Δυστυχώς δεν έχω σκάνερ. Αν είχα θα αναρτούσα ένα μικρό χειρόγραφο κομμάτι χαρτί με τα ποιήματά του. Μεγάλα, καθαρά, σταθερά, καλλίγραμμα διαυγή γράμματα. Εντάξει τα στιχάκια του ποτέ δεν ήταν το φόρτε του. Όχι όπως οι ιστορίες του! Που ακούγαμε πάντα με ενθουσιασμό. Και που όσο μεγάλωνε θυμόταν κι άλλες και κάθε τόσο μας έλεγε καινούριες.
Και γέμιζε μαθητικά τετράδια, λογαριασμούς της ΔΕΗ και εφημερίδες με σημειώσεις του και με εκείνα τα αρχοντικά του γράματα. Από παραγγελίες για το μανάβη, μέχρι τη νέα ιστορία που του ήρθε στο μυαλό λίγο πριν κοιμηθεί και δεν ήθελε να την ξεχάσει. Όπως όταν άκουγε ένα καινούριο τραγούδι που του άρεσε να σημειώνει τους στίχους του.
Έζησε όλη του τη ζωή με παρέα! Ποτέ δεν ένιωσε μόνος ακόμα κι όταν έμεινε μόνος. Πάντα είχε κάποιο από μας δίπλα του, πάντα είχε κάποιο γείτονα, κάποιο ανήψι απ' το Νησί (της Λίμνης) και φυσικά πάντα τις ιστορίες και τις αναμνήσεις του.
Λίγο πριν πεθάνει, πριν λίγους μήνες, συγκέντρωσε τις φωτογραφίες μιας ζωής κι έφτιαξε από δύο άλμπουμ, ένα για κάθε του κόρη, με σημειώσεις, ονόματα και χρονολογίες.
Σ' αυτή την ηλικία - που δεν σηκωνόταν πια απ' το κρεβάτι - του έσειλαν πρόσκληση να παρευρεθεί σε γάμο στο πολυαγαπημένο του Νησί στις 26 Δεκεμβρίου. Τόσο ήταν αγαπητός...
Τα χρήματα που κέρδισε από τον έπαινο της Πολιτείας για την εκπαιδευτική του δράση δεν τα ξόδεψε σε ρούχα ή παπούτσια αλλά πήρε το, μοναδικό στο Νησί, γραμμόφωνο. Για να ακούει μουσική, αυτός, η οικογένειά του και οι φίλοι του. Έγινε συνώνυμος σε κάθε χαρά, γλέντι και γάμο.
Μόλις πρόσφατα ανακάλυψα το τετράδιο πενταγράμμων με μελωδίες της εποχής που έπαιζε στο μαντολίνο του! Τί συγκίνηση!
Έζησε μια ζωή χωρίς αρρώστιες, νοσοκομεία και χειρουργεία. Δεν έβαλε ποτέ νηστέρι πάνω του. Δεν ταλαιπωρήθηκε ποτέ από καμία ασθένεια.
Από τα μάτια του πέρασε όλος ο 2ο αιώνας με τους πολέμους, την κατοχή, τον εμφύλιο και πιο μετά τη χούντα. Έτυχε της μεγάλης τιμής η σημαία της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων, της σημαίας που αναρτήθηκε στο κάστρο για να βροντοφωνάξει στους Έλληνες ότι ελευθερώθηκαν από τους Γερμανούς να είναι αυτή που έκρυβε στο υπόγειο με κίνδυνο της ζωής του.
Κάθε καλοκαίρι που, πιο μικρός, βγαίναμε βόλτα στο Μώλο σταματούσε κόσμος και τον χαιρετούσε, άγνωστοί μου άνθρωποι ψαρομάληδες τον αγκάλιαζαν και τον φιλούσαν.
Κι αυτός, παρά της μοναδικής αναγνώρισης που τύχαινε - βαθιά δημοκράτης - είχε μόνο ένα παράπονο. Ένα παράπονο που δεν μας το εκμυστηρεύτηκε ποτέ (και που το διάβασα σε κάποιο γραπτό του) : "ο οδηγός του τανκς ήταν μαθητής μου"...
Πριν μερικούς μήνες τον πήρε τηλέφωνο μια γριά γυναίκα. Χάρηκε τόσο πολύ. Ήταν η Σταυρούλα.
-Αντέχεις Νάσο μου;
-Αντέχω...Εσύ;
-Δεν με βαστάν τα πόδια μου... Αλλα θέλω να έρθω να σε δω... Θα έρθω...
Δεν την ξέραμε. Κανείς μας δεν την είχε ξανακούσει. Ήταν η πρώτη του αγάπη, που τον ανακάλυψε μετά από τόσα χρόνια, για να επιβεβαιώσει το γνωστό ρητό: οι πρώτες αγάπες δεν πεθαίνουν ποτέ!
Αντίο πολυαγαπημένε μου παππού. Μακάρι να φτάσω κι εγώ στα 96 σου χρόνια να έχω την υγεία σου και να γράφω μανιωδώς. Θα θυμάμαι πάντα την αγάπη, την καλοσύνη και την αισιοδοξία που ακτινοβολούσες.
Και να ξέρεις το παλιό νεοκλασσικό, το γραμμόφωνό σου, το μαντολίνο σου, τα γραπτά σου και οι φωτογραφίες σου είναι σε καλά χέρια.
Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007
Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007
ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΟΜΟΡΦΙΕΣ
Η ομορφιά σ' αυτή την πόλη είναι βαθιά κρυμμένη:
γι αυτό πρέπει να την αναζητάμε συνέχεια:
Καλλιθέα, οδός Συν/χη Δαβάκη, απέναντι από το ΙΚΑ.Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2007
Ενθύμια της απερισκεψίας μου
Αποδεχόμενος την πρόσκληση του Δημήτρη Αθηνάκη έχω άπειρα ενθύμια απερισκεψίας να γράψω. Σταχυολογώ ένα τελευταίο:
Μέρα μεσημέρι στην οδό Αθηνάς, πριν λίγους μήνες. Μόλις έχω "σηκώσει" χρήματα από το ΑΤΜ για να πληρώσω το νοίκι. Βλέπω ένα πηγαδάκι από κόσμο. Χώνομαι. Ένας "παππατζής" κάνει παιχνίδι. Κάθομαι και παρατηρώ το κόλπο. Τα στημένα, τα τσιράκια, τους δήθεν πελάτες. Εδώ "εδώ παππάς, εκεί παππάς, που είναι ο παππάς;"Βλέπω τα χέρια του πως κινουνται, το παιχνίδι με τα μάτια, τις αβάντες από τους άλλους, τα δήθεν κέρδη . Η αυτοπεποίθησή μου στο φουλ, η αλαζονεία μου στο τέρμα. Αποφασίζω να παίξω. Βάζω 100 ευρώ.Ξαφνικά ο παππατζής γίνεται ταχυδακτυλουργός από τους λίγους! Για πότε τα έχασα δεν το πήρα χαμπάρι! Πετάγεται ένας και μου λέει: "άντε βάλε άλλα τόσα να ρεφάρεις!" Αρνούμαι. Αλλά 10ο ευρώ ρε γαμώτο είναι πολλά. "Βάλε!" επιμένει ο περαστικός που μέχρι τότε δεν τον είχα παρατηρήσει, δεν είχε μιλήσει καθόλου και νόμιζα πως δεν ήταν στο κόλπο. Τελικά βάζω άλλα 100. Πάνε κι αυτά... Πάει το 1/3 από το νοίκι. Ακόμα το κλαίω.
Τον σπιτονοικοκύρη μου τον πλήρωσα με 2 εβδομάδες καθυστέρηση κι αφού μου έπρηζε σχεδόν καθημερινά.
Καλά να πάθω. Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται!
Με τη σειρά μου καλώ τους Dim, Vassia και Ξανθίππη.
Μέρα μεσημέρι στην οδό Αθηνάς, πριν λίγους μήνες. Μόλις έχω "σηκώσει" χρήματα από το ΑΤΜ για να πληρώσω το νοίκι. Βλέπω ένα πηγαδάκι από κόσμο. Χώνομαι. Ένας "παππατζής" κάνει παιχνίδι. Κάθομαι και παρατηρώ το κόλπο. Τα στημένα, τα τσιράκια, τους δήθεν πελάτες. Εδώ "εδώ παππάς, εκεί παππάς, που είναι ο παππάς;"Βλέπω τα χέρια του πως κινουνται, το παιχνίδι με τα μάτια, τις αβάντες από τους άλλους, τα δήθεν κέρδη . Η αυτοπεποίθησή μου στο φουλ, η αλαζονεία μου στο τέρμα. Αποφασίζω να παίξω. Βάζω 100 ευρώ.Ξαφνικά ο παππατζής γίνεται ταχυδακτυλουργός από τους λίγους! Για πότε τα έχασα δεν το πήρα χαμπάρι! Πετάγεται ένας και μου λέει: "άντε βάλε άλλα τόσα να ρεφάρεις!" Αρνούμαι. Αλλά 10ο ευρώ ρε γαμώτο είναι πολλά. "Βάλε!" επιμένει ο περαστικός που μέχρι τότε δεν τον είχα παρατηρήσει, δεν είχε μιλήσει καθόλου και νόμιζα πως δεν ήταν στο κόλπο. Τελικά βάζω άλλα 100. Πάνε κι αυτά... Πάει το 1/3 από το νοίκι. Ακόμα το κλαίω.
Τον σπιτονοικοκύρη μου τον πλήρωσα με 2 εβδομάδες καθυστέρηση κι αφού μου έπρηζε σχεδόν καθημερινά.
Καλά να πάθω. Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται!
Με τη σειρά μου καλώ τους Dim, Vassia και Ξανθίππη.
Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007
ΕΝΑ ΓΛΕΝΤΙ ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ.
KOYIZ: Ποιος από τους δύο ανωτέρω εικονιζόμενους εν χορώ κυρίους ανήκει στην παρέα;Ύστερα από τέσσερις ώρες ορειβασία στο φαράγγι της Τιθωραίας καταλήξαμε κατά τις 6 το απόγευμα στο Καπετανάτο, μια ημι-υπόγεια πέτρινη ταβερνούλα.
Οι δύο νεαροί σερβιτόροι (μαθητές; το πολύ φοιτητές) δουλεύουν το χειμώνα στο θρυλικό Τιθόρα στα Πατήσια (πολλοί μπορούν να το ξέρουν κι από τη Σαντορίνη) . Το νέο αίμα του Τιθόρα έκανε το θαύμα του:Αντί για τα σκυλάδικα που σου παίρνουν τα αφτιά στην επαρχία αυτοί έβαζαν Θ. Παπαπακωσταντίνου, Μάλαμα κτλ.
Αντί λοιπόν να τα ακούμε είπαμε να τα παίξουμε. Βγήκαν οι κιθάρες κι έγινε χαμός! Και σ' αυτές τις περιπτώσεις έρχονται τα κεράσματα, τα κρασιά και οι συκωταριές, οι παραγγελιές και οι ανταποδώσεις. Τραγούδι εμείς,τραγούδι κι εσείς!
Αυτό το τελευταίο παριστά και η τελευταία φωτογραφία, όπου κάτοικος του χωριού ενθουσιασμένος έχει βάλει στο cd τσάμικα και μας εχειπροσκαλέσει για χορό. Όσοι ήξεραν χόρεψαν, εμείς οι υπόλοιποι απλά κρατούσαμε τα βήματα, συμμετέχοντας ο καθένας με το δικό του τρόπο σε άλλο ένα αυτοσχέδιο διονυσιακό γλέντι.
Πήγαμε για φαγητό στις 6.00 και φύγαμε λίγο πριν τα μεσάνυχτα κατακουρασμένοι αλλά εκστασιασμένοι!
Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΑΝΟ Ο ΦΙΛΟΣ ΠΟΥ ΦΩΝΑΖΕΙ ΕΚΔΡΟΜΗ!
2 συνεχόμενοι μήνες στην Αθήνα είναι πάρα πολλοί. Δεν αντέχεται το άγχος, η κίνηση, η αγένεια, η τρέλα. Φεύγουμε ΣΚ για ορειβασία και υπαίθρια λουτρά στην Τιθωραία. Παίρνουμε μαζί μας κιθάρες, μπουζούκια, επιτραπέζια, μπουρνούζια μαγιό, φλις και αδιάβροχα. Και φυσικά εκείνα τα λουκάνικα!
Θα ποστάρω εντυπώσεις.
Πιστωτές , τραπεζίτες, μπάτσοι και καλόγριες (ξέρω τι λέω) ραντεβού τη Δευτέρα.
Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕ ΤΟ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΑ
Το ferry boat «Δημητρούλα» έφυγε από την Αιγιάλη, με μισή ώρα καθυστέρηση, στις εφτάμιση το απόγευμα. Η ώρα τώρα είναι δύο το πρωί. Μέχρι στιγμής έχουμε περάσει από Δονούσα, Νάξο και Πάρο. Είναι γεμάτο κόσμο. Παντού κόσμος. Αν είχε χερούλια θα είχε και όρθιους. Σαν τα τρόλλευ. Κι όλοι κυρίως νέοι. Ζευγάρια, δυο - τρεις φίλοι ή, όπως εμείς, πιο μεγάλες παρέες. Ελάχιστες οικογένειες και μικρά παιδιά. Ευτυχώς, γιατί το συγκεκριμένο πλοίο έχει μια κακή φήμη σχετικά με την ταχύτητα και το ικανό της πλεύσης του που μάλλον θα την επιβεβαιώσει και σήμερα. Γύρω μου όλοι έχουν ξαπλώσει στα άσπρα παγκάκια. Σε όλο το πλοίο, όλοι έστρωσαν τα στρωματάκια και τα sleeping bang τους προσπαθώντας να κοιμηθούν. Πολλοί φαίνεται πως τα καταφέρνουν. Είμαι στο τελευταίο κατάστρωμα.
