Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008

Πνίγομαι.



Είμαι εδώ μέσα κλεισμένος 3 μέρες. Χωρίς φως, χωρίς ήλιο, χωρίς αέρα. Δεν ξέρω που ακριβώς βρίσκομαι. Είμαι χωμένος βαθιά μέσα στη γη; σε κάποια τρύπα που άνοιξε ένα τυφλοπόντικας; είμαι σε ένα μπουντρούμι μιας απομακρυσμένης φυλακής; σ' ένα θάλαμο απομόνωσης και ψυχολογικών βασανιστηρίων; είμαι στο ψηλότερο σημείο ενός πύργου ή μήπως είμαι απλά στο δωμάτιό μου;

Δεν μπορώ να θυμηθώ. Το μόνο που θυμάμαι αμυδρά είναι ότι πριν από δω είχα πάει για μπάνιο. Δεν θυμάμαι που. Θυμάμαι μόνο ότι είχε πολύ ωραίες γυναίκες με μαγιό και ότι όλοι διασκέδαζαν. Ποτά, κοκτέιλς, καφέδες, τσιγάρα, πούρα,μουσική,ηλιοθεραπεία, σεξ.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πως βρέθηκα εδώ. Αν μπήκα μονος μου ή να με έβαλαν.

Δεν πρέπει να σκέφτομαι πολύ. Καταναλώνω ενέργεια. Δεν έχει καθόλου αέρα εδώ και είναι θεοσκότεινα. Μυρίζει κλεισούρα και ο αέρας με πνίγει.

Μέτρησα το χώρο μου. Είναι ένα δωμάτιο. Οι δύο τοίχοι έχουν 5 πόδια μήκος κι άλλοι δυο 6. Δεν ξέρω να πω ποιος είναι καθετος και ποιος οριζόντιος αφού δεν υπάρχει πόρτα. Αλλωστε δεν βλέπω τη τύφλα μου. Έψαξα καλά, ψηλάφισα με τα δάχτυλα μου όλους τους τοίχους, το πάτωμα και το ταβάνι. Αλλά δεν βρήκα τίποτα. Δεν υπάρχει κανένα απόλύτως άνοιγμα, καμία χαραμάδα, καμία πιθανή επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Στην αρχή, όταν ξύπνησα εδώ μέσα νόμιζα πως είχα τυφλωθεί. Αλλά μετά τα μάτια μου συνήθισαν στο σκοτάδι και τουλάχιστον τα πόδια μου μπορώ να τα δω. Αλλά όχι παραπέρα.

Ο αέρας όσο πάει και χειροτερεύει. Δεν πρόκειται να κρατήσει για πολύ. Το ξέρω. Αλλιώς θα τα τινάξω από την ασφυξία. Αναπνέω την ίδια μου την αναπνοή. Αλήθεια , ισχυεί αυτό που λένε ότι αν αναπνέεις την ανάσα σου πριν πεθάνεις από το διοοξίδιο του άνθρακα, αρχίζεις και τρελαίνεσαι;

Πνίγομαι! Προσπαθώ να κάνω ευχάριστες σκέψεις αλλά δεν θυμάμαι τίποτα. Γαμώτο! Σαν να μην έχω ζήσει πριν από δω! Αυτά τα όμορφα κορίτσια στην παραλία πότε ήτανε; ήταν χθες ; ή μήπως το προηγούμενο καλοκαίρι; Πνίγομαι μ' ακούτε;; Τι εποχή έχουμε τώρα; Είναι άνοιξη; Είναι χειμώνας; Γιατί από 'δω μέσα δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δεν ακούω τίποτα, δεν μυρίζω τίποτα! Και φυσικά δεν έχω καμία ανθρώπινη επαφή.

Πνίγομαι! Δεν πορώ να θυμηθώ καθόλου πόσες μέρες είμαι εδώ μέσα. Δεν πρέπει να είναι πολλές γιατί δεν πεινάω, ίσως να είμαι μόνο από χτες, αλλά αν ήταν έτσι δεν θα θυμόμουν τα προχτεσινά; Και άλλωστε είναι πολλές πάρα πολλές, άπειρες οι ώρες που ξύπνησα εδώ μέσα. Πνίγομαι! Όχι αποκλείεται να είμαι μόνο μια ημέρα. Αλλά τότε τί τρώω; Πως το τρώω; Ποιος με ταϊζει;

