Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΑΠΩΛΙΕΣ

Καθώς συννεφιάζει αρχίζουμε να ξεχνάμε πως περάσαμε το καλοκαίρι και να σκεφτόμαστε τον επερχόμενο χειμώνα.

Πόσο ωραία θα είναι και φέτος στην Αθήνα με τα διάφορα live (με αρχηγό το Half note) τις μικρές μουσικές σκηνές, τα ημισκότεινα μπαράκια, τις θεατρικές παραστάσεις, τις εναλλακτικές παραστάσεις, τις εικαστικές εκθέσεις , τις νέες εκδόσεις, τα καφέ, την παρέα, τις κιθάρες και τα επιτραπέζια δίπλα στο τζάκι και τόσα άλλα.

Αλλά αυτό το χειμώνα θα είναι λίγο διαφορετικά. Πλησιάζοντας τα 35, σαν να περάσαμε ξαφνικά σε μια άλλη φάση, σαν κάτι να έγινε, μια σκιά σαν να μας πλησίασε και όλοι να νιώσαμε πως έπρεπε κάτι να κάνουμε. Και μερικοί το έκαναν. Και έφυγαν. Μακριά από την Αθήνα. Κυρίως για δουλειά. Δυστυχώς κανείς για διακοπές, ξεκούραση ή year off.

Τον τελευταίο καιρό βρίσκομαι συνεχώς σε πάρτυ αποχωρισμών. Ούτε όταν τελείωσε τη σχολή δεν είχα παέι σε τόσα αποχεραιτιστήρια.

Μετράω λοιπόν απώλειες και δεν διστάζω, για να τους εκδικηθώ που με αφήνουν μόνο, να τους πω με τ' όνομά τους:


1. Ο Άλκης που τελείωσε την ειδικότητα του στον Ευαγγελισμό με διακρίσεις και επαίνους και πήγε να νευροχειρουργήσει στη Γαλλία.
2. Ο Λευτέρης που μετά από τοσα χρόνια αποφάσισε να αφήσει την καλοπληρωμένη αλλά ημεροβόρα του δουλειά για να ζήσει ένα χρόνο στην Αγγλία σαν φοιτητής και με την ευκαιρία να πάρει κι ένα μάστερ.
3. Ο Γιάννης που στα 35 του παράτησε κιθάρες, λαούτα, μπουζούκια, μουσικές, συναυλίες και χορευτικά συγκροτήματα και αποφάσισε να ενεργοποιήσει εκείνο το σκωροφαγωμένο πτυχίο της ΣΕΛΕΤΕ και να διδάξει, χειμωνιάτικα!, στην Ικαρία.
4. Ο Πάνος που -ένας Θεός ξέρει πως του ρθε- ζήτησε και πήρε απόσπαση για τη πρεσβεία της Τεχεράνης (!), να εποπτεύει τα συστήματα πληροφορικής.
5.Ο Δημήτρης που παράτησε σύξυλο το ΣΥΡΙΖΑ κι αποφάσισε πως ήρθε καιρός να ξαναγυρίζει στα Λύκεια και να διδάξει. Έφυγε για Ρέθυμνο.
6. Ο Κωστής - γνωστός και ως Ypocrite lecteur- που επιτέλους τελείωσε εκείνο το ρημαδοδιδακτορικό και ως γνήσιος παππούς πήγε φαντάρος.
7. Αν υπολογίσεις το Στέφανο και τη Λήδα που κάνανε παιδί και για ένα χρόνο αποσύρονται από τα εγκόσμια...
...εγώ πως θα περάσω το χειμώνα ρε παιδιά; Έστω το μεσοδιάστημα ανάμεσα στα ταξίδια (ειδικά αυτό στη Τεχεράνη δεν το χάνω με τίποτα) που θα κάνω για να τους επισκεφτώ;
Δεν κλαίγομαι γιατί καταρχήν δεν είμαι μόνος και κατά δεύτερον έχουν μείνει κι άλλοι πίσω . Αλλά να... θα μου λείψουν...
Καλό ταξίδι σε όλους και καλή αντάμωση...

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...

[Λίγα "λόγια" και καλά... Πού να βρεις κάτι να πεις; Αφού τα πηγαινέλα έχουν και το καρφί και το πέταλο και το μαστίγιο και το καρότο, που τα βαράς όλα μαζί, την ίδια στιγμή...]

Φιλιά, τύπε με το υπέροχο ψευδώνυμο!

Ανώνυμος είπε...

τον κάλο μου πάτησες βρε ελκυστή! δεν έχω μετρήσει ποτέ, θα το κάνω τώρα, ένας στην Ισπανία, άλλος και συμπτωματικά κι άλλη μία, απειλούν με Βρυξέλλες, άλλοι δυο-τρεις στη Σύρο μόνιμα, άλλη στο Παρίσι, κι η αλλη από την ίδια παρέα μόνιμα πια στην Πάτρα. και μωρά και ένα και δύο, και όπως το λες απόσυρση... τί να σου πώ τα πρώτα δέκα χρόνια είναι δύσκολα, μετά συνηθίζεις αυτή τη παράξενη ροή και αγοράζεις καινούργιες βαλίτσες. Ξέρεις πιο είναι το πιο περίεγο? όταν γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους είμαι σίγουρη πώς άμα τους συμπαθήσω παραπάνω, σίγουρα θα τους δεχτούν για το μεταπτυχιακό-stage-οι κοπέλες θα μείνουν έγκυες κλπ. αφού λέω αντί για "χαίρω πολύ" να λέω "και καλό σας ταξίδι,ή συγχαρητήρια" μια και καλή....

vasikos metoxos είπε...

