Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2008

TO ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΑ CD

Πάντα αναρωτιόμουν πως είναι ένα σπίτι που οι ένοικοι του κρεμούν cd στα μπαλκόνια. Το παραδέχομαι. Η αισθητική αυτή μου είναι λίγο ξένη. Πιθανολογώ ότι κάποιοι θεωρούν το cd διακοσμητικό είδος μάλλον επειδή ιριδίζει, παίζει με τα χρώματα και τις αναλαμπές του φωτός και δημιουργεί μια ανέμελη ατμόσφαιρα. Αλλά όλα αυτά τα cd μαζεμένα να κρέμονται σαν λουκάνικα για να στεγνώσουν, μετέωρα, αφημένα στη τύχη τους, αλλά - το πιο σημαντικό - άδεια από μουσική και περιεχόμενο παραμένει κάτι που δεν μπορώ να αποδεχτώ.
Έτσι όταν μια φίλη μου μου είπε για μια πολύ όμορφη μονοκατοικία που στον επάνω όροφο ταλαντώνονται δεκάδες μικρά δισκάκια αποφάσισα να πάω να την επσκεφτώ. Πήρα το μετρό για Δάφνη και μετά κατέβηκα την Παπαναστασίου προς Νέα Σμύρνη. Λίγο πριν την Πυροσβεστική έστριψα αριστερά, ρώτησα δυο τρεις περαστικούς και τελικά την βρήκα. Πράγματι ήταν πολύ όμορφη . Παλιά διώροφη, γωνιακή, με ένα κήπο που αν τον φρόντιζαν θα ήταν πολύ ωραίος , είχε μπροστά της έναν πολύ μεγάλο πεζόδρομο αρκετά μέτρα πλατύ, που της προσέδιδε μια άπλα και μια ανοιχτάδα, σπάνια για Αθήνα.
Ο μαντρότοιχος όμως πρόδιδε κάτι. Έδειχνε κάποια ανησυχητικά σημάδια παραίτησης. Ξεφτισμένος, με τους σοβάδες ξεφλουδισμένους, κίτρινος από τη βρώμα έδινε την εντύπωση πως κάτι δεν πάει καλά.
Οι τέντες σε όλο το περιμετρικό μπαλκόνι κατεβασμένες. Δεν είχε ήλιο και σε τέτοιο ωραίο σημείο ήταν κρίμα που τις είχαν κατεβάσει. Αλλά από το κατεβασμένο μπράτσο των τεντών κρέμονταν δεκάδες cd. Κατάλαβα ότι δεν τις σηκώνουν ποτέ.
Χτύπησα το κουδούνι και ανέβηκα. Μου άνοιξε μια παχουλή κυρία γύρω στα πενήντα, που ούτε που μου έδωσε σημασία. Ήταν απασχολημένη να μιλά στο κινητό της. Με το που έκανα ένα βήμα στο σαλόνι με χτύπησε μια αποπνιχτική μυρωδιά. Κατουρίλα, σκατίλα, κλεισούρα, εμετίλα όλα μαζί. ΄Εκανα να φύγω αλλά μια τρύπα στον τοίχο που είχε πρόχειρα κλειστεί με τούβλα μού τράβηξε την προσοχή.
-Από τότε που πέθανε ο κουνιάδος μου κανείς δεν ασχολείται με το σπίτι, απολογήθηκε λίγο πριν απαντήσει σε άλλο ένα τηλεφώνημα η χοντρή κυρία δείχνοντας με το δάχτυλό της στο βάθος του δωματίου. Κι ύστερα συνέχισε:
-Ναι, ναι εγώ είμαι. Ναι. Εγώ. Ναι στη λαϊκή του Αγίου Νεκταρίου, την άλλη Πέμπτη. Πόσα θέλετε; 30; Δεν γίνεται. Δεν προλαβαίνω. Από βδομάδα και βλέπουμε.
Ξαναγύρισε σε μένα : Μπείτε σε όποιο δωμάτιο θέλετε αλλά όχι σε αυτό εδώ. Μου έδειξε μια σπασμένη, ξεχαρβαλωμένη πόρτα. Εδώ έχω τα σκυλιά. Καλύτερα μην μπείτε.
Κρίνοντας από τη διάχυτη βρόμα αυτά τα σκυλιά μάλλον είχαν να βγουν χρόνια απ’το διαμέρισμα, οπότε ούτε κι εγώ θέλησα να επιμείνω.
Στο μεταξύ, μέσα στο σκοτάδι του χώρου που, μέρα μεσημέρι, επέβαλλαν οι κατεβασμένες τέντες, τα κλειστά αν και τρύπια παντζούρια και τα σβηστά φώτα προσπαθούσα να ξεχωρίσω τι ακριβώς μου έδειχνε. Και τότε κατάλαβα. Δυο κολώνες είχαν φυτρώσει στις άκρες του σαλονιού, προσθήκη και ενίσχυση του από πάνω ορόφου.
- Όλα αυτά τα είχε αναλάβει ο κουνιάδος μου, χρυσός άνθρωπος, μερακλής, έπιανε το χέρι του, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε να τα χαρεί. Από κάτω μένει η αδερφή μου, μου ξαναείπε ενώ το κινητό της ξαναχτύπησε για έκτη φορά μέσα στα πέντε λεπτά που ήμουν εκεί.
Έκανα μια μικρή βόλτα κρατώντας την ανάσα μου. Χαρτοκούτες πεταμένες εδώ κι εκεί παραγεμισμένες με διάφορα που αντικείμενα που δεν μπορούσα να προσδιορίσω, εικονίσματα καρφωμένα στα γυμνά τούβλα, σπασμένα τραπέζια, ένας εκτυπωτής αφημένος πάνω σ’ ένα νεσεσέρ, ένας τεράστιος αρκούδος, μια ασπρόμαυρη τηλεόραση, πεταμένα χαρτιά , ένα μηχάνημα φαξ στην τουαλέτα. Το σκηνικό συμπλήρωναν κάτι κίτρινοι αρρωστιάρικοι λιγδιάρικοι πολυέλαιοι. Είχα ξεχάσει τα cd του μπαλκονιού, ούτε καν που θέλησα να τα δω. Χαιρέτησα κι έκανα να φύγω. Η κυρία με συνόδευσε μέχρι την πόρτα καθώς συνέχιζε να δέχεται παραγγελίες για άλλες λαϊκές. Βγήκα στον ασοβάτιστο διάδρομο με το γυμνό, χωρίς μαρμάρινη επένδυση πλατύσκαλο και ξαφνικά έκανα μεταβολή.
-Να σας ρωτήσω κάτι; Ο κουνιάδος σας πότε πέθανε;
- Ου! Πάνε δέκα χρόνια τώρα, Θεός σχωρές τον!

