Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2008

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΤΡΕΝΟ ΓΙΑ ΠΟΛΗ







Φέτος η αλλαγή του χρόνου μας βρήκε στην Πράγα. Πέρσι η πρωτοχρονιά 2007 στην Πόλη. Πριν αρχίσω να γράφω για τα φετινά - κι επειδή δεν πρόλαβα να τα αναρτήσω πιο νωρίς- είπα να θυμηθώ λίγα απ' τα περσινά.


Την ημέρα που φεύγουμε έχει πάρα πολύ κρύο. Η μισή Ελλάδα έχει ντυθεί στα άσπρα. Ευτυχώς έχουμε πάρει μαζί μας μάλλινους σκούφους, γάντια και κασκόλ . Καθώς επίσης μια σπανακόπιτα της γιαγιάς και φρούτα. Ο Στέφανος μου τη λέει: Στο ταξίδι με το τρένο πρέπει να τρως ξηρά τροφή, γιατί ποιος να τρέχει στις πενταβρόμικες τουαλέτες. Το τρένο για τη Θεσσαλονίκη ευτυχώς χρόνια τώρα έχει «Γρηγόρη» οπότε τη βγάζουμε όλοι με τοστ και σάντουιτς. Τα βαγόνια έχουν πλημμυρίσει από πολύχρωμα μαντήλια, καπέλα και κοντά παντελονάκια. Είναι γεμάτο προσκόπους! Από πολλά σώματα. «Είμαστε οι Κένταυροι!» μου λέει με περηφάνια ένα πιτσιρίκι δέκα χρονών. Οι δικοί του κατεβαίνουν Λάρισα για να συνεχίσουν στο Πήλιο. Οι πιο πολλοί στην Ημαθία.
Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη νωρίς το μεσημέρι. Αφήνουμε τα πράγματά μας στα Lockers και προλαβαίνουμε μια μικρή περατζάδα στην παραλία και ένα καφέ σ’ ένα στενό της Τσιμισκή. Το επόμενο τρένο αναχωρεί στις 8.00 και επειδή κανείς μας δεν θέλει να το χάσει γυρνάμε στο σταθμό από τις 7.30. Μισή ώρα νωρίτερα είναι πολύ σπάνιο για μας.
-Στη γραμμή 1 μας λέει μια υπάλληλος.
Στη αποβάθρα 1 δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε τρένο, ούτε επιβάτες. «Που πάμε;» αναρωτιέται η Λήδα. «Πως πάμε;» τη συμπληρώνω εγώ.
Το τρένο έρχεται στις 7.45. Μπαίνουμε μέσα. Ούτε εισπράκτορες, ούτε αχθοφόροι, ούτε υπάλληλοι. Βρίσκουμε τη κουκέτα μας μόνοι μας. Και τότε παθαίνουμε το πρώτο σοκ. Η κουκέτα μας μόλις και μετά βίας μας χωράει. Τα σεντόνια είναι άθλια. Τρύπια και βρώμικα. Για μένα δεν είναι πρόβλημα. Έχω κοιμηθεί και σε πολύ χειρότερα μέρη. Αλλά δεν είμαι μόνος. Η Χρύσα πίσω μου αρχίζει και κιτρινίζει. Την βλέπω. Έχει αρχίσει να την πιάνει κλειστοφοβία. «Δεν μπορώ εδώ μέσα. Δεν μπορώ να αναπνεύσω, είναι πολύ στενά.» «Δεν είναι πιο στενά από καμπίνα ιστιοπλοϊκού.» της απαντάω για να την καθησυχάσω. Οι μισές κουκέτες είναι σαν τη δική μας οι άλλες μισές καλύτερες. Έχουν το εξής σύστημα: Οι μισές κουκέτες είναι υπερυψωμένες , ανεβαίνεις δηλαδή δύο σκαλάκια και σε τομή έχουν σχήμα V, έτσι ώστε εκατέρωθεν να χωρούν δύο πιο μικρές καμπίνες και να εναλλάσσονται μια μεγάλη και μια μικρή. Ο Στέφανος και η Λήδα έχουν την V κι εμείς την μικρή που έχουν φυτέψει από κάτω. Πάμε να κλειδώσουμε αλλά δεν κλειδώνει. Και