Ευτυχώς βρήκα ένα κενό ανάμεσα στους ξαπλωμένους και έκατσα. Φυσάει πάρα πολύ. Όχι όμως τόσο όσο στη βορεινή πλευρά. Εδώ μας προστατεύει η μπλε τσίγκινη στέγη, με τα μακρουλά άσπρα φώτα των δύο λαμπών. Κι όμως στη βορινή πλευρά υπάρχουν κάποιοι που κοιμούνται! Πέρασα μια βόλτα και τους είδα. Άλλοι διπλωμένοι κάτω από τις σωσίβιες λέμβους για προστασία, άλλοι σε παγκάκια. Όλοι τυλιγμένοι με σλίπινγκ μπαγκ ή πετσέτες μπάνιου. Πως αντέχουν; Πάντα αναρωτιόμουν πως αντέχουν αυτοί οι άνθρωποι; Και ποιοι είναι αυτοί που αψηφούν τόσο προκλητικά το κρύο και τον υγρό θαλασσινό αέρα; Να όμως που ανάμεσά τους κοιμάται κι ο Βασίλης . Είναι φίλος της Νικόλ και της Ευτυχίας.
- Όλοι μου οι φίλοι έχουν πεθάνει, μου είπε πριν δυο βράδια στο «Q», λίγο πριν ξημερώσει κι ενώ ο Dj συνέχιζε να βάζει ρεμίξ Μιλόνγκες.
- Από τι; Επιδημία; Τον ρώτησα με το μόνιμο περιπαιχτικό μου ύφος που μέχρι τώρα με έχει μπλέξει σε αρκετούς καβγάδες μαλώματα και παρεξηγήσεις, κατεβάζοντας μια ακόμα τεκίλα.
- Όχι, μου απάντησε εκείνος σοβαρά πίνοντας μια γουλιά από τη βότκα του. Από την πρέζα. Αυτή ήταν ο λόγος που σταμάτησα να παίζω μουσική. Γιατί αλλιώς θα πέθαινα κι εγώ.
Με ψάρωσε πολύ χοντρά. Γύρισα και τον κοίταξα. Ήταν σαρανταπέντε χρονών με μακριά ψαρά μαλλιά πιασμένα πάντα κότσο, μεγάλη κοιλιά και με ένα διαρκώς απλανές βλέμμα.
- Τώρα δεν βγάζω πια λεφτά από τη μουσική. Έκανε μια μικρή παύση σαν να ντρεπότανε γι αυτό και συνέχισε:
- Μια φορά είχα πάει και σε σκυλάδικο... Στο μήνα επάνω δεν άντεξα κι έφυγα. Παρόλο που τα λεφτά ήταν πάρα πολύ καλά...
Ο Βασίλης τώρα κοιμάται. Παρά το φοβερό αέρα κοιμάται. Υποθέτω πως όταν όλοι σου οι φίλοι είναι νεκροί επιδιώκεις να κοιμάσαι με αέρα. Διαλύει κάθε είδους φάντασμα. Ο Βασίλης, άμα σε δει από μακριά θα σε χαιρετήσει πρώτος κι αμέσως! Κι ας μη σε ξέρει καλά. Θα κουνήσει το χέρι του και θα σου χαμογελάσει γλυκά. Αλλά δεν θα σου πιάσει πρώτος κουβέντα. Περιμένει πάντα από σένα την επόμενη κίνηση, την απάντηση. Αν δεν του μιλήσεις μπορεί να κάθεται αμίλητος με τις ώρες στο Q πίνοντας τη βότκα του καπνίζοντας και ακούγοντας τη μουσική του. Πάντα με αυτό το απλανές βλέμμα. Πάντα με αυτό το αδιόρατο χαμόγελο. Αλλά αν του μιλήσεις όμως σου ανοίγει την καρδιά του. Ξεκινήσαμε να μιλάμε για μουσική. Δεν ξέρω πως ήρθε η κουβέντα. Από κάποιο τραγούδι; Από κάποιο περίεργο ακόρντο; Δεν θυμάμαι και δεν έχει και νόημα. Κι αλήθεια τί μπορεί να έχει νόημα όταν όλοι σου οι φίλοι είναι νεκροί; Όταν έχεις επιλέξει να μην έχεις οικογένεια και ξάφνου στα σαρανταπέντε σου μένεις εντελώς μόνος στον κόσμο; Χωρίς ένα δικό σου άνθρωπο; Τί σημαίνει να έχεις παρελθόν και να μην μπορείς να το μοιραστείς με κανένα; Το έχεις όντως; Το έχεις ζήσει; Μόνο κάποιες φωτογραφίες μένουν να το πιστοποιούν, όπως αυτή που μου έδειξε χθες το βράδυ από το παλιό του συγκρότημα. Με τον ίδιο είκοσι χρόνια νεότερο, τριάντα κιλά ελαφρύτερο κι ακόμα ζωντανό.
Στο απέναντι παγκάκι έχει ξαπλώσει μια κοπέλα. Είναι ακριβώς μπροστά μου. Στα δυο μέτρα. Έχει τυλιχτεί ολόκληρη με το σλίπινγκ μπαγκ και τα μαλλιά της τα έχει πιάσει μ’ ένα φουλάρι με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνονται μόνο τα χείλη της. Λεπτά, κόκκινα, μακριά χείλη. Σ’ ένα λεπτό πρόσωπο, με λεπτά ζυγωματικά κι ένα λεπτό πιγούνι. Δεν βλέπω τα μάτια της, δεν βλέπω τα μαλλιά της, δεν βλέπω τη μύτη της. Παρά μόνο τα χείλη της. Μου φαίνονται τόσο γλυκά. Μου βγάζουν μια ηρεμία την ώρα που κοιμούνται. Μια γαλήνη. Δεν θα ήταν ωραίο σε μια κοινωνία αντί να χαιρετάς δια χειραψίας ή με το τυπικό ψεύτικο φιλί στο μάγουλο να χαιρετάς μ’ ένα φιλί στα χείλη;
Φεύγοντας από την Αιγιάλη αφήσαμε πίσω μας την Νικόλ, με το καρέ ξανθό μαλλί κομμένο κατηφορικά να ακολουθεί τη γραμμή του σαγονιού της και σαν κουρτίνα να μην αφήνει να φανεί το πανέμορφο πρόσωπό της και την Ευτυχία που από το χειμώνα θα παίζει μουσική στον Εν Λευκώ. Ο αποχωρισμός τους θα μπορούσε να ήταν ένα βαθύ φιλί. Μια αναπάντεχη συνάντηση με κάποια που έχεις καιρό να δεις ένα σβουριχτό φιλί και μια καλημέρα ένα θερμό φιλί. Κανονικά έτσι θα έπρεπε. Τους φίλους- αν είσαι γυναίκα - και τις φίλες - αν είσαι άντρας - κι όσους από τους άγνωστους σε προδιαθέτουν θα έπρεπε να τους χαιρετάς μ’ ένα φιλί στα χείλη. Τα υπόλοιπα ας τα βρρείτε εν καιρώ.
Η κοπέλα απέναντι προσπαθεί να αλλάξει θέση για να βολευτεί καλύτερα. «Μην μου το κάνετε αυτό άγνωστα χείλη! Μην βρείτε μια στάση που να μην βλέπω ούτε κι εσάς.»
Το «Δημητρούλα» κουνάει αρκετά. «Στα καλύτερα σ’ έχω! Στα ώπα – ώπα!» μου ‘γραψε στο μήνυμα του ο Πάρις όταν τον ρώτησα πως θα φύγουμε από εδώ. Κι ο αέρας τελικά συνηθίζεται. Τα πέντε μ’ έξι μποφόρ είναι θέμα συνήθειας. Δίπλα μου όλοι συνεχίζουν να κοιμούνται του καλού καιρού. Οι πιο πολλοί είναι γνωστές φάτσες από το κάμπινγκ. Δεν χόρτασαν ύπνο και τώρα τον αναπληρώνουν. Εμείς να δεις. Τρεις ώρες ύπνος 6-9 το πρωί κάθε μέρα. Μόνο μια παρέα τεσσάρων νεαρών μιλάει χαμηλόφωνα πίσω μου και στη γωνιά ένα ζευγάρι πάει να σχηματιστεί. Ο τύπος είναι το πολύ εικοσιπέντε χρονών ψηλός με αθλητικό κορμί και εμφάνιση. Αν δεν είχε στραβή μύτη θα ήταν σίγουρα μοντέλο. Μπορεί όμως να είναι αθλητής ή ηθοποιός. Στο κάμπινγκ τον έβλεπα πολλές φορές να κοιτιέται αρκετή ώρα στον καθρέφτη προσπαθώντας να σουλουπώσει ένα τσουλούφι από τα κοντά του μαλλιά ή ψάχνοντας κάποια ατέλεια στο δέρμα του. Κυκλοφορούσε μονίμως ημίγυμνος μ’ ένα μπλε μαγιό με κόκκινα λουλουδάκια. Η τύπισσα είναι μπάζο. Καμία σχέση με τη «Μις Χαμόγελο» -ονομασία που της χάρισε ο Ιάκωβος - που ο τύπος πολιορκούσε πέντε ημέρες τώρα. Κρίμα που δεν τα φτιάξανε. Αλλιώς η «Μις Χαμόγελο» δεν θα κοιμότανε τώρα μόνη της στο ανεμοδαρμένο ελικοδρόμιο του «Δημητρούλα». Αλλά για αυτούς θα μιλήσω αργότερα.
Τα λεπτά χείλη απέναντί μου δεν άλλαξαν θέση. Ευτυχώς. Αν δεν είχα κι αυτά να τα κοιτάω δεν θα είχα τί να κάνω. Δεν με πιάνει ύπνος. Και το βιβλίο που έχω φέρει μαζί μου δεν μπορώ να το διαβάσω. Βαρέθηκα όλο τα ίδια και τα ίδια. Ελληνική Λογοτεχνία και άλλες μαλακίες. Οι υπόλοιποι είναι μέσα και κοιμούνται. Εκτός από τον Ιάκωβο που πιθανώς να διαβάζει ξαπλωμένος στη θέση που του καβάτζωσα με το βιβλίο του. Ένα πειρατικό. Δεν ξέρω άλλον άνθρωπο που να διαβάζει πειρατικό βιβλίο!
- Είναι σαν να βλέπεις ταινία με τον Έρολ Φλυν ή με τον Τζόνι Ντεπ μου έλεγε στην παραλία χθες βράδυ. Μου αρέσουν τα βιβλία, είμαι μονίμως μ’ ένα βιβλίο στο χέρι, αλλά το καλοκαίρι θέλω κάτι ανάλαφρο να ταξιδεύω.
Με το που έδεσε το Δημητρούλα στην προβλήτα της Αιγιάλης και κατέβηκαν οι προηγούμενοι τρέξαμε ν’ ανεβούμε για να προλάβουμε καμιά καλή καβάτζα. Χωριστήκαμε σε τρεις ομάδες και τα κινητά πήραν φωτιά για τις ενδοσυνεννοήσεις. Τελικά βρήκαμε μία και χωρέσαμε όλοι. Μόνο που είναι σε πέρασμα , μπροστά από το λογιστήριο, πριν το διάδρομο που οδηγεί στην πρώτη θέση κι έχει φασαρία. Στρώσαμε τα μικρά λεπτά στρωματάκια και τα σλίπινγκ μπαγκ και ξαπλώσαμε. Δηλαδή ξαπλώσανε. Η Μίνα, η νεαρή δικηγόρος που ορκίζεται αύριο και θέλει να παραιτηθεί μεθαύριο και που έχει κρυολογήσει. Η Βάσια που χθες, μια μέρα πριν φύγουμε έπαθε κολικό και την έβγαλε στο κρεβάτι. Η κολλητή της, η μικροσκοπική Ράνια , με τα υπέροχα μπλε μάτια, ο κολλητός της ο Πάνος με τα πράσινα μάτια που του την έπεφταν όλα τα θηλυκά του νησιού, από δεκατετράχρονα έως πενηντάρες και φυσικά οι δύο φίλοι μου, ο Πάρις κι ο Ιάκωβος. Οι έτερος της παρέας - ο Νίκος - έφυγε χτες. Ο Νίκος ήταν ο μόνος εκτός της Ευτυχίας και του Βασίλη που δεν τον ήξερα και που τον γνώρισα στην Αμοργό. Με κέρδισε αμέσως με τις ακριβείς και σωστές δόσεις διακριτικότητας και αμεσότητας. Τους υπόλοιπους μέσω των Πάρι και Ιάκωβου τους ξέρω χρόνια.