Πνίγομαιαι! Είμαι μέσα στο απόλυτο σκοτάδι σ' ένα τυφλό μπουντρούμι και η μνήμη μου με έχει προδώσει. Θυμάμαι αμυδρά ένα πολύ γρήγορο μαύρο αυτοκίνητο. Δεν ξέρω όμως αν ήταν δικό μου ή αν ήθελα να το αγοράσω. Πνίγομαιαιαιαιαιαιαι! ΠΝΙΓΟΜΑΙ! Πνίγομαι... Γιατί διάολε δεν θυμάμαι τίποτα άλλο; Γιατί; Γιατί θυμάμαι μονο όμορφες γυναίκες, αυτοκίνητα και ποτά; Ήθελα να τα αποκτήσω ή τα απέκτησα; Μήπως αυτά μέ έβαλαν εδώ μέσα;

Πνίγομαιαιαι! Ο άρρωστος αέρας μου κόβει την ανάσα! Νιώθω τις φλέβες μου να συσπώνται, την καρδιά μου να παλεύει, το στομάχι μου να σφίγγεται! Θέλω να βγω από δω μέσα! Μ' ακούει κανείς; Πνίγομαι! Δεν αντέχω άλλο! Δεν έχω κάνει τίποτα κακό! Θέλω να αναπνεύσω φρέσκο αέρα. Το διακαιούμαι! Ό,τι κι αν έχω κάνει είμαι άνθρωπος γαμώτο... Άνθρωπος σαν κι εσάς. Σαν όλους.

Δεν πρέπει να σκέφτομαι άλλο. Πρέπει μόνο να επιβιώσω. Πνίγομαι.

21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Φαίδρα Φις είπε...

μόνο να σκέφτεσαι "πρέπει" για να επιβιώσεις αν και είμαι κατά των δογμάτων και υπέρ των "αιρέσεων"...
αλλά θα με πάρεις στο λαιμό σου με τέτοιο κλειστοφοβισμό.
έχω και μια επιρρέπεια...
για τέτοια είμαι?

φιλιά

Παράξενος Ελκυστής είπε...

Κανείς δεν είναι για τέτοια φιλτατη Φαίδρα. Ούτε κι εγώ.
Η ανάγκη της επιβίωσης μας κρατάει ζωντανούς αλλά δεν μας χαρίζει ζωή.

Φαίδρα Φις είπε...

καμία ανάγκη δε μας χαρίζει ζωή και όπως ήδη θα ξέρεις η ζωή δεν χαρίζεται αλλά τη διεκδικείς και την κατακτάς κι αυτό έχει γοητεία...

Βάσσια είπε...

Τίποτα απ' όσα κάνουμε δεν δικαιολογούν τον βρόγχο της ψυχής μας.
Και όλα όσα κάνουμε εξηγούν γιατί πνιγόμαστε μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό.
Σήμερα αναπνέεις βρώμικο άερα, αύριο ο ίδιος αέρας, δυνατός και καθαρός πια θα σε πετάξει ψηλά.

Ελκυστή....

ritsmas είπε...

Ναι, κανείς δεν μας χαρίζει ζωή, ολοι αποδεχόμαστε αρκετές φορές τον ασφυκτικό ΄χωρο ενός δωματίου που απλώς τον ψηλαφούμε και τίποτ άλλο,μιας και το φως είναι το ζητούμενο. Κι ύστερα βγαίνουμε , ίσως, δεν ξέρω, για λιγο, για να μετρήσουμε τις αναπνοές,να δουμε αν θα μας φτάσουν ως την επόμενη φορά. Ετσι είναι...

Ανώνυμος είπε...

υπαρχουν φορες που οι σκεψεις ειναι αβασταχτες θελεις μονο να σε ακουμπισει λιγο ο ηλιος να σε χαιδεψει ο αερας και να ακουσεις κατι γλυκο να απαλυνει η ψυχη σου. υγ.το τραγουδι σου ειναι πολυ ομορφο

Ο άλλος είπε...

Υπάρχουν για όλους αυτοκίνητα που δεν ξέρουν αν αγόρασαν ή αν πόθησαν, αν τα οδήγησαν ή αν τους πάτησαν. Δεν είναι κακό να νοιώθεις πως περνάς από ένα λαγούμι, αρκεί να μην πιστέψεις πως είσαι αρουραίους, γιατί μπορείς να γίνεις.
Γράφει η Vassia στο blog της

"Υπόσχομαι να μην ξαναχτιστώ στον φόβο!"