μου το είχαν πει: Πάρτε λουκέτα και σλίπινγκ μπαγκ μαζί σας. Δεν είχα πάρει τίποτα απ’ τα δύο. Παίρνω ότι πολύτιμο έχω και βγαίνουμε έξω. Καθόμαστε στο διάδρομο και γνωριζόμαστε αμέσως με τους γείτονες του υπόλοιπου βαγονιού. Οι μισοί - που σαν κι εμάς - δεν είχαν ξαναταξιδέψει με τρένο έχουν πάθει σοκ. Οι άλλοι μισοί το παίζουν άνετοι. Όλοι κι όλοι είναι μια μαμά με την κόρη της, ένας έμπορος που πηγαινοέρχεται για δουλειές και δυο φοιτήτριες.
Απ’ τα μεγάφωνα ακούμε μια φωνή: Παρακαλείται ο τροφοδότης νερού να προσέλθει στη γραμμή 1!» «Ωραία ούτε νερό έχουμε! Καλά αρχίζουμε» σκέφτομαι. Τσεκάρω τις τουαλέτες. Μια αντρική και μια γυναικεία σε κάθε βαγόνι. Είναι καθαρές αλλά μάλλον επειδή είναι η αρχή.
Μετά από πέντε λεπτά το τρένο αρχίζει να φεύγει. Έτσι, χωρίς ανακοίνωση, χωρίς προειδοποίηση. Η αντίθεση με το τρένο για Θες/νικη τεράστια. Εκείνο είχε ανακοινώσεις σε κάθε σταθμό, πεντακάθαρο και πλήρως αυτοματοποιημένο. Αυτό εδώ από την πρώτη στιγμή φαίνεται καρβουνιάρικο. Κάποια στιγμή αποφασίζει να εμφανιστεί κι ένας εισπράκτορας. Του δίνουμε τα εισιτήρια. Πεθαίνω για ένα καφέ. Τον ρωτάω που είναι το κυλικείο. Στο 1ο βαγόνι μου λέει, , αλλά να τελειώσω πρώτα με τα εισιτήρια». «Γιατί;» «Γιατί εγώ το ανοίγω!»
Περιμένουμε λίγο ακόμα κι ύστερα παίρνουμε την κιθάρα και πάμε στο 1ο βαγόνι. Κυλικείο. Ωραίο αστείο. Ένα βαγόνι με τραπεζάκια και αντικριστά καθίσματα. Έχει μόνο νες και ελληνικό. Παραγγέλνω ένα νες μέτριο. Μου φέρνει ένα ποτήρι με ζεστό νερό και τα φακελάκια με τον καφέ και τη ζάχαρη. Τον χτυπάω μόνος μου, προσπαθώντας να μην το χύσω πάνω μου γιατί κουνάει σαν σε καράβι. Έχει λίγο κρύο. Ο καφές έστω και νερομπλούμι με ζεσταίνει. Ξεκινάμε τις κιθάρες. Παίζουμε χαλαρά, τα γνωστά μας κομμάτια. Οι λιγοστοί πελάτες δεν μας δίνουν σημασία και εμείς δεν παίζουμε δυνατά. Σε λίγο όμως σκάει μύτη μια παρέα με κιθάρες μπουζούκια και κρουστά. Είναι οι «Μανιταρόκ», ένα τριμελές συγκρότημα από τα Γρεβενά που έχουν κλείσει στην Πόλη να παίξουν τρία βράδια σε ένα μπαράκι. Μαζί τους είναι και οι κοπέλες τους και διάφοροι φίλοι, σύνολο δέκα άτομα. Και τέσσερις εμείς το κάναμε πάλι το μπούγιο. Είναι πάρα πολύ καλοί. Επαγγελματίες. Αρχίζουν να παίζουν λαϊκά και πολλά της ιδιαίτερης πατρίδας τους. Απαντάμε με Γερμανό, Σαββόπουλο, Δεληβοριά, Περίδη, Μάλαμα.