Τώρα έχει αρχίσει και φυσάει δυνατά. Παρασέρνει χαρτιά, τα στροβιλίζει και τα εξαφανίζει στο μαύρο σκοτάδι του Αιγαίου. Η τσίγκινη στέγη από πάνω μου τρίζει ολόκληρη. Κάποιοι ξυπνάν από τη φασαρία και μπαίνουν μέσα. Τα γλυκά μου χείλη απέναντι αντέχουν σθεναρά. Ευτυχώς φοράω τη μπλε με άσπρες ρίγες πλεχτή μπλούζα που αγόρασα πριν μια βδομάδα από τα χωριά των Μάγιας και δεν κρυώνω καθόλου. Μόλις είχα επιστρέψει από το Μεξικό. Παραμονή Δεκαπενταύγουστου .Το ίδιο βράδυ έφυγα για το χωριό μου, κοντά στην Ερέτρια να ευχηθώ στη μάνα μου που γιόρταζε και τη επόμενη, ανήμερα της Μεγαλόχαρης, πήρα το «Φλάι κατ» για Κατάπολα. Και τώρα, Κυριακή βράδυ, έξι ημέρες αργότερα, βρίσκομαι στο πλοίο της επιστροφής.
Η Νικόλ και η Ευτυχία θα επιστρέψουν την επόμενη Κυριακή με τους τελευταίους ταξιδιώτες. - Την Ευτυχία θα μπορούσα να την ερωτευτώ μου είπε χτες το βράδυ στην παραλία ο Πάρις, εντελώς απροσδόκητα. Δεν ξέρω γιατί δεν μου ‘χει συμβεί ακόμα.
- Μου θυμίζεις τον πρώτο μου έρωτα μου εξομολογήθηκε η Ευτυχία, στο άλλο αφτί, λίγο πριν καταρρεύσει από το αλκοόλ και το όγδοο σφηνάκι τεκίλα. «Μολις σε είδα με τον Πάρη να τρώτε στη ταβέρνα μου κόπηκαν τα γόνατα. Μη με παρεξηγείς, είμαι μεθυσμένη.»
«Μεγάλη μου τιμή» σκέφτηκα να της απαντήσω. Αλλά μου φάνηκε μαλακία.
- Και που είναι τώρα; Ρώτησα τελικά.
- Ξέρω γω; Χυμένη στη μπάρα του Άμμος προσπάθησε να συγκεντρώσει τη σκέψη και το βλέμμα της. Δεν τα κατάφερε με επιτυχία.
- Τελευταία φορά που έμαθα νέα του -πριν δυο χρόνια -δίδασκε φιλοσοφία στη Χαϊδελβέργη. Τώρα δεν ξέρω τι κάνει.
Ύψωσε το ένατο σφηνοπότηρο και ήπιε στην υγειά του. Και στην υγειά της Χαϊδελβέργης. Τη μιμήθηκα. Μόνο που εγώ την τεκίλα την έπινα σκέτη σε χαμηλό ποτήρι. Ούτε καν με πάγο. Για την ακρίβεια Μετζκάλ. Ακόμα χειρότερη και πιο νοθευμένη. Έτσι όπως μου την έμαθε ο Φραντζέσκο, ο μπάρμαν του Revolution μπαρ στο Σαν Κριστόμπαλ . Και επιπλέον αντέχω πια το ποτό.
Στο δέκατο σφηνάκι η Ευτυχία έπεσε από τη μπάρα. Κάποια στιγμή, πολύ αργότερα, αφού αρνιόταν πεισματικά να φύγει πριν ξημερώσει, την πήγε στο σπίτι της η Νικόλ, που ανεξήγητο πως δεν είχε γίνει λιώμα εκείνη τη βραδιά. Μάλλον από αγάπη για την Ευτυχία, για να είναι σε θεση να την προστατέψει.
- Τη Νικόλ θα μπορούσα να την ερωτευτώ μου είπε χτες το βράδυ ο Ιάκωβος λίγο πριν, λίγο μετά ; την κατάρρευση της Ευτυχίας. Αλλά είναι τριάντα χρονών και είναι μονίμως μεθυσμένη, γαμώτο...
Ευτυχώς βρήκα ένα κενό ανάμεσα στους ξαπλωμένους και έκατσα. Φυσάει πάρα πολύ. Όχι όμως τόσο όσο στη βορεινή πλευρά. Εδώ μας προστατεύει η μπλε τσίγκινη στέγη, με τα μακρουλά άσπρα φώτα των δύο λαμπών. Κι όμως στη βορινή πλευρά υπάρχουν κάποιοι που κοιμούνται! Πέρασα μια βόλτα και τους είδα. Άλλοι διπλωμένοι κάτω από τις σωσίβιες λέμβους για προστασία, άλλοι σε παγκάκια. Όλοι τυλιγμένοι με σλίπινγκ μπαγκ ή πετσέτες μπάνιου. Πως αντέχουν; Πάντα αναρωτιόμουν πως αντέχουν αυτοί οι άνθρωποι; Και ποιοι είναι αυτοί που αψηφούν τόσο προκλητικά το κρύο και τον υγρό θαλασσινό αέρα; Να όμως που ανάμεσά τους κοιμάται κι ο Βασίλης . Είναι φίλος της Νικόλ και της Ευτυχίας.
- Όλοι μου οι φίλοι έχουν πεθάνει, μου είπε πριν δυο βράδια στο «Q», λίγο πριν ξημερώσει κι ενώ ο Dj συνέχιζε να βάζει ρεμίξ Μιλόνγκες.
- Από τι; Επιδημία; Τον ρώτησα με το μόνιμο περιπαιχτικό μου ύφος που μέχρι τώρα με έχει μπλέξει σε αρκετούς καβγάδες μαλώματα και παρεξηγήσεις, κατεβάζοντας μια ακόμα τεκίλα.
- Όχι, μου απάντησε εκείνος σοβαρά πίνοντας μια γουλιά από τη βότκα του. Από την πρέζα. Αυτή ήταν ο λόγος που σταμάτησα να παίζω μουσική. Γιατί αλλιώς θα πέθαινα κι εγώ.
Με ψάρωσε πολύ χοντρά. Γύρισα και τον κοίταξα. Ήταν σαρανταπέντε χρονών με μακριά ψαρά μαλλιά πιασμένα πάντα κότσο, μεγάλη κοιλιά και με ένα διαρκώς απλανές βλέμμα.
- Τώρα δεν βγάζω πια λεφτά από τη μουσική. Έκανε μια μικρή παύση σαν να ντρεπότανε γι αυτό και συνέχισε:
- Μια φορά είχα πάει και σε σκυλάδικο... Στο μήνα επάνω δεν άντεξα κι έφυγα. Παρόλο που τα λεφτά ήταν πάρα πολύ καλά...
Ο Βασίλης τώρα κοιμάται. Παρά το φοβερό αέρα κοιμάται. Υποθέτω πως όταν όλοι σου οι φίλοι είναι νεκροί επιδιώκεις να κοιμάσαι με αέρα. Διαλύει κάθε είδους φάντασμα. Ο Βασίλης, άμα σε δει από μακριά θα σε χαιρετήσει πρώτος κι αμέσως! Κι ας μη σε ξέρει καλά. Θα κουνήσει το χέρι του και θα σου χαμογελάσει γλυκά. Αλλά δεν θα σου πιάσει πρώτος κουβέντα. Περιμένει πάντα από σένα την επόμενη κίνηση, την απάντηση. Αν δεν του μιλήσεις μπορεί να κάθεται αμίλητος με τις ώρες στο Q πίνοντας τη βότκα του καπνίζοντας και ακούγοντας τη μουσική του. Πάντα με αυτό το απλανές βλέμμα. Πάντα με αυτό το αδιόρατο χαμόγελο. Αλλά αν του μιλήσεις όμως σου ανοίγει την καρδιά του. Ξεκινήσαμε να μιλάμε για μουσική. Δεν ξέρω πως ήρθε η κουβέντα. Από κάποιο τραγούδι; Από κάποιο περίεργο ακόρντο; Δεν θυμάμαι και δεν έχει και νόημα. Κι αλήθεια τί μπορεί να έχει νόημα όταν όλοι σου οι φίλοι είναι νεκροί; Όταν έχεις επιλέξει να μην έχεις οικογένεια και ξάφνου στα σαρανταπέντε σου μένεις εντελώς μόνος στον κόσμο; Χωρίς ένα δικό σου άνθρωπο; Τί σημαίνει να έχεις παρελθόν και να μην μπορείς να το μοιραστείς με κανένα; Το έχεις όντως; Το έχεις ζήσει; Μόνο κάποιες φωτογραφίες μένουν να το πιστοποιούν, όπως αυτή που μου έδειξε χθες το βράδυ από το παλιό του συγκρότημα. Με τον ίδιο είκοσι χρόνια νεότερο, τριάντα κιλά ελαφρύτερο κι ακόμα ζωντανό.
Στο απέναντι παγκάκι έχει ξαπλώσει μια κοπέλα. Είναι ακριβώς μπροστά μου. Στα δυο μέτρα. Έχει τυλιχτεί ολόκληρη με το σλίπινγκ μπαγκ και τα μαλλιά της τα έχει πιάσει μ’ ένα φουλάρι με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνονται μόνο τα χείλη της. Λεπτά, κόκκινα, μακριά χείλη. Σ’ ένα λεπτό πρόσωπο, με λεπτά ζυγωματικά κι ένα λεπτό πιγούνι. Δεν βλέπω τα μάτια της, δεν βλέπω τα μαλλιά της, δεν βλέπω τη μύτη της. Παρά μόνο τα χείλη της. Μου φαίνονται τόσο γλυκά. Μου βγάζουν μια ηρεμία την ώρα που κοιμούνται. Μια γαλήνη. Δεν θα ήταν ωραίο σε μια κοινωνία αντί να χαιρετάς δια χειραψίας ή με το τυπικό ψεύτικο φιλί στο μάγουλο να χαιρετάς μ’ ένα φιλί στα χείλη;
Φεύγοντας από την Αιγιάλη αφήσαμε πίσω μας την Νικόλ, με το καρέ ξανθό μαλλί κομμένο κατηφορικά να ακολουθεί τη γραμμή του σαγονιού της και σαν κουρτίνα να μην αφήνει να φανεί το πανέμορφο πρόσωπό της και την Ευτυχία που από το χειμώνα θα παίζει μουσική στον Εν Λευκώ. Ο αποχωρισμός τους θα μπορούσε να ήταν ένα βαθύ φιλί. Μια αναπάντεχη συνάντηση με κάποια που έχεις καιρό να δεις ένα σβουριχτό φιλί και μια καλημέρα ένα θερμό φιλί. Κανονικά έτσι θα έπρεπε. Τους φίλους- αν είσαι γυναίκα - και τις φίλες - αν είσαι άντρας - κι όσους από τους άγνωστους σε προδιαθέτουν θα έπρεπε να τους χαιρετάς μ’ ένα φιλί στα χείλη. Τα υπόλοιπα ας τα βρρείτε εν καιρώ.
Η κοπέλα απέναντι προσπαθεί να αλλάξει θέση για να βολευτεί καλύτερα. «Μην μου το κάνετε αυτό άγνωστα χείλη! Μην βρείτε μια στάση που να μην βλέπω ούτε κι εσάς.»
Το «Δημητρούλα» κουνάει αρκετά. «Στα καλύτερα σ’ έχω! Στα ώπα – ώπα!» μου ‘γραψε στο μήνυμα του ο Πάρις όταν τον ρώτησα πως θα φύγουμε από εδώ. Κι ο αέρας τελικά συνηθίζεται. Τα πέντε μ’ έξι μποφόρ είναι θέμα συνήθειας. Δίπλα μου όλοι συνεχίζουν να κοιμούνται του καλού καιρού. Οι πιο πολλοί είναι γνωστές φάτσες από το κάμπινγκ. Δεν χόρτασαν ύπνο και τώρα τον αναπληρώνουν. Εμείς να δεις. Τρεις ώρες ύπνος 6-9 το πρωί κάθε μέρα. Μόνο μια παρέα τεσσάρων νεαρών μιλάει χαμηλόφωνα πίσω μου και στη γωνιά ένα ζευγάρι πάει να σχηματιστεί. Ο τύπος είναι το πολύ εικοσιπέντε χρονών ψηλός με αθλητικό κορμί και εμφάνιση. Αν δεν είχε στραβή μύτη θα ήταν σίγουρα μοντέλο. Μπορεί όμως να είναι αθλητής ή ηθοποιός. Στο κάμπινγκ τον έβλεπα πολλές φορές να κοιτιέται αρκετή ώρα στον καθρέφτη προσπαθώντας να σουλουπώσει ένα τσουλούφι από τα κοντά του μαλλιά ή ψάχνοντας κάποια ατέλεια στο δέρμα του. Κυκλοφορούσε μονίμως ημίγυμνος μ’ ένα μπλε μαγιό με κόκκινα λουλουδάκια. Η τύπισσα είναι μπάζο. Καμία σχέση με τη «Μις Χαμόγελο» -ονομασία που της χάρισε ο Ιάκωβος - που ο τύπος πολιορκούσε πέντε ημέρες τώρα. Κρίμα που δεν τα φτιάξανε. Αλλιώς η «Μις Χαμόγελο» δεν θα κοιμότανε τώρα μόνη της στο ανεμοδαρμένο ελικοδρόμιο του «Δημητρούλα». Αλλά για αυτούς θα μιλήσω αργότερα.
