Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

Ένας Escher στο πεζοδρόμιο μας


Για όσους πιστεύουν πως η Αθήνα είναι μια πόλη που δεν γεννά ιδεες, σκέψεις, μουσικές, εικόνες ή ρεύματα. Που δεν εμπνέει και δεν εμπνέεται. Που δεν μπορεί να πάρει ένα κομμάτι φτηνό καθημερινό υλικό και να το μετατρέψει σε παρέμβαση.


Ένα κομμάτι λαμαρίνα που χρησιμεύει για να καλύπτει ένα εγκαταλελειμμένο οικόπεδο έχει γίνει ο καμβάς για μια αυτοσχέδια ζωγραφική. Από μακριά δεν ξεχωρίζει. Είναι σε γκρίζα χρώματα σαν να θέλει ο καλλιτέχνης να μην προκαλέσει την πόλη του, σαν να προσπαθει να βρει την προέκταση της.

Αλλά από κοντά: σκάλες ανεβοκατεβαίνουν ατέρμονα στο διηνεκές, χωρίς σκοπό και προορισμό, όλες μπερδεμένες , όλα τα επίπεδα σε ένα , άγχος και ανασφάλεια ένα χαρμάνι , ευθείες και γωνίες, κυβισμός και απόγνωση και πάντα η ίδια σταθερά : το τελευταίο σκαλοπάτι βγάζει σε τοίχο ανυπέρβλητο.

2 σχόλια:

Λωτοφάγος είπε...

Καλησπέρα και χρόνια πολλά. Πού υπάρχει αυτή η υπέροχη ζωγραφιά, φίλε μου;
Ελπίζω να μου επιτρέψεις να αποθηκεύσω τις φωτογραφίες. Θαυμάζω απεριόριστα τους ζωγράφους του δρόμου!

Παράξενος Ελκυστής είπε...

Κι εμένα μου αρέσουν πολύ! Με ξετρελαίνει αυτή η αυθόρμητη εικαστική παρέμβαση! Που δείχνει ότι υπάρχει κόσμος που το παλεύει και προσπαθεί να ομορφύνει τη ζωή του και τη δική μας.
Αν θυμάμαι καλά γιατί πάει κάμποσος καιρός που την τράβηξα είναι στην πλ. Βικτωρίας. Και φυσικά έχεις το ελεύθερο. All rights free for public use. Άλλωστε δεν είμαι εγώ που την έκανα!