Σε λίγο όλο το βαγόνι συμμετέχει. Ακόμα κι ο εισπράκτορας. Την έκπληξη όμως την κάνει μια παρέα παπάδων από την Κρήτη, που πάνε στην Πόλη για να δουν τον Πατριάρχη σε προγραμματισμένο ραντεβού. «Μια χαρά μας έχει μείνει κοπέλια» φωνάζει ο ένας τους ο πιο χοντρός. «Το κρασί και το τραγούδι!» Οι παπάδες ξέρουν όλα τα τραγούδια απ’ έξω. Ζητούν και παραγγελιές. Από τη δεκαετία του ‘60. Δεν τους χαλάμε το χατίρι. Εμένα όμως το μυαλό μου είναι αλλού. Πιάνω κουβέντα με τον πιο γέροντα. Πάνε κάθε χρόνο. Άλλωστε εκεί υπάγονται ως Αυτοκέφαλη Εκκλησία «Αύριο που θα πάτε στον Πατριάρχη να ‘ρθουμε και μεις;» ρωτάω με το γνωστό απύθμενο θράσος μου. «Η συνάντησή μας είναι ιδιωτική και τα ονόματά μας δηλωμένα από καιρό», μου απαντά ευγενικά. «Αλλά αν έρθετε θα δω τι μπορώ να κάνω…αν έχει κάποιο κενό.» Δίνουμε ραντεβού για την επόμενη στις 10.00. Εντωμεταξύ το γλέντι συνεχίζεται αμείωτο. Κάποια στιγμή πετάγεται ο εισπράκτορας και ρωτάει δυνατά: «ποιοι από σας κοιμούνται στο βαγόνι 3;» 3-4 σηκώνουν το χέρι. «Γιατί;» «Γιατί το χάσαμε!» Η μουσική σταματάει απότομα, και έχουμε μείνει όλοι μαλάκες. «Πλάκα κάνω!» σπεύδει να συνεχίσει γελώντας. «Απλά μετά τη Δράμα πιθανόν να αλλάξετε θέσεις γιατί δεν έχει θέρμανση.» Τελικά κατά τη 1 το διαλύουμε. Πέφτουμε για ύπνο. Έξω το φεγγάρι λάμπει πάνω στα χιονισμένα τοπία. Συνεχίζει και κουνάει σαν να έχει φουρτούνα. Ο θόρυβος πάνω στις ράγες με νανουρίζει και τελικά αποκοιμιέμαι. Όχι όμως για πολύ. Κατά τις 3 φτάνουμε στα σύνορα, στο Σουφλί. Με ξυπνάει ένας μπάτσος που παίρνει τα διαβατήρια. Μετά άλλος ένας που τα φέρνει. Ύστερα το ίδιο κι από τη άλλη πλευρά. Και τέλος ένας υπάλληλος που χτυπάει τις καμπίνες , ανοίγει τις πόρτες ρίχνει μια πρόχειρη ματιά μ’ ένα φακό στις κουκέτες και προχωράει στην επόμενη. Αυτός είναι ο τελωνειακός έλεγχος. Μ’ άλλα λόγια μπορώ να περάσω στην Τουρκία ό,τι τραβάει η ψυχή μου. Πάντως όλες αυτές οι διατυπώσεις με κρατάνε άγρυπνο 2 ώρες.
Το πρόγραμμα δρομολογίων έλεγε άφιξη στην Πόλη στις 8.00. Κι εμείς οι αφελείς έχουμε βάλει ξυπνητήρι στις 7.00. Ανοίγω την κουρτίνα. Διασχίζουμε πεδιάδες. Πουθενά ένδειξη αστικής ζωής. Σηκωνόμαστε και πάμε στο κυλικείο για το πρωινό νερομπλούμι. Πλέον όλες οι φάτσες είναι γνωστές, με κάποιους έχουμε συστηθεί. Είναι σαν να ταξιδεύουμε όλοι μαζί. Χτυπάει ένα κινητό. «στην Πόλη το ‘χει στρώσει λένε οι ειδήσεις!»
Τελικά φτάνουμε στον τερματικό σταθμό, τον περίφημο σταθμό του Οριεντ εξπρές, με τρεις ώρες καθυστέρηση. Μας υποδέχεται ένα αδιανόητο κρύο, ένα κρύο που σε εμποδίζει να περπατήσεις 5΄. Κατεβαίνουμε απ’ το σταθμό και πάμε προς τη στάση του τραμ. Το ξενοδοχείο μας είναι δυο στάσεις μακριά, πάνω στον Ιππόδρομο. Κοιτάω πίσω μου το τρένο. Η σκέψη ότι θα ξαναγυρίσω πάλι με τρένο με χαροποιεί. «Με τους ρυθμούς της ζωής μας, τις περιορισμένες άδειες, τα αεροπλάνα και τα ταξίδια – αστραπή το έχουμε πλέον ξεχάσει. Αλλά κάποτε πρέπει να αρχίσουμε να το εκτιμούμε» σκέφτομαι «ότι σ’ένα ταξίδι δεν έχει σημασία μόνο ο προορισμός.»