Τα λεπτά χείλη απέναντί μου δεν άλλαξαν θέση. Ευτυχώς. Αν δεν είχα κι αυτά να τα κοιτάω δεν θα είχα τί να κάνω. Δεν με πιάνει ύπνος. Και το βιβλίο που έχω φέρει μαζί μου δεν μπορώ να το διαβάσω. Βαρέθηκα όλο τα ίδια και τα ίδια. Ελληνική Λογοτεχνία και άλλες μαλακίες. Οι υπόλοιποι είναι μέσα και κοιμούνται. Εκτός από τον Ιάκωβο που πιθανώς να διαβάζει ξαπλωμένος στη θέση που του καβάτζωσα με το βιβλίο του. Ένα πειρατικό. Δεν ξέρω άλλον άνθρωπο που να διαβάζει πειρατικό βιβλίο!
- Είναι σαν να βλέπεις ταινία με τον Έρολ Φλυν ή με τον Τζόνι Ντεπ μου έλεγε στην παραλία χθες βράδυ. Μου αρέσουν τα βιβλία, είμαι μονίμως μ’ ένα βιβλίο στο χέρι, αλλά το καλοκαίρι θέλω κάτι ανάλαφρο να ταξιδεύω.
Με το που έδεσε το Δημητρούλα στην προβλήτα της Αιγιάλης και κατέβηκαν οι προηγούμενοι τρέξαμε ν’ ανεβούμε για να προλάβουμε καμιά καλή καβάτζα. Χωριστήκαμε σε τρεις ομάδες και τα κινητά πήραν φωτιά για τις ενδοσυνεννοήσεις. Τελικά βρήκαμε μία και χωρέσαμε όλοι. Μόνο που είναι σε πέρασμα , μπροστά από το λογιστήριο, πριν το διάδρομο που οδηγεί στην πρώτη θέση κι έχει φασαρία. Στρώσαμε τα μικρά λεπτά στρωματάκια και τα σλίπινγκ μπαγκ και ξαπλώσαμε. Δηλαδή ξαπλώσανε. Η Μίνα, η νεαρή δικηγόρος που ορκίζεται αύριο και θέλει να παραιτηθεί μεθαύριο και που έχει κρυολογήσει. Η Βάσια που χθες, μια μέρα πριν φύγουμε έπαθε κολικό και την έβγαλε στο κρεβάτι. Η κολλητή της, η μικροσκοπική Ράνια , με τα υπέροχα μπλε μάτια, ο κολλητός της ο Πάνος με τα πράσινα μάτια που του την έπεφταν όλα τα θηλυκά του νησιού, από δεκατετράχρονα έως πενηντάρες και φυσικά οι δύο φίλοι μου, ο Πάρις κι ο Ιάκωβος. Οι έτερος της παρέας - ο Νίκος - έφυγε χτες. Ο Νίκος ήταν ο μόνος εκτός της Ευτυχίας και του Βασίλη που δεν τον ήξερα και που τον γνώρισα στην Αμοργό. Με κέρδισε αμέσως με τις ακριβείς και σωστές δόσεις διακριτικότητας και αμεσότητας. Τους υπόλοιπους μέσω των Πάρι και Ιάκωβου τους ξέρω χρόνια.
Τώρα έχει αρχίσει και φυσάει δυνατά. Παρασέρνει χαρτιά, τα στροβιλίζει και τα εξαφανίζει στο μαύρο σκοτάδι του Αιγαίου. Η τσίγκινη στέγη από πάνω μου τρίζει ολόκληρη. Κάποιοι ξυπνάν από τη φασαρία και μπαίνουν μέσα. Τα γλυκά μου χείλη απέναντι αντέχουν σθεναρά. Ευτυχώς φοράω τη μπλε με άσπρες ρίγες πλεχτή μπλούζα που αγόρασα πριν μια βδομάδα από τα χωριά των Μάγιας και δεν κρυώνω καθόλου. Μόλις είχα επιστρέψει από το Μεξικό. Παραμονή Δεκαπενταύγουστου .Το ίδιο βράδυ έφυγα για το χωριό μου, κοντά στην Ερέτρια να ευχηθώ στη μάνα μου που γιόρταζε και τη επόμενη, ανήμερα της Μεγαλόχαρης, πήρα το «Φλάι κατ» για Κατάπολα. Και τώρα, Κυριακή βράδυ, έξι ημέρες αργότερα, βρίσκομαι στο πλοίο της επιστροφής.
Η Νικόλ και η Ευτυχία θα επιστρέψουν την επόμενη Κυριακή με τους τελευταίους ταξιδιώτες. - Την Ευτυχία θα μπορούσα να την ερωτευτώ μου είπε χτες το βράδυ στην παραλία ο Πάρις, εντελώς απροσδόκητα. Δεν ξέρω γιατί δεν μου ‘χει συμβεί ακόμα.
- Μου θυμίζεις τον πρώτο μου έρωτα μου εξομολογήθηκε η Ευτυχία, στο άλλο αφτί, λίγο πριν καταρρεύσει από το αλκοόλ και το όγδοο σφηνάκι τεκίλα. «Μολις σε είδα με τον Πάρη να τρώτε στη ταβέρνα μου κόπηκαν τα γόνατα. Μη με παρεξηγείς, είμαι μεθυσμένη.»
«Μεγάλη μου τιμή» σκέφτηκα να της απαντήσω. Αλλά μου φάνηκε μαλακία.
- Και που είναι τώρα; Ρώτησα τελικά.
- Ξέρω γω; Χυμένη στη μπάρα του Άμμος προσπάθησε να συγκεντρώσει τη σκέψη και το βλέμμα της. Δεν τα κατάφερε με επιτυχία.
- Τελευταία φορά που έμαθα νέα του -πριν δυο χρόνια -δίδασκε φιλοσοφία στη Χαϊδελβέργη. Τώρα δεν ξέρω τι κάνει.
Ύψωσε το ένατο σφηνοπότηρο και ήπιε στην υγειά του. Και στην υγειά της Χαϊδελβέργης. Τη μιμήθηκα. Μόνο που εγώ την τεκίλα την έπινα σκέτη σε χαμηλό ποτήρι. Ούτε καν με πάγο. Για την ακρίβεια Μετζκάλ. Ακόμα χειρότερη και πιο νοθευμένη. Έτσι όπως μου την έμαθε ο Φραντζέσκο, ο μπάρμαν του Revolution μπαρ στο Σαν Κριστόμπαλ . Και επιπλέον αντέχω πια το ποτό.
Στο δέκατο σφηνάκι η Ευτυχία έπεσε από τη μπάρα. Κάποια στιγμή, πολύ αργότερα, αφού αρνιόταν πεισματικά να φύγει πριν ξημερώσει, την πήγε στο σπίτι της η Νικόλ, που ανεξήγητο πως δεν είχε γίνει λιώμα εκείνη τη βραδιά. Μάλλον από αγάπη για την Ευτυχία, για να είναι σε θεση να την προστατέψει.
- Τη Νικόλ θα μπορούσα να την ερωτευτώ μου είπε χτες το βράδυ ο Ιάκωβος λίγο πριν, λίγο μετά ; την κατάρρευση της Ευτυχίας. Αλλά είναι τριάντα χρονών και είναι μονίμως μεθυσμένη, γαμώτο...
Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007
1η Ουισκιάλε της Αθήνας
1. Μικρό ιστορικό
Προχθές το βράδυ μια παρέα15 φίλοι, όλοι 30+_, μαζευτήκαμε σ' ένα σπίτι και ιδρύσαμε την 1η Ουισκιάλε της Αθήνας. Επειδή δεν κάναμε την απαραίτητη διαφημιστική καμπάνια και δεν βρήκαμε χορηγούς βάλαμε ρεφενέ και συμπληρώσαμε τα πανάκριβα μπουκάλια που είχε αγοράσει φίλος από το Εδιμβούργο.
2. Σκοπός
Η 1η Ουισκιάλε της Αθήνας αφηγείται μια ιστορία. Μια ιστορία ρήξεων των κακών συνηθειών και διάλυσης παρεξηγήσεων που συνοδεύουν εντελώς εμπειρικά το εκλεπτισμένο αυτό ποτό. Εμείς, ο καθένας από εμάς, είναι το υποκείμενο δρασης που χτίζει τον κόσμο με τα δικά του μάτια και χτίζεται στα μάτια των άλλων. Η 1η ουισκιάλε διεκδικεί την άρνηση και την επανατοποθέτηση στη γευσιγνωσία του γνωστού αυτού ποτού, μέσα από τις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου, μ' ένα αίσθημα συμμετοχής και συλλογικής ευθύνης .
3. Αρχαιρεσίες
Α. Ποτέ μην πας σε τέτοια συνάντηση με χωριάτικα λουκάνικα μαζί σου διότι:
α. κανείς δεν θα εκτιμήσει το υποδόριο χιούμορ σου.
β. Υπάρχει ο κίνδυνος να θεωρηθείς από όλους αυτούς που θέλουν να σε πείσουν ότι τα καλοκαίρια τα περνούσαν στο οικογενειακό τους κάστρο στα Highlands κι ότι ο παπούς τους ήταν σειρά με τον Bravehart ότι είσαι αρχιχωριάταρος, βλαχαδερό, γύφτουλας.
Β. Ποτέ αλλά ΠΟΤΕ μη ζητήσεις πάγο. Δεν είσαι στην Πέγκυ Ζήνα! Ο πάγος αλλοιώνει τη γεύση. Αν θες - και μόνο για όσα ουίσκι έχουν πάνω από 60 βαθμούς - μπορείς να βάλεις ένα καπάκι(!) εμφιαλωμένο νερό. Όχι βρύσης! Και μόνο ένα. Και φυσικά η κοκα κόλα κτλ απαγορεύονται δια ροπάλου. Αν θες, να πας στο χωριό σου να τα πιεις.
Γ. Δεν γεμίζεις το ποτήρι μέχρι τη μέση! Γύφταρε! Τα ξαναλέω: δεν είμαστε στα μπουζούκια! Για το καλό ουίσκι μια γουλιά αρκεί για να σε βγάλει γκολ.
Δ. Το ποτό συνοδεύεται πάντα με ουδέτερες γεύσεις. Ξεχάστε τα αξιοθρήνητα λαδερά φιστίκια και τα προπέρσινα φρούτα. Θέλει πατέ ελιάς, σολομό, τυρί άπαχο, ροδέλες ντομάτας και (άσχετο!) καρύδια.
Ε. Σήκωσε το ποτήρι σου στο φως και κίνησε το κυκλικά. Αν το ίχνος της κυκλικής γραμμής που θα εμφανιστεί είναι ομαλό τότε το ουίσκι έχει μικρό βαθμό οινοπνεύματος. Αν τα "δάκρυα" που κυλούν στα τοιχώματα κυλούν αργά τότε έχει παλαιωθεί αρκετά.
4. Αποτελέσματα
Α. Διάλεξε ποιανού το μέρος θα πάρεις. Τα ουίσκι διακρίνονται σε τυρφό-φιλα και σερό-φιλα. Τα πρώτα έχουν έντονη μυρωδιά ιωδίου και καπνιστού (που προσωπικά μου θυμίζουν μπεταντίν) και τα δεύτερα είναι πιο γλυκά. Εγώ ανήκω στους δεύτερους. Η διαμάχη ανάμεσα στους σκοτσέζικους οίκους ανάγεται σε αιώνες στο παρελθόν, κάπως σαν το Οξφόρδη-Κέιμπριτζ.
Β. Πριν αρχίζεις να δοκιμάζεις δήλωσε που έχεις παρκάρει. Πιστέψτε με : απαραίτητο!
5. Κατακλείδα
1. Ύστερα από 4-5 ποτήρια ξεκινήστε να παίζετε Παλέρμο (Μαφία) ή κάτι που να εμπλέκει συνομιλία και επιχειρήματα! Θα ρίξετε τρελό γέλιο. Πραγματικά.
2. Μην έχεις κανονίσει να χαράξεις οικόπεδο την άλλη μέρα το πρωί. Κάποιο γείτονα θα κάνεις φτωχότερο.
Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2007
Κι άλλα παιδιά...
Είχα ακούσει για την κυρία Μίνα από φοιτητής ακόμα, όταν έβγαινα με μια κοπέλα από τη γειτονιά της. Μόλις έμαθα πως ετοιμαζόταν να μετακομίσει έτρεξα να την συναντήσω. Έμενε - και προς το παρών ακόμα μένει - σ' ένα υπόγειο στην οδό Ιακωβάτων στα Πατήσια. Πήρα το μετρό, Ομόνοια αλλαγή και κατέβηκα στον Άγιο Ελευθέριο. Περπάτησα λίγο αλλά τελικά βρήκα την πολυκατοικία. Κλασική της δεκαετίας του 60. Μικρά μπαλκόνια, υπερυψωμένη είσοδος με μαρμάρινα σκαλοπάτια, ξύλινη επένδυση στους τοίχους, μαύρο μάρμαρο στο δάπεδο. Τα 5 σκαλοπάτια της εισόδου της έδιναν εκείνο το ύψος που χρειαζόταν για να βγουν παράθυρα στο υπόγειο και οι δηλωμένες αποθήκες να γίνουν διαμερίσματα. Σ΄ένα απ' αυτά ή καλύτερα σε δύο απ' αυτά γιατί ήταν 2 που τα είχε ενώσει, τα δεξιά της σκάλας, έμενε εδώ και 45 χρόνια η κυρία Μίνα.
