω κι εγώ στα 96 σου χρόνια να έχω την υγεία σου και να γράφω μανιωδώς. Θα θυμάμαι πάντα την αγάπη, την καλοσύνη και την αισιοδοξία που ακτινοβολούσες.
Και να ξέρεις το παλιό νεοκλασσικό, το γραμμόφωνό σου, το μαντολίνο σου, τα γραπτά σου και οι φωτογραφίες σου είναι σε καλά χέρια.

26 σχόλια:

Βάσσια είπε...

Όλοι αυτοί οι μεγάλοι άνθρωποι που υπάρχουν στη ζωή μας.
Καλό του ταξίδι.
Ένα ακόμα ταξίδι.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

Ευχαριστώ πολύ Βάσσια. Θα μου λείψει πολύ.

Locus Publicus είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο. Ο αποχαιρετισμός ενός ανθρώπου απο κάποιον αγαπημένο. Και η υπόσχεση να σεβαστεί τα πολύτιμα δώρα.

Παράξενε Ελκυστή, σε προσκαλώ στο blog μου. Εχει και εκεί εναν άλλο θάνατο..

ξανθίππη είπε...

Είσαι πολύ τυχερός που είχες έναν τόσο αξιόλογο άνθρωπο στη ζωή σου να αποκαλείς "παππού". Και πολύ τυχερός εκείνος που εισέπραξε τόση αγάπη και που έκανε τόσο υπερήφανο τον εγγονό του... Κράτησε καλά τις εικόνες και τα συναισθήματα να σε συντροφεύουν - φυλαχτό του. Αυτά δεν πεθαίνουν...

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@locuspublicus
Σ' ευχαριστώ πολύ. Θα περάσω να τα πούμε.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@Ξανθίππη:
Φοβάμια ότι ακόμα και αυτά τα πράγματα μας συντροφεύουν κι αυτά σιγά σιγά υπόκεινται στον αμείλικτο νόμο της Λήθης.

ξανθίππη είπε...

καλέ μου, παράξενε,
εχώ την αντίθετη άποψη από όσους πιστεύουν ότι ο χρόνος είναι συνώνυμο με τη λησμονιά... Αντιθέτως, ο χρόνος δίνει μια όψη λαμπερή κι υπέρτατη σε πράγματα που άξιζαν και συνθλίβει ότι πονάει και δεν έχει λόγο ύπαρξης στη μνήμη. Για μένα η αγάπη δεν πεθαίνει. Το πολύ πολύ να μεταφέρεται...

ritsmas είπε...

Επιτρέπεται το δάκρυ να στάξει πάνω στο πληκτρολόγιο, αραγε, ή θα γίνω ρεζίλι νυχτιάτικα;

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@Ξανθίππη
Κατά βάθος κι εγώ αυτό πιστεύω. Απλά μερικές φορές με πιάνουν κάτι τέτοιες ανασφάλειες.
Άλλωστε έχω τόσα πολλά δικά του πράγματα που δεν θα τον ξεχάσω εύκολα.
Συμφωνώ ότι η αγάπη μεταφέρεται. Κάποια στιγμή θα συζητήσουμε για μια θεωρία μου, την Αρχή Διατήρησης της Αγάπης. Διότι η αγάπη είναι ενέργεια. Και σαν ενέργεια αλλάζει μορφές αλλά δεν σβήνει.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@ritsmas:
Σ'ευχαριστώ.:) Ελπίζω να μην έγινα μελοδραματικός. Το κείμενο είναι πολύ πρόχειρα γραμμένο και με έντονη συναισθηματική φόρτιση.

Ευχαριστώ για την επίσκεψη.

roadartist είπε...

Να τον κρατήσεις μέσα σου, καλό του ταξίδι :)

Unknown είπε...

... [και μόνο...]

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@roadartist,dimitris athinakis:
Ευχαριστώ πολύ φίλοι μου.

Ανώνυμος είπε...

Θα είμαι λίγο πιο εγωιστής. Ελπίζω κάποτε, στα 96 μας, κάποιος να μας θυμάται με τόση αγάπη και τα πραγματικά σημαντικά πράγματα να πάνε και αυτά σε καλά χέρια.

Αυτός ο άνθρωπος έζησε μια γεμάτη ζωή. Καλό του ταξίδι.

ξανθίππη είπε...