20 σχόλια:

Βάσσια είπε...

Πρώτον, καλώς ήρθες :-)
Δεύτερον, η νέα χρονιά να είναι αυτή που θα διαλέξεις, και
Τρίτον , λατρεύω να ταξκιδεύω με τρένο, και συμφωνώ ότι η διαδρομή κι ο χρόνος μέχρι τον προορισμό έχει ΣΗΜΑΣΙΑ.
:-)

Παράξενος Ελκυστής είπε...

Καλώς σε βρήκα! Καλή χρονιά και σε σένα! Τώρα αν η χρονιά που θα διαλέξω θα μου βγει κιόλας είναι άλλη ιστορία!Κι εγώ λατρεύω να ταξιδεύω με το τρένο και λυπάμαι που σαν φοιτητής δεν έκανα το interail, αλλά που λεφτά τότε για τέτοιες πολυτέλειες. Η συγκεκριμένη διαδρομή πάντως είναι νυχτερινή κι έτσι δεν βλέπεις τα υπέροχα τοπία του Νέστου, του Έβρου και της Ανατολικής Θράκης. Άσε που φτάνεις στην Πόλη κομμάτια από την αϋπνία.

ξανθίππη είπε...

Καλώς ήρθες!
Όμορφη, χαρούμενη και ταξιδιάρικη χρονιά!
Ζηλεύω απίστευτα τα ταξίδια σου..! Παλιότερα οργανώναμε κι εμείς ταξιδάκια και εκδρομούλες με κάθε ευκαιρία, αλλά πάει αρκετός καιρός που έχουμε να οργανώσουμε παράξενη απόδραση με παρέα... Μάλλον μεγαλώνουμε σιγά σιγά...
Δεν έχω ταξιδέψει με τρένο πολύ μακρυά, αλλά οι δύο φορές που έχω κάνει το νυχτερινό δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονική με τον καρβουνιάρη έχουν αποδειχτεί τρελή εμπειρία. Όταν είσαι παρέα, με τα παιχνίδια, τις μουσικές και τις τρέλες, περνάει πολύ όμορφα η ώρα...
Περιμένουμε εντυπώσεις και από Πράγα, λοιπόν!

Παράξενος Ελκυστής είπε...

Καλώς σε βρήκα κι εσένα!
Και εμείς έχουμε μεγαλώσει αλλά μυαλό δεν βάλαμε. Δυστυχώς δεν είχα τη μια βδομάδα χρόνο για να ακολουθήσω δυο παλαβούς φίλους μου (ζευγάρι καθηγητών) που πήγαν στη Λουμπλιάνα με τρένο (δική μου ιδέα ήτανε! Μου την κλέψανε!κλαψ κλαψ!)κι έτσι περιορίστηκα στην Πράγα. Όχι ότι μου έπεσε κι άσχημα αλλά πολύς κόσμος! Ξενέρωσα με τον άπειρο κόσμο! Πως είναι το 15Αύγουστο η Σαντορίνη; Τρις χειρότερα.Χάθηκε όλη η μαγεία. Ευτυχώς την προηγούμενη φορά είχα πάρει τη δόση της μαγείας μου και έτσι αυτή τη φορά απόλαυσα τις steet μουσικές, τα τζαζ μπαρ, τα σκοτεινά ρεστοράν και τα γοτθικά κτίρια!
Ευχαριστώ για την πολλή όμορφη ευχή.
υγ: Το τρένο για Λουμπλιάνα (που έχω πάει και οδικώς) που θα μου πάει, θα το πάρω κάποια μέρα.

Locus Publicus είπε...

Kαλή Χρονιά και απο δώ φίλε μου!
Με υγεία, κέφι και πολύ μουσική.