Λεπτή φιγούρα, μοντέρνα κόμμωση, σπινθηροβόλα μάτια. Το πρόσωπό της έλαμπε.
-"Επιτέλους φεύγω!"μου είπε πριν ακόμα με δεχτεί στο σπίτι της. "Πέρασε μέσα."
- "Για που το 'βαλες γιαγιά;"
- "Για το Γαλάτσι! Θα μείνω σε 3ο όροφο!Ποτέ ξανά σε υπόγειο. Να σε κεράσω κάτι;"
- "Στο Γαλάτσι; Γιατί τόσο μακριά; Εκεί είναι τα παιδιά;" τη ρώτησα επεξεργαζόμενος το χώρο. Τα μισά πράγματα ήταν ήδη συσκευασμένα. Τα μεγάλα, όπως το βαρύ σένιο και οι ξύλινες ντουλάπες με τα φύλλα - καθρέφτες περίμεναν καρτερικά την ώρα που θα αποχωρούσαν ένδοξα, αγέρωχα, με τα μάτια ανοιχτά.
Η παρατεταμένη σιωπή πίσω μου με έκανε να δαγκωθώ. "Πάλι μαλακία θα είπα" σκέφτηκα.
- "Όχι. Εκεί βρήκα. Άλλωστε εγώ δεν βγαίνω σχεδόν ποτέ. Πότε - πότε έρχεται και με βλέπει ο γιος μου. Γι αυτόν το ίδιο είναι. Έχει μηχανή."
- "Και ποιος θα έρθει να μείνει;" γύρισα να την κοιτάξω ενώ στεκόμασταν στο φως κάτω από μια αναμμένη κίτρινη λάμπα, μέρα μεσημέρι.
- "Ένας μαύρος" μου απάντησε χαμηλόφωνα. "Λοιπόν; σου αρέσει το σπίτι;"
- "Ωραίο είναι." απάντησα χωρίς δεύτερη σκέψη ψέμματα. Είχε τρία δωμάτια, ένα τυφλό μπάνιο, μια τυφλή κουζίνα και δυο παράθυρα απ τα οποία έβλεπες τα πόδια των περαστικών.
- "Ωραίο είναι. Δεν αντέχω άλλο γιέ μου. Δεν αντέχω... Σαρανταπέντε χρόνια είναι πολλά. Πάρα πολλά. Έζησα χαρές και λύπες. Πόσες λύπες... "
-" Έχει λεφτά αυτός ο μαύρος;" απάντησα για ν' αλλάξω το θέμα. Μυρίστικα συγκίνηση. " Γιατί νομίζω ότι οι τράπεζες δεν δίνουν τόσο εύκολα πια."
Η γιαγιά με κοίταξε απορημένη και ξαφνικά άρχισε να κλαίει.
- " Μη μου λες τέτοια γιόκα μου... Μη μου λες τέτοια..." σκούπισε βιαστικά τα δάκρυά της μετανιωμένη και έτρεξε στη στρογγυλή τραπεζαρία. Πήρε μια κορνίζα και ήρθε κοντά μου. Ετεινε το χέρι της να μου τη δείξει χωρίς όμως να με αφήσει να την πάρω. Αυτός είναι ο 2ος γιος μου." Τύλιξε την κορνίζα με τα χέρια της στον κόρφο της σαν να αγκάλιαζε ένα μικρό περιστέρι. "Σκοτώθηκε όταν ήταν 23 χρονών. Με μηχανάκι." η φωνή της είχε σπάσει. Ήταν έτοιμη να ξανακλάψει. Προσπάθησε να το παλέψει, σαν κάποιος να της είχε συστήσει να μην κλαίει, όμως τελικά δεν άντεξε.
- "Και του το 'χα πει του μακαρίτη του άνδρα μου." άρχισε να μονολογεί μέσα σε αναφιλητά, κρατώντας σφιχτά την κορνίζα στην αγκαλιά της. "Του το 'χα πει. Ήθελα πολλά παιδιά. Τουλάχιστον τέσσερα... Αλλά αυτός επειδή ήταν 9 αδέρφια δεν ήθελε...Και να τώρα. Αυτός έφυγε πριν από μένα και με άφησε μόνη στον κόσμο... Δεν λέω το παιδί μου με αγαπάει. Κάνει ό,τι μπορεί... Αλλά εγώ ήθελα κι άλλα παιδιά..."
Αιφνιδιάστηκα. Προσπάθησα να την παρηγορήσω. Είχαμε στο μεταξύ κάτσει στο ντιβάνι του σαλονιού , στρωμένο με κουρελούδες.
- "Αυτά είναι περασμένα γιαγιάκα. Μην τα σκέφτεσαι πια. Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς! Σημασία έχει ότι έχεις ένα γιο που σε αγαπάει."
Η γιαγιά σαν να συνήλθε, σκούπισε με το μανίκι τα μάγουλά της και απάντησε.
-"Ξέρεις τί καλό παιδί που είναι ο γιος μου; Δεν υπάρχει καλύτερο. Κάθε μέρα με παίρνει τηλέφωνο. Αυτός μου βρήκε το σπίτι."
- "Ορίστε, τί παραπονιέσαι;"
-" Όχι δεν παραπονιέμαι. Δεν παντρεύεται γιόκα μου. Είναι 39 χρονών και δεν παντρεύεται..."
- "Είναι νέος ακόμα. Μην ανησυχείς Θα παντρευτεί και θα σου κάνει εγγονάκια."
Με κοίταξε συνωμοτικά.
-"Ξέρεις, με μαλώνει. Δεν με αφήνει να με πιάνουν τα κλάματα. Πιστεύει ότι στο καινούριο σπίτι δεν θα με πιάνουν γιατί, λέει, δεν θα έχω τις αναμνήσεις. Αλλά εγώ ξέρω ότι θα με πιάνουν. "
Ξαφνικά τα μάτια της έλαμψαν όπως στην αρχή της συνάντησής μας.
-"Όλη η γειτονιά χάρηκε που θα φύγω!" φούσκωσε από περηφάνια. "Ήρθαν από την πολυκατοικία όλες οι γειτόνισσες να με συγχαρούν. Και θα 'ρχονται λεει να με βλέπουν."
Άνοιξα την εξώπορτα. Μισός αιώνας ζωής μέσα σ' ένα υπόγειο. Πόσο θάρρος χρειάζεται; Πόσο γενναίος πρέπει να είσαι για να το αντέξεις;
- "Να 'ρχεσαι κι εσύ!" ήταν τα λόγια της που με συνόδευσαν μέχρι να ανέβω τα πέντε μαρμάρινα σκαλοπάτια.
Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007
ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ
Ένα φεγγάρι πράσινο , μεγάλο,
που λάμπει μες τη νύχτα - τίποτ’ άλλο
Πέρα μακριά κάποιο στερνό σινιάλο
του βαποριού που φεύγει - τίποτ’ άλλο
Και μόνο εν’ παράπονο μεγάλο
στα βάθη του μυαλού μου – τίποτ’ άλλο
Επανέρχομαι με το ποίημα του Λαπαθιώτη γιατί κατάφερα (επιτέλους !) να αναρτήσω τη δική μου εκδοχή στη μουσική του επένδυση (το χρώσταγα στο serifaki).
Καλή ακρόαση.
Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007
Τρία παγκάκια, τρία ζευγάρια, μια θάλασσα
Μια φίλη μου ξέροντας την αδυναμία μου για τη μελαγχολία που μου γεννούν οι χαμένες κοιτίδες του ελληνισμού με προσκάλεσε χθες βράδυ στην παρουσίαση ενός βιβλίου της συγγραφέως Καίτης Μαυρομάτη με θέμα : «Τα χρόνια της Αλεξάνδρειας»(εκδόσεις Ερμής). Δεν γνωρίζω τη συγγραφέα, ούτε έχω διαβάσει το βιβλίο της. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να πάω. Μία φράση της όμως στην πρόσκληση μου θύμισε κάτι πάρα πολύ οικείο: «...ώσπου είκοσι πέντε χρόνια μετά επέστρεψα στη γενέθλια γη και τότε στη μυρωδιά της... βρήκα το κλειδί που άνοιξε τις πόρτες της καρδιάς μου για να σας διηγηθώ το δικό μου έρωτα γι αυτή την πόλη.»
Ήμουν 2ετής φοιτητής όταν η Θεά Τύχη μου έστειλε δώρο ένα ταξίδι που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Να συνταξιδέψω σ’ ένα ναυλωμένο από το σύλλογο Αλεξανδρινών καράβι που έκανε τη διαδρομή Πειραιάς – Αλεξάνδρεια με σκοπό τον εορτασμό των 150 χρόνων της ελληνικής κοινότητας αλλά κυρίως να επιστρέψουν οι Αλεξανδρινοί για πρώτη φορά, μετά από 40 χρόνια, στα μέρη που μεγάλωσαν. Αντιγράφω απ΄το ημερολόγιό μου.
Τώρα είμαι στο κατάστρωμα. Κάνω βόλτες πάνω-κάτω και σιγοτραγουδάω ό,τι μελωδία μου κατεβαίνει στο μυαλό. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Κανείς άλλωστε δεν έχει διάθεση για ύπνο. Μόλις γυρίσαμε από το Κοινοτικό Στάδιο και την εκδήλωση με το Λαζόπουλο, τους χορούς της κοιλιάς και άλλα φολκλορικά για την επέτειο των 150 χρόνων της Κοινότητας και η ευτυχία μαζί με μια γλυκιά κούραση αποτυπώνεται στα πρόσωπα όλων. Κανείς δεν θέλει να πάει για ύπνο. Όλοι ζητούσαν να σχολιάσουν, να συγκρίνουν, να ξαναθυμηθούν. Κατά τα μεσάνυχτα, παράτησα μια παρέα φοιτητών που έχω γνωρίσει και ανέβηκα στο δεύτερο κατάστρωμα. Η ζέστη παραμένει αποπνιχτική, Οκτώβρης μήνας, σαν ένα τυπικό αυγουστιάτικο αθηναϊκό βράδυ.
Δεν έχω καταφέρει να βρω καρτοτηλέφωνο. Κάπου είδα, αλλά όλο και κάπου έπρεπε να πάω, όλο και κάτι είχα να προλάβω κι έτσι δεν έχω ακόμα τηλεφωνήσει ούτε στους δικούς μου αλλά κυρίως ούτε σ’ αυτήν. Θυμάμαι – παράξενο – εκείνο το βράδυ που κοιμήθηκα στο καταφύγιο στον Όλυμπο, στο οροπέδιο των Μουσών. Πόσο πολύ ήθελα να είναι μαζί μου! Να ζούμε μαζί τέτοιες στιγμές! Εμπειρίες συγκλονιστικές, μοναδικές, ανεπανάληπτες που μόνο όταν τις μοιράζεσαι ολοκληρώνονται. Πώς να της εξηγήσω αυτήν την ατμόσφαιρα; Αυτό το μεγαλείο ψυχής; Αυτή την ψυχική ανάταση; Το κλάμα της κυρίας μπροστά στην πατρική της πόρτα; Τη βουβή, ψαλιδισμένη υπερηφάνεια μπροστά στο εντυπωσιακά λιτό και απέριττο Αβερώφιο Γυμνάσιο των μαθητικών τους χρόνων με τις μαρμάρινες σάλες και τα άρτια εργαστήρια Χημείας και Φυσικής, που κάποτε φιλοξενούσε τέσσερις χιλιάδες παιδιά, τέσσερις χιλιάδες όνειρα και τώρα μόνο τετρακόσια; Πώς να της εξηγήσω την αγαλλίαση στη θέα του οροπεδίου των Μουσών και του καταφύγιου από το μονοπάτι, μετά από οκτώ ώρες ανηφόρας, σφιγμένων δοντιών, πείσματος και μόνο πείσματος;
Με την άφιξή μας στο λιμάνι και αμέσως μετά τον έλεγχο των διαβατηρίων αναχωρήσαμε με πούλμαν για την πανηγυρική δοξολογία στον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού. Εκεί μας περίμενε ο πρόξενος (Κωστής Μοσκώφ, αν άκουσα καλά). Η κατάνυξη στον καλοδιατηρημένο και πλούσιο Ναό ήταν πολύ δυνατή για όλους. Ακόμα και για μένα που δεν πάω ποτέ μου εκκλησία. Η ησυχία, η ευλάβεια, η συγκίνηση, σε ένα μείγμα θρησκευτικότητας, ελληνισμού και νοσταλγίας - που όμοιο του δεν έχω συναντήσει σε καμία συνοικιακή εκκλησία της Αθήνας διαπερνούσε κάθε κύτταρο του οργανισμού, κάθε ανεξερεύνητο νεύρο του εγκεφάλου, κάθε βαθιά κρυφή πτυχή της καρδιάς μου. Οι ηλικιωμένοι, δακρυσμένοι, δεν τολμούσαν να αρθρώσουν λέξη, παρά εισέπνεαν τη ζωή που είχε εγκλωβιστεί για μισό αιώνα στον Ιερό Ναό, στο περίτεχνο τέμπλο, στους πολυέλαιους, στις βυζαντινές εικόνες και στα μανουάλια. Αν κάποιος έστυβε την υγρή συγκινησιακή ατμόσφαιρα μέσα στο Ναό θα μάζευε σταγόνες από το ελιξίριο της ζωής...