το' ξερα ότι κατά βάθος συμφωνούμε... Και τρελαίνομαι που έχεις πάντα πρόχειρη μια θεωρία! Σας βγάζω το καπέλο αγαπητέ - εις αναμονή της συζητήσεως περί της θεωρίας σας..!

House for rent είπε...

Ο πιο όμορφος χριστουγεννιάτικος χαιρετισμός. Είσαι τυχερός που κουβαλάς τέτοια εφόδια στη ζωή. Τι υπέροχο να ζουν τέτοιοι άνθρωποι στο διαδύκτιο γιατί και η ζαν έχει ένα ανάλογο κείμενο (http://tokouti.blogspot.com/2007/12/blog-post.html) για τη γιαγιά της, σε πείσμα της εποχής μας. Αυτό κ'ι αν είναι αγαπητική ζαβολιά!!!!!!!!!

5 pink flowers είπε...

mou thymises mou thymises ton pappou tis episkeves tis mnimis ti moni mas periousia pera apo ta ylika aftes einai i pyxida mas poli oreo post

5 pink flowers είπε...

my song is repeated by guards ,in the depths of their words,they guard the treasures of this life..γραφει ο φιλος μου ποιητης Adel Khozam και εγω με τα λογια του σας ευχομαι καλη χρονια και συμπληρωνω διαβαζοντας μεταφορικα τα λογια που εγραψε ενας πιτσιρικος ο 6 χρονος Αγγελος για την αγαπημενη του Ζωη..ζωη τωρα που σε είδα, καταλαβα ποσο σε αγαπω

Roadartist είπε...

Να σου αφησω τις καλυτερες ευχες μου για το νεο ετος..και για τις μερες των Χριστουγεννων, να τις περασεις με αγαπη!!! :)

piece de resistance είπε...

περασα να αφησω κοκκινες ευχες για αυτη την εποχη τη γιορτινη ας πουμε,..καλο 8!

vasikos metoxos είπε...

Πολύ συγκινητικό κείμενο. Όμορφο και ειλικρινές. Οι άνθρωποι χάνονται όταν παύουν να υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που τους θυμούνται.

Lorelei Am Rhein είπε...

Τρυφερά θλιμμένη η μουσική σας...και η φωνή αισθαντική!
Ευτυχισμένη η νέα χρονιά!

Παράξενος Ελκυστής είπε...

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους για την αγάπη και την συμπαράστασή σας! Εύχομαι καλή πρωτοχρονιά κι ένα ευτυχισμένο και δημιουργικό 2008.

Βάσσια είπε...

Ονειρέψου και ανακάλυψε ότι επιθυμείς, και ζήσε ότι πιστεύεις.
Αγάπη και υγεία στο 2008 που θα συναντήσεις.
:-)

Ανώνυμος είπε...

Εγώ, ως γνωστόν, τελευταία σε ανακάλυψα.
Εκτός του ότι είναι πολύ...τραβηχτική η γραφή σου, θέλω να πω πως διαβάζοντας το κείμενό σου, απο ένα σημείο και μετά και ώς το τέλος, μου ερχόταν ένα τραγούδι στο μυαλό.Μάλλον δεν το επεδίωξες αλλά θα συμφωνήσεις πως δεν γίνεται να μη σκεφτείς το
"Ο κυρ Αντώνης πάει καιρός που ζούσε στην αυλή..." κλπ, κλπ.
Είσαι πάντως τυχερός που είχες παππού για τον οποίο -ότι και νάταν στην πραγματικότητα ο άνθρωπος - νοιώθεις έτσι.
Αυτές οι παρουσίες είναι φωτιές που φωτίζουν τη ζωή μας και που όταν πεθαίνουν γίνονται άστρα.

Να σαι καλά , χαίρομαι που αλληλοανακαλυφτήκαμε!!!!!!!!
.
YΓ. Δες τι γίνεται γιατί όταν αφήνεις σχόλιο στο μπλογκ μου δεν βγαίνει λινκ να σε πηγαίνει κατευθείαν στο δικό σου.

Theogr ο κηπουρός είπε...

Να τον κρατήσεις μέσα σου όπως τον θυμάσαι. Ξέρω έπεσα αργά πάνω στο κείμενο όμως μένει πάντα επίκαιρο για κάποια απώλεια του καθένα μας.