Ωραίο το κείμενό σου για το ταξίδι στην Πόλη. Δεν έχω πάει και το φέρω βαρέως.
Αναμένω συνέχεια. Και βέβαια και το φετινό σου ταξίδι στην Πράγα. Νάσαι καλά!!

Λωτοφάγος είπε...

Καλή σου χρονιά, πολλά ταξίδια και με πολλή μουσική!
Λατρεύω τα τρένα, ειδικά το χειμώνα. Η περιγραφή ήταν τόσο γλαφυρή που ακόμα κι οι αναποδιές δείχνουν διασκεδαστικές! Το μόνο ήταν τα βρόμικα σεντόνια!
Να ελπίσω σε περιγραφή από Πράγα; Θέλω πολύ να πάω, αλλά στις γιορτές φαντάζομαι ότι θα μοιάζει με ελληνική κοινότητα. Ίσως πάω κάποια άλλη εποχή του χρόνου.
Στην Πόλη δεν έχω πάει, αν και ο ένας παππούς μου είχε γεννηθεί εκεί. Είναι μάλλον θέμα προκατάληψης.

Βάσσια είπε...

Κι εγώ, όπως και ο Λωτοφάγος, αναμένουμε την υπέροχη αρχιτεκτονική και ατμόσφαιρα της ΠΡΑΓΑΣ.
:-)

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@Locus publicus:
Καλησπέρα. Ή μάλλον καλημέρα εκεί, στην άλλη άκρη του κόσμου.
Στην Πόλη πρέπει να πας οπωσδήποτε. Σούπερ η Λατινική Αμερική αλλά μία είναι η Βασιλεύουσα με Β κεφαλαίο!
Έχω πάει 2 φορές και - όπως και την Πράγα - δεν την χορταίνω. Άλλη μαγεία αλλά το ίδιο (ψωφό)κρυο!

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@Λωτοφάγος:
Ο ένας παππούς από την Πόλη, η μία γιαγιά (αν θυμάμαι καλά) από την Αγία Πετρούπολη, εσύ τί κάνεις στην Ψωροκώσταινα; Έχεις πιάσει όλες τα μεγάλα αυτοκρατορικά κέντρα!!
Την άλλη φορά πριν 9 χρόνια που είχα πάει στην Πράγα ήταν άνοιξη και ήταν υπέροχα. Και ίσως δεν ήταν ακόμα στη μόδα. Αυτή τη φορά ήταν ένα απέραντο λαϊκό προσκύνημα. Έχει άπειρους Έλληνες (ξεχωρίζουν από τα κινητά στα τραπέζια, τα στριφτά τσιγάρα και τα ολόσωμα φλάι μπουφάν) αλλά πιο πολλούς Γάλλους, Ιταλούς και Γερμανούς.
Πάντως είναι πανέμορφη πόλη αλλά η κελύτερη εποχή για είσκεψη είναι το καλοκαίρι. Τότε που όλα τα πάρκα και οι δρόμοι είναι καταπράσινοι και τα καφέ βγάζουν τραπεζάκια έξω, στο ποτάμι και στα μικρά λιθόστρωτα σοκάκια(και κυρίως δεν έχει τουρίστες)

Πολλοί γνωστοί μου μού έχουν πει ότι δεν θέλουν να πάνε στην Πόλη για ιστορικούς και συναισθηματικούς λόγους αλλά εγώ δεν το συμμερίζομαι. Δεν έχω καταγωγή από εκεί και ίσως να έχω άδικο, αλλά αν πας θα καταλάβεις ότι οι Οθωμανοί (μόλις πέρασε η λαίλαπα της Άλωσης) σεβάστηκαν την Πόλη και την γέμισαν με υπέροχα μνημεία και κτίρια που της προσδίδουν μια μοναδική γοητεία και που σε συνδυασμό με την μελαγχολία του Βόσπορου (φαντάσου σκηνή: βραδάκι, δείπνο στο Βόσπορο και μέσα στο σκοτάδι ακούς παφλασμούς. Ένα τεράστιο ρωσικό τάνκερ πλέει αθόρυβα με τα φώτα σβηστά-σκηνή που περιγράφει και ο Παμούκ)δημιουργούν μια ονειρική ατμόσφαιρα. Και επιτέλους ας το δεχτούμε : η Πόλη δεν είναι ελληνική. Δεν ήτανε ποτέ. Διότι άλλο ήταν Βυζαντινοί και άλλο είναι οι (Νεο)έλληνες.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@Βάσια:
Περιμένω ένα υπέροχο τραγούδι που έχει γράψει ένας φίλος, όταν είχε πάει κι αυτός εκδρομή, σχετικά με το σπίτι του Κάφκα, στον αριθμό 22 της οδού Αλχημιστών. Μόλις το πάρω και καταφέρω να το αναρτήσω θα γράψω για την Πράγα. Αν και κάτι μου λέει ότι όλοι θα προσέχουν το τραγούδι...