Μετά τη δοξολογία η αποστολή πέρασε στο Πατριαρχείο πίσω από το ναό όπου μας καλωσόρισε η εμβληματική μορφή του Πατριάρχη Φώτιου και στη συνέχεια το πρόγραμμα ήταν ελεύθερο μέχρι τις 18.30 όπου έπρεπε να παρευρεθούμε στην τελετή αποκάλυψης αναμνηστικής πλάκας και προτομής του Μ. Αλεξάνδρου στο Σάτμπι. Κάναμε βόλτες.
Η πόλη είναι τόσο ζωντανή, που συγκινεί τους συνταξιδιώτες μου ακόμα πιο πολύ. Οι δρόμοι γεμάτοι κόσμο, μικροπωλητές και τελάληδες παντού, τα τραμ παραφορτωμένα. Ταμπέλες κίτρινες, κόκκινες, μπλε, πολύχρωμες με τα χαρακτηριστικά αραβικά γράμματα μου θύμιζαν την περιοχή στον Πειραιά γύρω από το σταθμό του τρένου, ή το πρωινό Μοναστηράκι. Η οικειότητα που ένιωθα χαζεύοντας την αγορά, τα μαγαζιά με τα τελάρα και τους πάγκους, τα φρούτα, τα ζαρζαβατικά και τα γλυκά, τα κτίρια, τις πολυκατοικίες, τα μικρά διώροφα σπιτάκια, τα ξύλινα χρωματιστά παντζουρόφυλα, τα σιδερένια μαύρα κάγκελα, τα κατεβασμένα ρολά, τα σπασμένα πεζοδρόμια, τα παλιά Λάντα ή Ζάσταβα, ακόμα και η κατουρίλα, το γκρίζο και η αίσθηση εγκατάλειψης ήταν εντυπωσιακή. Παρά τα τζαμιά, τους μιναρέδες, τις ημισέληνους, τα αραβουργήματα και τις αραβικές επιγραφές ένιωθα σαν να τα ήξερα από χρόνια, σαν να τα είχα ξαναδεί. Συμμερίζομαι άραγε τη συγκίνηση των συνταξιδιωτών μου, συμμετέχω κι εγώ στο ταξίδι τους στο παρελθόν ή η Αλεξάνδρεια κατάγεται από τον ίδιο μονοκύτταρο οργανισμό που προέρχεται η Ελλάδα κι ίσως όλη η αυτή η γωνιά της Ανατολικής Μεσογείου;
Ακολούθησα τη θεία μου στο σπίτι που γεννήθηκε. Το εντόπισε αμέσως και χωρίς δισταγμό, παρά τα σαράντα χρόνια που είχε να το δει. Μια εξαώροφη πολυκατοικία κατασκευής 1928. Μου θύμισε το κτίριο της Λέσχης, στην οδό Ιπποκράτους. Ανέβηκε ενθουσιασμένη από το μεταλλικό ασανσέρ, κοντοστάθηκε με αγωνία στην πόρτα, χτύπησε ήρεμα το κουδούνι και μόλις της άνοιξε μια μεσήλικη πληθωρική Αιγύπτια λύθηκε, μπροστά στην εμβρόντητη γυναίκα, σε κλάματα. Ήταν η κόρη της παλιάς τους υπηρέτριας. Η γυναίκα την αναγνώρισε αμέσως την αγκάλιασε και κλάψανε μαζί. Αυτό ήταν.
Η συσσωρευμένη συγκίνηση του ταξιδιού είχε πλέον βρει το δρόμο να εκδηλωθεί. Όλοι δάκρυζαν. Από όπου κι αν περνάμε, κάποιος κάτι θυμάται και το αναφέρει με δάκρυα στα μάτια ή ακόμα πιο συγκινητικό, θα συναντήσει ένα παλιό του φίλο στη μέση του δρόμου και θα αγκαλιαστούν μέσα σε δάκρυα.
Μόνος στο κατάστρωμα, βηματίζω νευρικά μπρος – πίσω, μέσα στην αποπνιχτική ζέστη, πότε ακουμπώ στην κουπαστή και πότε χαζεύω την νυχτερινή Αλεξάνδρεια, τα αστέρια, τα φώτα, τις μυρωδιές, τους ήχους. Στη μικρή τσέπη της μπανάνας μου, έχω το στυλό και αυτό το φτηνό, μικρό, άσπρο, σπιράλ σημειωματάριο. Δυο στίχοι μου ‘χουν έρθει στο μυαλό: «Μια θάλασσα απόψε σε προσμένει, ό,τι μας χωρίζει και μας δένει / η σκέψη σου μονάχα με ημερεύει κι αυτό το πλοίο μόνο ταξιδεύει».
Έχουν περάσει κιόλας τρεις μήνες από τη στιγμή που τη φίλησα, σε εκείνο το παγκάκι στη Βουλιαγμένη, από την άλλη μεριά αυτής, της ίδιας θάλασσας.
- Πίστευα ότι δεν με ήθελες, της είχα πει ένα βράδυ μερικές νύχτες αργότερα χαϊδεύοντάς της τα μαλλιά, έτσι όπως είχε ξαπλώσει στα πόδια μου σε ένα πεζούλι του Άη Γιώργη, στον Λυκαβηττό. Είχα αρχίσει να απογοητεύομαι.
-Εγώ , βρε κουτό, δεν σε ήθελα; Από την πρώτη μέρα που σε είδα κάτι με χτύπησε, σαν αστροπελέκι!
-Ποιά πρώτη; Την πρώτη - πρώτη μέρα;
-Μα και βέβαια! Μόλις μπήκα στην αίθουσα, θυμάσαι; Πού γύρισες να με κοιτάξεις;
-Αν θυμάμαι λέει! Μα δεν σου φάνηκε καθόλου! Δεν έκανες τίποτα απολύτως! Σε κοίταζα συνέχεια. Και τότε και πιο μετά. Αλλά εσύ ούτε μια στιγμή!
Από την μία άκρη της Μεσογείου σκεφτόμουν μια κοπέλα στην άλλη. Μια Μεσόγειος και άπειρη αγάπη ανάμεσα μας... Ο αέρας ζεστός, τα νερά ήσυχα...Η Αλεξάνδρεια μπροστά και η Αθήνα πίσω μου...Πίσω μου το μέλλον, μπροστά το παρελθόν....
Το βλέμμα μου τραβάει τώρα ένα παγκάκι στην αποβάθρα, δίπλα στο πλοίο. Ίσως σε αυτό το παγκάκι ένα νεαρό ζευγάρι Αιγυπτίων να έχει φιληθεί εκεί για πρώτη φορά. Ή μπορεί κάποιος από τους Αλεξανδρινούς συνεπιβάτες μου, πριν από πενήντα χρόνια. Ίσως και η θεία μου. Ένα απλό ξύλινο παγκάκι μπροστά στη θάλασσα, σαν αυτό της Βουλιαγμένης. Με θέα τη θάλασσα, με θέα τη Μεσόγειο. Σκέφτηκα την Τζασμίν από την Κωσταντινούπολη, και τη συζήτησή μας εκείνο το βράδυ στο καταφύγιο των Μουσών στον Όλυμπο. «Οι Έλληνες επιθετικός λαός. Οι Έλληνες κάνουν παραβιάσεις. Οι Έλληνες απειλούν τα νησιά μας». Αν έβγαζες τους Έλληνες και έβαζες Τούρκους είχες το ίδιο πράγμα. Καμία διαφορά. Τα ρούχα της, τα αγγλικά της, οι μουσικές της. Ίσως η Τζασμίν να είχε κι αυτή ένα δικό της παγκάκι εκεί στο Βόσπορο, όπου θα είχε πρωτοφιληθεί... Τρία παγκάκια, τρία ζευγάρια, μία θάλασσα...
Ήμουν 2ετής φοιτητής όταν η Θεά Τύχη μου έστειλε δώρο ένα ταξίδι που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Να συνταξιδέψω σ’ ένα ναυλωμένο από το σύλλογο Αλεξανδρινών καράβι που έκανε τη διαδρομή Πειραιάς – Αλεξάνδρεια με σκοπό τον εορτασμό των 150 χρόνων της ελληνικής κοινότητας αλλά κυρίως να επιστρέψουν οι Αλεξανδρινοί για πρώτη φορά, μετά από 40 χρόνια, στα μέρη που μεγάλωσαν. Αντιγράφω απ΄το ημερολόγιό μου.
Τώρα είμαι στο κατάστρωμα. Κάνω βόλτες πάνω-κάτω και σιγοτραγουδάω ό,τι μελωδία μου κατεβαίνει στο μυαλό. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Κανείς άλλωστε δεν έχει διάθεση για ύπνο. Μόλις γυρίσαμε από το Κοινοτικό Στάδιο και την εκδήλωση με το Λαζόπουλο, τους χορούς της κοιλιάς και άλλα φολκλορικά για την επέτειο των 150 χρόνων της Κοινότητας και η ευτυχία μαζί με μια γλυκιά κούραση αποτυπώνεται στα πρόσωπα όλων. Κανείς δεν θέλει να πάει για ύπνο. Όλοι ζητούσαν να σχολιάσουν, να συγκρίνουν, να ξαναθυμηθούν. Κατά τα μεσάνυχτα, παράτησα μια παρέα φοιτητών που έχω γνωρίσει και ανέβηκα στο δεύτερο κατάστρωμα. Η ζέστη παραμένει αποπνιχτική, Οκτώβρης μήνας, σαν ένα τυπικό αυγουστιάτικο αθηναϊκό βράδυ.
Δεν έχω καταφέρει να βρω καρτοτηλέφωνο. Κάπου είδα, αλλά όλο και κάπου έπρεπε να πάω, όλο και κάτι είχα να προλάβω κι έτσι δεν έχω ακόμα τηλεφωνήσει ούτε στους δικούς μου αλλά κυρίως ούτε σ’ αυτήν. Θυμάμαι – παράξενο – εκείνο το βράδυ που κοιμήθηκα στο καταφύγιο στον Όλυμπο, στο οροπέδιο των Μουσών. Πόσο πολύ ήθελα να είναι μαζί μου! Να ζούμε μαζί τέτοιες στιγμές! Εμπειρίες συγκλονιστικές, μοναδικές, ανεπανάληπτες που μόνο όταν τις μοιράζεσαι ολοκληρώνονται. Πώς να της εξηγήσω αυτήν την ατμόσφαιρα; Αυτό το μεγαλείο ψυχής; Αυτή την ψυχική ανάταση; Το κλάμα της κυρίας μπροστά στην πατρική της πόρτα; Τη βουβή, ψαλιδισμένη υπερηφάνεια μπροστά στο εντυπωσιακά λιτό και απέριττο Αβερώφιο Γυμνάσιο των μαθητικών τους χρόνων με τις μαρμάρινες σάλες και τα άρτια εργαστήρια Χημείας και Φυσικής, που κάποτε φιλοξενούσε τέσσερις χιλιάδες παιδιά, τέσσερις χιλιάδες όνειρα και τώρα μόνο τετρακόσια; Πώς να της εξηγήσω την αγαλλίαση στη θέα του οροπεδίου των Μουσών και του καταφύγιου από το μονοπάτι, μετά από οκτώ ώρες ανηφόρας, σφιγμένων δοντιών, πείσματος και μόνο πείσματος;
Με την άφιξή μας στο λιμάνι και αμέσως μετά τον έλεγχο των διαβατηρίων αναχωρήσαμε με πούλμαν για την πανηγυρική δοξολογία στον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού. Εκεί μας περίμενε ο πρόξενος (Κωστής Μοσκώφ, αν άκουσα καλά). Η κατάνυξη στον καλοδιατηρημένο και πλούσιο Ναό ήταν πολύ δυνατή για όλους. Ακόμα και για μένα που δεν πάω ποτέ μου εκκλησία. Η ησυχία, η ευλάβεια, η συγκίνηση, σε ένα μείγμα θρησκευτικότητας, ελληνισμού και νοσταλγίας - που όμοιο του δεν έχω συναντήσει σε καμία συνοικιακή εκκλησία της Αθήνας διαπερνούσε κάθε κύτταρο του οργανισμού, κάθε ανεξερεύνητο νεύρο του εγκεφάλου, κάθε βαθιά κρυφή πτυχή της καρδιάς μου. Οι ηλικιωμένοι, δακρυσμένοι, δεν τολμούσαν να αρθρώσουν λέξη, παρά εισέπνεαν τη ζωή που είχε εγκλωβιστεί για μισό αιώνα στον Ιερό Ναό, στο περίτεχνο τέμπλο, στους πολυέλαιους, στις βυζαντινές εικόνες και στα μανουάλια. Αν κάποιος έστυβε την υγρή συγκινησιακή ατμόσφαιρα μέσα στο Ναό θα μάζευε σταγόνες από το ελιξίριο της ζωής...
Μετά τη δοξολογία η αποστολή πέρασε στο Πατριαρχείο πίσω από το ναό όπου μας καλωσόρισε η εμβληματική μορφή του Πατριάρχη Φώτιου και στη συνέχεια το πρόγραμμα ήταν ελεύθερο μέχρι τις 18.30 όπου έπρεπε να παρευρεθούμε στην τελετή αποκάλυψης αναμνηστικής πλάκας και προτομής του Μ. Αλεξάνδρου στο Σάτμπι. Κάναμε βόλτες.