26 σχόλια:

Βάσσια είπε...

Καλημέρα :-)
Ανάμικτη η αίσθηση που μου δημιουργήθηκε.
Από τη μία ένα όμορφο κτίσμα με προοπτική.
Από την άλλη μία γυναίκα με κινητό.
Τα σκυλιά.
Η παραίτηση.
Τα δισκάκια να θεωρήσω ότι βρίσκονται εκεί τουλάχιστον 10 χρόνια;

Ομολογώ ότι δεν έχω δει εικόνα σπιτιού με cds να κρέμονται και δεν μπορώ και να αντιληφθώ πως φαίνεται, αλλά θα έχουν αυτή την περίεργη αίσθηση όπως τα σπίτια που έχουν ένα σωρό κουδουνάκια (wind bells) κρεμασμένα, να κροταλίζουν και να ηχούν στον άνεμο.

Ανώνυμος είπε...

:)Δεν ξέρω γενικά για ποιούς λόγους κρεμάνε όλοι cd αλλα στην γειτονιά μου, κρεμάμε όλοι cd επειδή έχει πάρα πολλά περιστέρια που έρχονται κ΄κάθονται στο μπαλκόνι κ το γεμίζουν κουτσουλιες... Τα cd όπως φυσάει κουνιούνται με τον αέρα και δηκιουργούν λάμψεις που τρομάζουν τα περιστέρια κ απομακρύνονται..Δεν είναι λοιπόν θέμα αισθητικής αλλα περιστεροδιώκτης...Κ αν έχεις κάποια ένσταση στο γιατί να διώχνω τα περιστέρια από το μπαλκόνι μου δεν θα σου έχει τύχει να γεμίζει κάθε μέρα το μπαλκονι κουτσουλιες:)Πολύ κουραστικό το καθάρισμά τους...Βέβαια η φύση είναι πανέξυπνη κ τα ζώα έχουν την ικανότητα να προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους οπότε μετά από αρκετό καιρό το κόλπο με τα cd το έχουν ψιλομάθει κ τα αγνοουν:)Καμιά καλύτερη ιδέα έχει κάποιος; Γιατί προφανώς απεχθάνομαι τα καρφιά που βάζουν παντού για να μην καθονται τα περιστερια....