Της έγραψα κάτι που θέλω να στο μεταφέρω:

Έχω γνωρίσει στη ζωή μου ανθρώπους που βίωσαν τον φόβο , ως εκεί που τους έδειχνε πόσο δυνατοί είναι. Πόσο ζωντανοί είναι. Ο φόβος γι αυτούς ήταν μια κατάσταση ζωής.Μια δοκιμασία, μάθημα και κάποια στιγμή έγινε αντοχή.
Δεν υπάρχει όμως ισχυρότερος εχθρός από τον αόριστο φόβο. Το φόβο του φόβου. Βλέπω κάθε μέρα ανθρώπους να χτίζουν το φόβο τους και να χτίζονται στο φόβο, γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο να οικοδομήσουν

Ανώνυμος είπε...

shit happens, σε κάποια πολυ παλιά εποχή, όταν ξύπναγα από εφιάλτη, αβοήθητη είχα εφεύρει ένα σχήμα, αν μεν ήταν κακό όνειρο, ηταν απλά όνειρο, 'ελεγα, και επί πλέον, ήταν εύτυχημα που το κακό συνέβη μόνο στο όνειρο, το ευτύχημα είναι που ξύπνησα... δεν ξέρω αν μπορεί να σου χρησιμεύσει. θα περάσει κι αυτό, και θα μείνει ένα τραγούδι, περαστικά σε ο,τι εφιαλτικό μπορεί να σε καταδιώκει, κυνήγησε το εσύ.

Ανώνυμος είπε...

See here or here

Ανώνυμος είπε...

"Ξαφνικά η απόλυτη επιλογή μου δεν με ανύψωνε πάνω από κανέναν: δίχως εξοπλισμό, δίχως σύνεργα, ρίχτηκα ολόκληρος στη δουλειά για να σωθώ ολόκληρος. Αν κατατάξω την αδύνατη Σωτηρία στα αχρείαστα, τι απομένει; Ένας άρτιος άνθρωπος, φτιαγμένος από όλους τους ανθρώπους, που αξίζει όσο όλοι, που αξίζει όσο και οποιοσδήποτε.-"

[Jean-Paul Sartre, Οι λέξεις]
-----------------

Βουτιά, ελκυστά μου...
Βουτιά και φωνές...
Σωτηρία;
Ναι.
Εκεί...
Ξέρεις...
Γεια.

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
vikidima είπε...

δεν ξέρω γιατί η μέσα μας στροφή τόσο μας φοβίζει, δημιουργώντας κλειστοφοβικά, ασφυκτικά, οδυνηρά συναισθήματα. Ίσως μπορούσαμε να αντιστρέψουμε το κλίμα αντιμετωπίζοντας τη διάθεση αυτή ως ευκαιρία για την εσωτερική ησυχία. πολύ όμορφο το τραγούδι

Фе́ммe скатале είπε...

Ο υγιής αέρας την κόβει πιο πολύ.

Hypocrite lecteur είπε...

Είναι συμπτωματικό ή σύμπτωμα ότι τώρα τελευταία γράφεις για μη-τόπους. Ελκυστή;

Hypocrite lecteur είπε...

Είναι συμπτωματικό ή σύμπτωμα ότι τώρα τελευταία γράφεις για μη-τόπους. Ελκυστή;

Στρατος "exoaptonkyklo" Ραπτοπουλος είπε...

Σημερα ακουσα λοιπον το τραγουδι σου(με τους φιλους σου).
Φιλε μ αρεσε πολυ.Συγχαρητηρια , αλλα θελουμε κι αλλο!

Adrian Leverkühn είπε...

συμφωνώ και επαυξάνω για το τραγούδι

είδα αυτόν τον πίνακα και θυμήθηκα το post σου(http://www.arthistoryguide.com/travel/travel23.aspx)

Φαίδρα Φις είπε...

ακόμα πνίγεσαι? δεν έκανες κάτι?
καλό Απρίλιο και φιλιά
κοίτα να ξεπνιγείς γρήγορα...

Algernon resurrected είπε...

Δεν κάνεις και καμιά άλλη ανάρτηση να μη μας κόβεται η χολή κάθε φορά που μπαίνουμε;

nomansland είπε...

...α πα πα πα...τρίτη φορά που το διαβάζω...τι κλειστοφοβικό...

...ωραία κλειστοφοβικό όμως...