Η πόλη είναι τόσο ζωντανή, που συγκινεί τους συνταξιδιώτες μου ακόμα πιο πολύ. Οι δρόμοι γεμάτοι κόσμο, μικροπωλητές και τελάληδες παντού, τα τραμ παραφορτωμένα. Ταμπέλες κίτρινες, κόκκινες, μπλε, πολύχρωμες με τα χαρακτηριστικά αραβικά γράμματα μου θύμιζαν την περιοχή στον Πειραιά γύρω από το σταθμό του τρένου, ή το πρωινό Μοναστηράκι. Η οικειότητα που ένιωθα χαζεύοντας την αγορά, τα μαγαζιά με τα τελάρα και τους πάγκους, τα φρούτα, τα ζαρζαβατικά και τα γλυκά, τα κτίρια, τις πολυκατοικίες, τα μικρά διώροφα σπιτάκια, τα ξύλινα χρωματιστά παντζουρόφυλα, τα σιδερένια μαύρα κάγκελα, τα κατεβασμένα ρολά, τα σπασμένα πεζοδρόμια, τα παλιά Λάντα ή Ζάσταβα, ακόμα και η κατουρίλα, το γκρίζο και η αίσθηση εγκατάλειψης ήταν εντυπωσιακή. Παρά τα τζαμιά, τους μιναρέδες, τις ημισέληνους, τα αραβουργήματα και τις αραβικές επιγραφές ένιωθα σαν να τα ήξερα από χρόνια, σαν να τα είχα ξαναδεί. Συμμερίζομαι άραγε τη συγκίνηση των συνταξιδιωτών μου, συμμετέχω κι εγώ στο ταξίδι τους στο παρελθόν ή η Αλεξάνδρεια κατάγεται από τον ίδιο μονοκύτταρο οργανισμό που προέρχεται η Ελλάδα κι ίσως όλη η αυτή η γωνιά της Ανατολικής Μεσογείου;
Ακολούθησα τη θεία μου στο σπίτι που γεννήθηκε. Το εντόπισε αμέσως και χωρίς δισταγμό, παρά τα σαράντα χρόνια που είχε να το δει. Μια εξαώροφη πολυκατοικία κατασκευής 1928. Μου θύμισε το κτίριο της Λέσχης, στην οδό Ιπποκράτους. Ανέβηκε ενθουσιασμένη από το μεταλλικό ασανσέρ, κοντοστάθηκε με αγωνία στην πόρτα, χτύπησε ήρεμα το κουδούνι και μόλις της άνοιξε μια μεσήλικη πληθωρική Αιγύπτια λύθηκε, μπροστά στην εμβρόντητη γυναίκα, σε κλάματα. Ήταν η κόρη της παλιάς τους υπηρέτριας. Η γυναίκα την αναγνώρισε αμέσως την αγκάλιασε και κλάψανε μαζί. Αυτό ήταν.
Η συσσωρευμένη συγκίνηση του ταξιδιού είχε πλέον βρει το δρόμο να εκδηλωθεί. Όλοι δάκρυζαν. Από όπου κι αν περνάμε, κάποιος κάτι θυμάται και το αναφέρει με δάκρυα στα μάτια ή ακόμα πιο συγκινητικό, θα συναντήσει ένα παλιό του φίλο στη μέση του δρόμου και θα αγκαλιαστούν μέσα σε δάκρυα.
Μόνος στο κατάστρωμα, βηματίζω νευρικά μπρος – πίσω, μέσα στην αποπνιχτική ζέστη, πότε ακουμπώ στην κουπαστή και πότε χαζεύω την νυχτερινή Αλεξάνδρεια, τα αστέρια, τα φώτα, τις μυρωδιές, τους ήχους. Στη μικρή τσέπη της μπανάνας μου, έχω το στυλό και αυτό το φτηνό, μικρό, άσπρο, σπιράλ σημειωματάριο. Δυο στίχοι μου ‘χουν έρθει στο μυαλό: «Μια θάλασσα απόψε σε προσμένει, ό,τι μας χωρίζει και μας δένει / η σκέψη σου μονάχα με ημερεύει κι αυτό το πλοίο μόνο ταξιδεύει».
Έχουν περάσει κιόλας τρεις μήνες από τη στιγμή που τη φίλησα, σε εκείνο το παγκάκι στη Βουλιαγμένη, από την άλλη μεριά αυτής, της ίδιας θάλασσας.
- Πίστευα ότι δεν με ήθελες, της είχα πει ένα βράδυ μερικές νύχτες αργότερα χαϊδεύοντάς της τα μαλλιά, έτσι όπως είχε ξαπλώσει στα πόδια μου σε ένα πεζούλι του Άη Γιώργη, στον Λυκαβηττό. Είχα αρχίσει να απογοητεύομαι.
-Εγώ , βρε κουτό, δεν σε ήθελα; Από την πρώτη μέρα που σε είδα κάτι με χτύπησε, σαν αστροπελέκι!
-Ποιά πρώτη; Την πρώτη - πρώτη μέρα;
-Μα και βέβαια! Μόλις μπήκα στην αίθουσα, θυμάσαι; Πού γύρισες να με κοιτάξεις;
-Αν θυμάμαι λέει! Μα δεν σου φάνηκε καθόλου! Δεν έκανες τίποτα απολύτως! Σε κοίταζα συνέχεια. Και τότε και πιο μετά. Αλλά εσύ ούτε μια στιγμή!
Από την μία άκρη της Μεσογείου σκεφτόμουν μια κοπέλα στην άλλη. Μια Μεσόγειος και άπειρη αγάπη ανάμεσα μας... Ο αέρας ζεστός, τα νερά ήσυχα...Η Αλεξάνδρεια μπροστά και η Αθήνα πίσω μου...Πίσω μου το μέλλον, μπροστά το παρελθόν....
Το βλέμμα μου τραβάει τώρα ένα παγκάκι στην αποβάθρα, δίπλα στο πλοίο. Ίσως σε αυτό το παγκάκι ένα νεαρό ζευγάρι Αιγυπτίων να έχει φιληθεί εκεί για πρώτη φορά. Ή μπορεί κάποιος από τους Αλεξανδρινούς συνεπιβάτες μου, πριν από πενήντα χρόνια. Ίσως και η θεία μου. Ένα απλό ξύλινο παγκάκι μπροστά στη θάλασσα, σαν αυτό της Βουλιαγμένης. Με θέα τη θάλασσα, με θέα τη Μεσόγειο. Σκέφτηκα την Τζασμίν από την Κωσταντινούπολη, και τη συζήτησή μας εκείνο το βράδυ στο καταφύγιο των Μουσών στον Όλυμπο. «Οι Έλληνες επιθετικός λαός. Οι Έλληνες κάνουν παραβιάσεις. Οι Έλληνες απειλούν τα νησιά μας». Αν έβγαζες τους Έλληνες και έβαζες Τούρκους είχες το ίδιο πράγμα. Καμία διαφορά. Τα ρούχα της, τα αγγλικά της, οι μουσικές της. Ίσως η Τζασμίν να είχε κι αυτή ένα δικό της παγκάκι εκεί στο Βόσπορο, όπου θα είχε πρωτοφιληθεί... Τρία παγκάκια, τρία ζευγάρια, μία θάλασσα...
Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007
Οι ποιητές και τα πυρηνικά όπλα. - Ναπολέων Λαπαθιώτης
Ένα φεγγάρι πράσινο , μεγάλο,
που λάμπει μες τη νύχτα - τίποτ’ άλλο
μία φωνή γρικιέται μες στο σάλο
και που σε λίγο παύει - τίποτ’ άλλο
Πέρα μακριά κάποιο στερνό σινιάλο
του βαποριού που φεύγει - τίποτ’ άλλο
Και μόνο εν’ παράπονο μεγάλο
στα βάθη του μυαλού μου – τίποτ’ άλλο
Με αφορμή μια γόνιμη διαφωνία σε φιλικό μπλογκ σχετικά με τη σπουδαιότητα του πρόσφατα εκλιπόντα Ν. Μέιλερ μου ήρθε στο μυαλό η περίπτωση του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη.
Ο Λαπαθιώτης γεννήθηκε το 1881 και αυτοκτόνησε το 1944, βουτηγμένος μέχρι το λαιμό στα χρέη, στα ναρκωτικά και στη μοναξιά. Ανήκει στη γενιά του ΄20, ομότεχνος των Καρυωτάκη και Πολυδούρη (που μάλλον δεν είχε συναντήσει) σε εκείνη τη κατηγορία ποιητών που η αχαλίνωτη επέλαση της γενιάς του 30 μοιραία τους κατατάσσει ως «ελάσσονες». Όμως τί ακριβώς σημαίνει ελάσσων ποιητής; Δεν είναι σχήμα οξύμωρο; Ποιος είναι «ποιητής»; Αυτός που γράφει ποίηση ή αυτός που ζει ποιητικά; Για να χαρακτηριστεί κάποιος ποιητής αρκεί να γράψει ένα ποίημα; Ο Λαπαθιώτης όσο ζούσε είχε εκδώσει μία μόνο ποιητική συλλογή (η αυτοκτονία διέκοψε τη 2η). Πόσο ελάσσων ήταν η τρικυμισμένη του ψυχή και πόσο ελάσσων η αγωνία, ο σπαραγμός και η μελαγχολία που τόσο προφητικά ποιεί στο πιο πάνω «Νυχτερινό» και που τον οδήγησαν στη τραγική λύτρωση; Και πόσο δίκαια αναρωτιέται ο σεφερικός στίχος: « τι είναι Θεός, τί μη Θεός και τι τ’ανάμεσό τους;»
Συμφωνώ. Άλλοι ποιητές μας αγγίζουν κι άλλοι όχι. Άλλοι μιλούν στη ψυχή μας στη γλώσσα της κι άλλοι όχι. Αλλά όλοι κάτι έχουν να πουν. Όλους κάπως, έστω διαισθητικά, τους αντιλαμβανόμαστε. Και πίσω από το μελάνι που στεγνώνει φωλιάζει πάντα μια βασανισμένη ύπαρξη. Γι αυτό ακριβώς η διάκριση ανάμεσα σε ελάσσονες και μείζονες ποιητές μου θυμίζει τα πυρηνικά όπλα: Λίγη σημασία έχει αν μια βόμβα υδρογόνου είναι δέκα φορές πιο ισχυρή από μια πυρηνική...
Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007
Το ζεστό μπάνιο
Τρία νέα, ψηλά, ωραία παιδιά χαζεύουν το αντικείμενο του καταναλωτικού τους πόθου Παρασκευή μεσημέρι στην Ερμού; Πως μπορείς όμως να θαυμάζεις κάτι και να έχεις τα χέρια σταυρωμένα; Ή μήπως τρεις μαύροι μετανάστες με τους μπόγους σφιχτά δεμένους και παραφουσκωμένους, έτοιμους, στη θέα του πρώτου δημοτικού μπάτσου, να τους αρπάξουν και να τρέξουν, κοιτούν από θέση άμυνας κι αδυναμίας την επίδειξη ισχύος του Νεοέλληνα;
Ο 4ος της παρέας, ο Μοχάμεντ, (χωρίς μπόγο αυτός) δεν θέλει να φωτογραφηθεί. Τον έχω μαθητή στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών. Την προηγούμενη Κυριακή τον είχα βάλει να μου περιγράψει μια μέρα του. Είναι σε προχωρημένη τάξη, στην 3η , και μαθαίνουμε τους χρόνους, ξεκινώντας από τον ενεστώτα. Τον διορθώνω καθώς μιλά. "Ξυπνάω κάθε πρωί στις έξι, πηγαίνω στο μπάνιο και πλένομαι. Μ' αρέσει να πλένομαι. Πηγαίνω στη κουζίνα, τρώω πίνω τσάι και φεύγω. Πάω στη στάση και περιμένω το λεωφορείο. Στις 7.00 πιάνω δουλειά. Στις 12.30 κάνω μια ώρα διάλλειμα. Τρώω. Δουλεύω. Και γυρνάω σπίτι κατά τις 7.00. Κάνω μπάνιο. Κάθε μέρα όταν γυρνάω σπίτι κάνω ένα ζεστό μπάνιο. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο απ' το ζεστό μπάνιο. Μετά πάω σούπερ μάρκετ και το βράδυ βλέπω τηλεόραση"
Τα κανάλια που βλέπει είναι δορυφορικά. Αναζητά την επαφή με την πατρίδα του. Χρειάζεται να ενισχύσει την ταυτότητα του. Διότι εδώ στην Ελλάδα αν και η μέρα του δεν διαφέρει σε τίποτα από ενός Έλληνα θαυμάζει κι αυτός με τα χέρια σταυρωμένα, ξέροντας πολύ καλά μέχρι που φτάνουν όταν τα ανοίξει.
Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007
Πίνω μπάφους και βόσκω προ...