Βάσσια είπε...

:-) Δεν πειράζει, ένα καλό τραγούδι είναι πάντα ευπρόσδεκτο, μέσα στο χαμό των σκουπιδιών.
Ωχχχχ, αυτές τις γιορτές τι έπαθαν τ' αυτιά μου από τα άσματα που ακούγονταν έξω φωνήηηηη.
Στιγματίστηκα μουσικά!!!!

Roadartist είπε...

Να πω οτι δεν ζήλεψα?? :) Όμορφα ταξίδια είναι αυτά! Θέλω πολύ να πάω στη Πράγα, πάρα πολύ! Καλή χρονιά σου εύχομαι, και πάντα τέτοια!! :)

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@Βάσσια:
Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Συμπάσχω μαζί σου. Τέτοιες μέρες είμαστε καταναγκασμένοι να ακούμε την κάθε σκουπιδο-αηδία που έχουμε επιμελώς αποφύγει όλη τη χρονιά. Γιατί τέτοια δοκιμασία Θεέ μου;

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@roadartist:
Ευχαριστώ πολύ, επίσης χρόνια πολλά και σε σένα. Και του χρόνου στην Πράγα!

5 pink flowers είπε...

τι ωραιο οδοιπορικο ..μας χαριζεις εστω και ως αναγνωστες απολαυστικο εχεις δικιο στα Ελληνικε επρεπε να βαλω την επιστολη και την εβαλα αλλα χθες ηθελα να το διαβασουν και οι αλλοδαποι που ορισμενοι δεν την ηξεραν καν! να τη λοιπον στα Ελληνικα http://alwaysthesea.blogspot.com/2008/01/blog-post.html

Ανώνυμος είπε...

Χρόνια πολλά καλη χρονιά!
Εγώ πήγα το καλοκαίρι στην Πόλη (οπότε δεν είχε κρύο ευτυχώς) κ η καθυστέρηση με το τρένο που περιγράφεις είναι ένα μόνιμο φαινόμενο (σύμφωνα με τους ελεγκτες) το τριωρο είναι στο νερό κάθε φορά αλλα δεν το λένε... Με μάγεψε η Πόλη, κ ας μην ξεχνιόμαστε, σαν λαός έχουμε λίγο πιο βαθιές ρίζες στην Ανατολή παρά στη Δύση...Ενοιωσα πολύ οικεία μου ξυπνήσαν μνήμες που δεν είχα..Διαφωνώ μαζί σου ότι οι Τούρκοι διαφυλάξαν τα μνημεία...Η Πόλη είναι μια αυτοκρατορική πόλη, κ κάθε στενό της κρύβει Ιστορία... υπάρχει η αύρα του Ισλάμ και μια κάποια παραμέληση στα βυζαντινά μνημεία...Γνώρισα κ έναν Κωνσταντινοπολίτη που είχε ξεμείνει από τότε..Μου έλεγε ότι παλιά στην Πόλη μέναν 500.000 Έλληνες κ μετα τους αναγκάσαν να φύγουν.Τα παιδιά κ η γυναικα του έφυγαν αυτός έμεινε εκει.Μπαίναν στα σπίτια τους κ τους διώχνανε.Τώρα έχουν μείνει πολύ λίγοι Έλληνες γύρω στους χίλιους που ζουν αρμονικά (με τούρκικη υπηκοοτητα).Αλλά κ πάλι συναντάνε μια αντίσταση.Υπάρχουν πολλοί φανατικοί ισλαμιστές μου είπε κ τα επόμενα χρόνια η Τουρκία θα έχει πολλά επεισόδια.Πάντως εγώ γνώρισα στην Πόλη όλες τις φυλές του κόσμου (Από Αυστραλία μέχρι Λος Αντζελες) κ οι Τούρκοι της Πόλης μας φερθήκαν παρα πολυ όμορφα κ φιλόξενα.Παντού οι άνθρωποι είναι άνθρωποι.Κ έγώ είχα ενδοιασμούς μήπως στεναχωρηθω, στεναχωρήθηκα λίγο, αλλα είναι ένα απίστευτο ταξίδι στην Ιστορία κ στην δική μας ιστορία..Κατάλαβα πολλά για την Ελλάδα κ τις ρίζες μου.Ο Βόσπορος το ηλιοβασίλεμα, μαζεύει φωνές από όλα τα μέρη της γης κ των χρόνων.
Τελος πάντων με έπιασε οίστρος, σου γέμισα την σελίδα ίσως σου περιγράψω κ εγώ τις εμπειρίες μου άλλη φορα...:)
Θέλω να πάω Καππαδοκία έρχεσαι??:)