Βάσσια είπε...

ririka :-)
Εγώ πάλι αυτό πρώτη φορά το ακούω.
Περιστεροδιώκτης τα cds λοιπόν.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@vassia:
Ναι, είμαι σίγουρος πως κρέμονται τουλάχιστον μια δεκαετία. Τότε ήταν πάνω - κάτω που είχαν πρωτοκυκλοφορήσει στην Ελλάδα και που ο κόσμος τα ανακάλυπτε και θυμάμαι για πολλούς ήταν μια νέα αισθητική παρέμβαση.
Πάντως δεν παράγουν ήχο. Μόνο αντανακλάσεις.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@ririka:
Αν έχεις σκύλο που όλη την ημέρα μένει μόνος του στο μπαλκόνι και άρα του αφήνεις φαγητό όπως εγώ τότε ξέρεις πολύ καλά τί σημαίνει βρόμα από περιστέρια. Πόσω μάλλον που έχουν και όλοι σχεδόν οι γείτονες. Άστα μεγάλη μάστιγα. Και μετά σου λέει πουλί της ειρήνης κτλ.
Πάντως για περιστεροδιώχτης δεν το είχα σκεφτεί. Και πάλι όμως δεν μου αρέσει σαν ιδέα.

5 pink flowers είπε...

a orea pali to paixnidi sou!!! mou aresei pare kai 2 post gia meta ti bora gia na min ameloume ekeinous...pou agapame...kali Kyraiki pou ki an taxideveis http://alwaysthesea.blogspot.com/2008/01/blog-post_20.html
http://alwaysthesea.blogspot.com/2008/01/blog-post_18.html
apo Rodo oi eikones..xereis esy

Βάσσια είπε...

Ούτε μένα μου αρέσει, είτε είναι design είτε διώχτης περιστεριών.
:-)

Hypocrite lecteur είπε...

Άσχετο πληροφοριακό ιντερλούδιο: Το όνομα περιστέρι βγάινει από το Βαβυλωνιακό Περας Τεραχ που σημαίνει πουλί της αγάπης. Και αυτό γιατί ήταν το ιερό πουλί της Ίσταρ, της θέας της αγάπης, λόγω του γεγονότος ότι τα περιστέρια συνουσιάζονται ασταμάτητα.

Τα CD διώχνουν την αγάπη; Τα άδεια CD μήπως;

MiHat είπε...

Περι της Ισταρ ναι... Με σεβασμό λοιπόν στην Θεά, αλλα και στα γκρίζα urban πτηνά, και εγώ καταψηφίζω τα κρεμαστά cd, βγαίνω να πιω καφέ στο μπαλκόνι μου το απόγευμα και όλο και κάποιο με τυφλώνει. Μπορείτε να πετατε τροφή στα μπαλκόνια των άλλων, ξέρετε... σπόρια. Είναι πιο αποτελεσματικο :)

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@Υποκριτή αναγνώστη:
Καλώς μας ήρθες και καλή αρχή!Καταρχήν θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι σε ξέρω, αλλά πάλι μπορεί και όχι. Πάντως το προφίλ σου μου είναι πάρα πολύ οικείο. Ίσως να έχουμε περάσει άπειρες ώρες παίζοντας κιθάρες, σχολιάζοντας το τελευταίο βιβλίο και προσπαθώντας να αναλύσουμε τους γύρω και τα μέσα μας. Αν όχι με σένα σίγουρα με πολλούς άλλους που σου μοιάζουν.
Κατά δεύτερο ευχαριστώ για τις πληροφορίες που προσδίδουν μια
μια πολύ συμβολική διάσταση στους περιστεροδιώχτες. Η μουσική δεν διώχνει ποτέ την αγάπη, τα
τα άδεια cd μπορεί.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@Μιχάλη:
Καλώς ήρθες στην παρέα μας! Και για μένα το να πίνω καφέ στο μπαλκόνι - όταν έχει καλό καιρό - είναι μια μεγάλη απόλαυση. Ευτυχώς εμείς δεν έχουμε κρεμαστά cd.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

5 pink fowers:
Με συγκινεί πάρα πολύ που (μάλλον) είσαι η μόνη που δείχνει να καταλαβαίνει και να χαίρεται με το παιχνίδι μου!
(Δυστυχώς δεν μπόρεσα σήμερα, άσε που η Πετρούπολη μου πέφτει κάπως μακριά για καθημερινή.)

Ανώνυμος είπε...

@ παράξενος ελκυστής:
Παράξενε, ο hypocrite είναι δικός μας. Τι ωραία, αισθάνομαι σαν να συμμετέχω στην Αντίσταση.
@ hypocritelecteure
με χαρά βλέπω ότι επισημοποιείς την κυβερνο-ύπαρξή σου. Περιμένουμε με ανυπομονησία το blog.