Ε όχι και τι να κάνεις! Όλα τα καλά τα στέκια τα ξέρεις. Εμάς μας έχουν φάει τα έξοδα για να ερχόμαστε στο half Note να πάρουμε τη δόση μας.
Οι αποχωρισμοί που περιγράφεις είναι ανώδυνοι. Αργότερα να δεις τι έρχεται. Καλό χειμώνα.

Ανώνυμος είπε...

Εγώ πειράζει που γελάω, μισοπικρά μισογλυκά, με το σχόλιο της Μαρίας;

Κοίτα να δεις που καταλήγουμε, χρόνο το χρόνο, σαν τις ελληνικές βορειοελλαδίτικες οικογένειες του '60: όλες είχαν από έναν συγγενή στη Γερμανία.

Τι συγγενής, τι φίλος. Η απώλεια μετράει.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

Τα λίγα λόγια Δημήτρη μου υπήρξαν ανέκαθεν το μεγάλο μου πρόβλημα. Πάνω από 3 συνεχόμενες προτάσεις νομίζω ότι φλυαρώ.
Λες να γίνουμε οικογένεια του '60; Να περιμένουμε τον πλούσιο θείο από το εξωτερικό για να παντρέψουμε τη μεγάλη μας αδερφή ώστε να πάρουμε εμείς σειρά;
Και να πίνουμε βερμούτ με παγάκια;
Πλάκα θα 'χει! ;
Δεν είμαστε και πολύ μακριά όμως. Στον πυρήνα της νοοτροπίας δεν έχουμε αλλάξει καθόλου.

Ανώνυμος είπε...

το γέλιο είναι ωραίο σε όλες του τις γεύσεις, από μένα τουλάχιστον, γελάστε ελεύθερα, και το πικρό της παρηγοριάς, και το γλυκό της συντροφιάς (διαφήμιση καφέ μου θυμίζω). γειά σου ελκυστή, γειά σου Δημήτρη Α.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@Μαρία:
Εγώ μιλώ για απώλειες που συντελέστηκαν μέσα σε 15 ημέρες. Λες και έπεσε περονόσπορος. Σωστό μακελιό. Και δεν υπολογίζω αυτούς που έχουν φύγει τα τελευταία χρόνια γιατί ο κατάλογος θα διπλασιαστεί. Αλλά, όπως λέει κι ο Δημήτρης, η απώλεια μετράει.

Πάντως εγώ είμαι απ' αυτούς που πιστεύουν πως η απόσταση χωρίζει τους ανθρώπους. Μπορεί ποτέ να μην πάψεις να τον αγαπάς, αλλά αν δεν είναι κομμάτι της καθημερινότητάς σου, σιγά σιγά τον ξεχνάς.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@Βασικός Μέτοχος:
Στα "καλά" τα στέκια διεκδικώ άνετα το ψευδώνυμό σου. Και φέτος πάλι εκεί θα βρίσκομαι.
Αλήθεια τί έρχεται μετά; Αρμαγεδώνας αποχωρήσεων και υποχρεώσεων ε;

Καλό χειμώνα επίσης σε σένα και στη Θεσσαλονίκη σου!

Λωτοφάγος είπε...

Φοβερή κινητικότητα! Τελικά έχουμε βγει για τα καλά από την εσωστρέφειά μας, έτσι;
Και στη δική μου οικογένεια έχουμε πολλά πηγαινέλα τώρα που τα παιδιά και οι φίλοι τους μεγάλωσαν.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@Λωτοφάγος:
Έχουμε πάρει φόρα απ' το καλοκαίρι! Τίποτα πιο ανανεωτικό από καλοκαίρι σε ελληνικό νησί!
(χωρίς φυσικά να σε γδέρνουνε οι ντόπιοι). Μπορεί να γκρινιάζουμε και να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας όλο το χειμώνα, αλλά 15 ημέρες δίπλα στη θάλασσα με καλή παρέα αρκούν για να επανέλθεις πλήρως ανανεωμένος.

Φαίδρα Φις είπε...

οι φίλοι σου είναι τυχεροί που σ'έχουν για φίλο,
σπουδαίος είσαι,
σπάνιο αυτό
να είσαι καλά
σε φιλώ

ΑΝΑΣΑ είπε...

Έχει και αυτή η ζωή...κάτι γλυκόπικρα ...
Σαν ολόκληρο αμύγδαλο που δέν σπάει και σου την δίνει στα νεύρα που το μασάς να ανοίξει και πικραίνει και για να φτάσεις μέσα του θα σε θυμώσει, θα σου πρασσινίσει τα δάχτυλα, θα πείς "γαμώτο μου"...αλλά θα φτάσεις στον καρπό,... όπώς όταν κάνεις ένα φίλο.Και τότε δέν θα τον χάσεις ποτέ

Παράξενος Ελκυστής είπε...

Μεγάλη κουβέντα αυτή αγαπητή μου Φαίδρα...Μακάρι να είναι αλήθεια...

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@Ανάσα:
Επειδή έχω μεγάλη εμπειρία στο θέμα είμαι της άποψης ότι τους φίλους τους χάνεις. Ποτέ φυσικά ως ανάμνηση. Αλλά αν δεν είναι κομμάτι της ζωής σου είναι κάτι άλλο, κάτι που δεν είναι δικό σου.

Unknown είπε...

Εμείς πώς θα την παλέψουμε χωρίς την παρέα, μου λες;

Που είναι ένας στίχος όταν τον χρειάζεσαι...