ritsmas είπε...

Καλησπέρα και από μενα. Αν γύρισες τώρα, καλώς όρισες και ....καλή διαμονή! Ναι, τα ταξίδια με το τρένο έχουν κάτι από κινηματογραφική μαγεία, περιπέτεια ίσως.... Δεν έχω ταξιδέψει ποτέ, εκτός από καποιες διαδρομές Παρίσι - Βρυξέλες ή κατι πολύ εσωτερικό εντός της Ευρώπης. Δεν θυμαμαι αν εχω κανει τη διαδρομή Αθήνα - Θεσσαλονικη με το τρένο. Είμαι βιδωμένη στο αυτοκίνητο. Δυστυχώς και εξαρτημένη.
ριτς

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@ririka:
Μην τολμήσεις να πας Καππαδοκία χωρίς εμένα!
Εννοείται ότι σαν κατακτητές οι Οθωμανοί αφού χόρτασαν από το πλιάστικο και τη σφαγή αμάχων κατέστρεψαν μνημεία. Όμως σε σχέση με άλλους κατακτητές (όχι συγκεκριμένα της Πόλης) αλλά γενικώς και σε σχέση με το πως συμπεριφέρθηκε ο χριστιανισμός στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, επιτρέψτε μου, ήταν παναγίες.
Η αύρα του ισλάμ είναι μαγευτική και επιμένω οι επεμβάσεις τους στην πόλη είναι πολύ προσεγμένες και εντυπωσιακές.
Στην Πόλη συναντιούνται πραγματικά δυο διαφορετικοί κόσμοι.
Γνώρισα κι εγώ δυο Πολίτες , μια μαμά με την κόρη της , 17 χρονών, στο φέρυ για Πρίγκηπο. Μου έκαναν πολύ κακή εντύπωση, αλλά δεν μπορώ να τις κατηγορήσω, θα έχουν περάσει πολύ άσχημα.
Οι Τούρκοι πάρα πολύ ευγενικοί κι εξυπηρετικοί. 'Εχω μάλιστα να ποστάρω πάνω σε αυτό τί ακριβώς μου συνέβει μόλις κατεβήκαμε από το τρένο.
Όντως κι εγώ ένιωσα να έρχομαι σε επαφή με κάποιο προγονικό στοιχείο. Περίεργο ε;
Και φυσικά ο οίστρος σου είναι πάντα πολύ δημιουργικός.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@5 pink flowers:
Νομίζω πως το εν λόγω απόσπασμα στο μπλογκ σου είναι από τα ωραιότερα κείμενα της ελληνικής γλώσσας, γι αυτό έφριξα μόλις το είδα στ' αγγλικά. Αλλά αν είναι για να διαδοθεί και στην αλλοδαπή καλώς!

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@ritsmas:
Έχω μερικές μέρες που γύρισα αλλά οι ευχές είναι πάντα αποδεκτές.
Βρυξέλλες - Παρίσι το έχω κάνει κι εγώ με το τρένο. Ο αδερφός μου μάλιστα έχει περάσει και την Μάγχη σιδηροδρομικώς!Δυστυχώς στην Ελλάδα είμαστε λίγο πίσω σε υποδομές κι έτσι αναγκαστικά και σε νοοτροπία.