Σχετικά με τα περιστέρια, η έμπνευση με τα cd φαίνεται να ανήκει σε άτομο αντισυμβατικό, αλλά ακαλαίσθητο και αντικοινωνικό. Η ζυγαριά στο μείον.

Γκαντ ντεμ ιτ, βαρέθηκα εδώ μέσα.

Ανώνυμος είπε...

Και διευκρινίζω, δε βαρέθηκα μέσα στο blog, φυσικά.

Εννοώ ΕΔΩ μέσα. Μέρες ολόκληρες. Και νύχτες.

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Hypocrite lecteur είπε...

Με ξέρεις, με ξέρεις. Και κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω να αλλάζω ψευδώνυμα.

Ανώνυμος είπε...

κορδέλες (χρωματιστές απ΄ αυτές των ζαχαροπλαστείων). μια χαρά δουλειά κάνουν, ως περιστεροδιώχτες, και μάλλον και πιο συμπαθητικές από τα σι-ντι ή τις πλαστικές σακκούλες που συνηθίζουν στη γειτονιά.

MiHat είπε...

Οφείλουμε νομίζω να διαχωρίσουμε λίγο τα πράγματα. Εάν μιλάμε για την Κυψέλη, για τους Αμπελόκηπους κλπ που η αισθητική των κτιρίων είναι απο μόνη της σε ένα επίπεδο Α, θα πρέπει να σκεφτούμε λύσεις περεμφερούς αισθητικής, για να αποφύγουμε να γίνουμε κιτς. Τα μεν cd νομίζω θα ταίριαζαν σε πιο ''γυάλινο'' περιβάλλον, όσο άσχημα και εάν είναι, και οι δε κορδέλες θα ταίριαζαν καλύτερα σε καμπινγκ. Σε περιοχές με τέντες-κεραίες-θερμοσίφωνες, θα ήταν ενα πολύ καλό διδακτορικό η αισθητική τους αναβάθμιση... Κορδελάκια απο σακούλες σκουπιδιών πάντως μου φαίνονται πιο ταιριαστά...

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@algernon:
Χωρίς να θέλω να γίνω πικρόχολος(γι αυτό άλλωστε είναι οι φίλοι)να σου υπενθμίσω ότι ΕΚΕΙ μέσα αποφάσισες να μείνεις για όλη σου τη ζωή! Κι αυτό στην καλύτερη των περιπτώσεων! Οπότε ξεαγχώσου, λύσε τη γραβάτα που λέει και το τραγούδι του Α.Μ και κάνε καμιά βόλτα στο διάδρομο!

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@ΑΝΑΓΝΏΣΤΗ ΥΠΟΚΡΙΤΗ :
Ήμουν σίγουρος ότι ήσουν εσύ, αλλά ύστερα από την παρεξήγηση με το σχόλιο του Κ.Μ που άλλος νόμιζα κι άλλος αποδείχτηκε τελικά, είπα να μην κάνω κι άλλη πατάτα.
Μπορεί να άλλαξες πολλά, αλλά κατέληξες σ' ένα καταπληκτικό ψευδώνυμο!Περιμένω και το μπλογκ.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@Φίλε Μιχάλη,
Συνεχίζω να διαφωνώ με τη λύση των κρεμάμενων cd΄, ανεξαρτήτου αστικού περιβάλλοντος.
Όντως η αισθητική αναβάθμιση τέτοιων γειτονιών αποτελεί υλικό για ένα πολύ καλό διαδκτορικό, όμως το καλύτερο θα ήταν στην έδρα των Εκρηκτικών Υλών.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@algernon:
Λες απο την πολλή Αντίσταση να μας δώσουν και σύνταξη;

Ανώνυμος είπε...

για να μην παρεξηγηθώ ήθελα να δηλώσω ότι δεν μου αρέσει καθόλου η αισθητική των cd στο μπαλκονι...Απλα ήθελα να καταθέσω την γνώση μου όσον αφορά τον λόγο που το κάναν καποιοι ανθρωποι ασχετα αν διαφωνώ. Κ φυσικά τα αδεια cd θυμίζουν κάτι από πεθαμένο φάντασμα κ δεν μου αρέσουν καθόλου.Προτιμώ τα cd γεμάτα με μουσική κ οχι κρεμασμενα:)Επισης συμφωνώ με τα εκρηκτικά υλικα ως λύση στην αισθητική της Αθηνας:)

nomansland είπε...

...απόλαυσα το κείμενο...

...καλησπέρες...

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@Ririka:
Εντάξει λοιπόν, δεν θα σε παρεξηγήσουμε!!!

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@nonmansland:
Και τις δικες μου καλησπέρες!