1.500.000 Ευρώ βρέθηκαν σε λογαριασμό βοσκού στα Ζωνιανά! Ε βέβαια! Είσαι πάνω στα κορφοβούνια του Ψηλορείτη και βόσκεις τα κοπάδια σου, παίζοντας την ωραία σου φλογέρα και ξαφνικά μιας προβατίνας σπάνε τα νερά της! Να μην έχεις επάνω σου κανα ψιλό να τη ξεγεννήσεις; Κάτι για μια ώρα ανάγκης βρε αδερφέ! Όπως είχε πει κι εκέινος ο Μητροπολίτης που επίσης είχε 1.000.000 (οκ, πιο φτωχός αυτός). Εννοείται βέβαια! Τί άντρας είσαι; Και που θα το ξεγεννήσεις το καημένο το πρόβατο; Στις σπηλιές και στα παλιά λημέρια των ανταρτών; Όχι βεβαια. Εκεί ο τελευταίος που γεννήθηκε ήταν ο Δίας. Προόδευεσε η κοινωνία από τότε Αντωνάκη! Λεφτά έχεις και θα τη πας στα καλύτερα! Στο Ιασώ! Δεν το συζητάμε καν. Πετάει ο γάιδαρος που λέει και η διαφήμιση του τζόκερ; Πετάει! Πετάει! Και μαζί του και η προβατίνα. Και σε ποιο δωμάτιο θα το πας το καημένο το πρόβατο. Σε δίκλινο; Α πα πα! Σε δίκλινο , να μην έχεις μούτρα να δεις το συγχωριανό σου την άλλη μέρα στο καφενείο; Τί θα του πεις; Όχι, τί θα του πεις; Είναι αδιαπραγμάτευτο. Σε σουίτα του τελευταίου ορόφου! Με δική του καμαριέρα, υπηρέτρια, καθαρίστρια, δασκάλα αγγλικών, διατροφολόγο, αστρολόγο και personal trainer. Όχι ή είμαστε από τα Ζωνιανά ή δεν είμαστε!Και στο μεταξύ σου στέλνουν από το χωριό την Πόρσε τη Καγιέν με τα φυμέ τζάμια. (Άραγε η Πόρσε βγάζει αγροτικά όπως η Ντάτσουν; Στην Ελλάδα θα γινόταν ανάρπαστα.) Γιατί πως θα κυκλοφορείς στην Αθήνα; Σα γύφτος; Και το μωρό πως θα πάει σπίτι του ; με ταξί; Και στη πατρίδα είσαι ήσυχος... Έχει μείνει το άλλο αμάξι, το Χάμερ. Αντέχει αυτό. Το έχουν οι Αμερικανοί στο Ιράκ και στο Χάρλεμ, δεν θα κάνει για το χωριό; Σε περίπτωση δηλαδή που κάνουν ντου τίποτα ανυποψίαστοι μπάτσοι (σαν τους ανυποψίαστους νεοσύλλεκτους Ρωμαίους που στέλνει στο Πετιμπόνουμ ο Ιούλιος Καίσαρας) και θα πρέπει να αμυνθούν οι σύντεκνοι. Να μην πουν ότι τους πούλησες!
Και σκέψου τώρα: Αν έχεις 300 πρόβατα, είσαι δηλαδή μεσοβοσκός, και τα μισά απ' αυτά είναι θηλυκά, από 10.000 ευρώ η κάθε γέννα στο Ιασώ ίσον 1.500.000. Ίσα - ίσα που βγαίνει ο άνθρωπος! Χώρια όλα τ' άλλα έξοδα μανικιούρ πεντικιούρ, κομμωτήρια, ρούχα, σινεμά, εξόδους, γήπεδα, νόβα. Και οι άκαρδοι οι μπάτσοι τον πάνε μέσα... Αμαρτία...
Πως είπατε; Δεν υπάρχουν πρόβατα που να πηγαίνουν στο γήπεδο ή στο κομμωτήριο ή να κυκλοφορούν με καγιέν; Είστε σίγουροι;
Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007
Σκέψεις μιας φωτογραφίας
Μια φωτογραφία της φίλης 5 pink flowers που ανάρτησε πριν λίγες ημέρες με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ αλλάζουμε, πόσο πολύ προχωράμε. Δεν ξέρω αν είναι προς το καλό ή το κακό. Πάντως αλλάζουμε συνέχεια. Η φωτογραφία απεικονίζει μια μελαγχολική παραλία στη Ρόδο. Στην ίδια ακριβώς παραλία που έτυχε να ξεμείνω κι εγώ 9 ολόκληρους μήνες. Εκπληκτική σύμπτωση! Την ίδια ακριβώς θέα με αυτή που αποθανάτησε, είχα κι εγώ για κάθε μέρα επί 9 μήνες. Και την ξαναείδα ξαφνικά μετά από πολλά χρόνια μπροστά μου. Εγώ δεν είμαι εικαστικός ή σκηνοθέτης. Δεν θα μπορούσα ποτέ να συλλάβω τη μελαγχολία εκείνη της παραλίας με τον τρόπο που έκανε η 5 pink flowers. Οι δικές μου φωτογραφίες είναι πολύ πεζές. Eγώ απλά γράφω. Οτιδήποτε. Προσπάθησα να θυμηθώ πως ήμουνα. Τι σκεφτόμουν, πως ένιωθα; Πριν τα πάρει σβάρνα αυτός ο γαμημένος οδοστρωτήτας της επιβίωσης. Σκάλισα το αρχείο μου κι ανακάλυψα αυτά που έγραφα τότε. Το παραθέτω. Εννοείται ότι τα ονόματα είναι αλλαγμένα. Κατά τ' άλλα οποιαδήποτε σχέση με την παραγματικότητα είναι εντελώς τυχαία. Της τα αφιερώνω :
Σηκώθηκα κι άναψα το φως. Έπεφτε η νύχτα. Έφτιαξα ένα καφέ και βγήκα έξω στο μπαλκόνι. Άκουσα το πλοίο να σφυρίζει. Σάλπαρε. Θα περνούσε από μπροστά μου σε λίγα λεπτά. Αν με χαιρετούσε διαγράφοντας ένα μεγάλο κύκλο με τα χέρια της, όπως της είχα πει, θα την έβλεπα παρά τη μεγάλη απόσταση. Αλλιώς, όσο σκοτείνιαζε, δεν θα τη διέκρινα.
Είχα ήδη συμπληρώσει εφτά μήνες στο νησί. Είχα φτάσει εκεί ένα κρύο πρωί του Δεκέμβρη. Με υποδέχτηκαν η υγρασία, οι βροχές και οι βοριάδες. Το πρώτο πράγμα που είχα κάνει μόλις κατέβηκα από το πλοίο ήταν να πάω για καφέ και να αγοράσω μια τοπική εφημερίδα. Την άνοιξα κατευθείαν στις αγγελίες και το πρώτο σπίτι που είδα ήταν και αυτό που έκλεισα. Έτσι όπως το ήθελα. Έξω από την πόλη, πάνω στη θάλασσα, με ένα δωμάτιο, ένα σαλόνι με κουζίνα και με χρώμα παντού, γύρω του, το θαλασσί.
Μου πήρε δυο μήνες να προσαρμοστώ και να αρχίσω κάπως να ηρεμώ. Οι ρυθμοί στο νησί δεν είχαν καμία σχέση με την κόλαση της Αθήνας. Ξυπνούσα στις 7.30 και στις οχτώ ήμουν στη δουλειά μου. Σχολούσα στις έξι και σε δεκαπέντε λεπτά γυρνούσα σπίτι μου. Χρόνοι μετακίνησης αδιανόητοι. Όμως δεν ήταν μόνο οι κοντινές και χωρίς κίνηση αποστάσεις.
Ήταν οι εσωτερικοί ρυθμοί των κατοίκων, το αργό περπάτημά τους, δυο ταχύτητες πιο κάτω απ’ το δικό μου, οι εργασίες των μαστόρων και των συνεργείων που στις δυόμισι σχολούσαν κι ας καιγόταν ο κόσμος. Η ηρεμία τα βράδια, χωρίς επίδειξη πλούτου, χωρίς μπουζούκια και παραλιακές, πούρα και κάμπριο. Ήταν η αίσθηση της ελευθερίας. Βρισκόμουν κάπου μακριά και μόνος μεταξύ αγνώστων. Βίωνα την απόσταση λυτρωτικά. Στη δουλειά ομοίως. Χωρίς άγχος και παράλογο τρέξιμο, χωρίς φωνές, κόντρες και θαψίματα.
Αλλά κυρίως ήταν η θάλασσα. Η διαδρομή κάθε πρωί δίπλα της, οι ματιές που της έριχνα και δεν την χόρταινα, η θέα από το σπίτι μου, η σταθερή της παρουσία, σαν τη γυναίκα που δεν είχα. Τη χάζευα από παντού ανά πάσα στιγμή, χωρίς να χρειάζομαι μισή και μια ώρα για να την απολαύσω όπως στην Αθήνα. Με ημέρευε και τα βράδια, με τους παφλασμούς της, με νανούριζε.
Η Νάντια από τη δεύτερη κιόλας βδομάδα ήταν παρελθόν. Τόσο άντεξα να κάνω ότι ενδιαφέρομαι γι αυτήν και να την παίρνω τηλέφωνο. Δυο μήνες αργότερα ξανάβρισκα τον εαυτό μου. Ξανάρχισα να πηγαίνω μακρινές βόλτες με τα πόδια, να κουτσογράφω στίχους, να διαβάζω βιβλία, να ονειροπολώ και φυσικά να παίζω κιθάρα. Άρχιζα να νιώθω πάλι άνθρωπος. Αλλά όλα αυτά ένιωθα να τα κάνω όπως κάποιος που αναρρώνει από ένα εγκεφαλικό και σιγά - σιγά θυμάται πράγματα. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν τα έκανα από ανάγκη εσωτερική ή απλά προσπαθούσα να ξαναγίνω όπως ήμουν.
Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι αποκατέστησα επαφή, έστω και εξ’ αποστάσεως, με τους παλιούς μου φίλους. Με το Στρατή και τη Δανάη καθημερινά μέσω emails και με τους Αλέξη, Δάφνη, Λίλιαν και Πέτρο από το δωρεάν κινητό που μου παρείχε η εταιρεία. Επιτέλους. Το εταιρικό κινητό, χάρη στη Turkcel που έπιανε καμπάνα σε αντίθεση με τις ελληνικές εταιρείες, δεν ήταν έλεγχος, δεν ήταν συμπίεση δουλειάς και επέκτασή της όλο το εικοσιτετράωρο, ήταν μέσο επικοινωνίας. Πολύτιμο και απαραίτητο.
Τους είχα παραμελήσει. Και έφταιγα εγώ που είχαμε χαθεί και όχι, σύμφωνα με τη θεωρία του Αλέξη, η πόλη. Ο Στρατής τελείωνε φέτος το διδακτορικό του και μάλλον θα του προσέφεραν μια καλή δουλειά σε ένα Πανεπιστήμιο, ο Αλέξης μες στη καλή χαρά με τις θεωρίες του, όπως πάντα, τις αναλύσεις του και τη νεαρή του φοιτήτρια, η Δάφνη έγραφε σαν τρελή , η Λίλιαν είχε αρχίσει - για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια - να απογοητεύεται που δεν είχε κάνει ακόμα τίποτα στη μουσική της και σκεφτόταν σοβαρά να τα παρατήσει και να συνεχίσει τις σπουδές της στη Νομική, όπως επέμεναν και γκρίνιαζαν καθημερινά οι γονείς της κι ο Πέτρος, που είχε γυρίσει από το δικό του διδακτορικό στην Αμερική, είχε πάει - παππούς πια - φαντάρος. Ακόμα και με τον Μιχάλη ξανάρχισα επαφές. Βρισκόταν τώρα στο Αφγανιστάν και μου ’γραφε σχεδόν καθημερινά. Ήμουν ένα παράθυρο επικοινωνίας γι αυτόν κι αυτός ένα παράθυρο ανθρωπιάς για μένα. Για τους Αμερικάνους, τον πόλεμο, τις βόμβες, τους Ταλιμπάν, τη δυστυχία, τη φτώχια. Πάλευα για να κρατήσω τους φίλους μου. Έστω κι από μακριά. Όσο ήμουν κοντά τους δεν έβρισκα το χρόνο. Έπρεπε να φύγω για να καταλάβω ότι έπρεπε να πολεμήσω για τους κρατήσω. Ότι έπρεπε να ιδρώσω, να πέσω κάτω να με πατήσουν γι αυτούς που αγαπώ. Τη μοναδική σταθερή αξία στη ζωή μου μέχρι τώρα...
ΥΓ: έχει κι άλλο αλλά προς το παρόν σταματάω εδώ.
Σηκώθηκα κι άναψα το φως. Έπεφτε η νύχτα. Έφτιαξα ένα καφέ και βγήκα έξω στο μπαλκόνι. Άκουσα το πλοίο να σφυρίζει. Σάλπαρε. Θα περνούσε από μπροστά μου σε λίγα λεπτά. Αν με χαιρετούσε διαγράφοντας ένα μεγάλο κύκλο με τα χέρια της, όπως της είχα πει, θα την έβλεπα παρά τη μεγάλη απόσταση. Αλλιώς, όσο σκοτείνιαζε, δεν θα τη διέκρινα.
Είχα ήδη συμπληρώσει εφτά μήνες στο νησί. Είχα φτάσει εκεί ένα κρύο πρωί του Δεκέμβρη. Με υποδέχτηκαν η υγρασία, οι βροχές και οι βοριάδες. Το πρώτο πράγμα που είχα κάνει μόλις κατέβηκα από το πλοίο ήταν να πάω για καφέ και να αγοράσω μια τοπική εφημερίδα. Την άνοιξα κατευθείαν στις αγγελίες και το πρώτο σπίτι που είδα ήταν και αυτό που έκλεισα. Έτσι όπως το ήθελα. Έξω από την πόλη, πάνω στη θάλασσα, με ένα δωμάτιο, ένα σαλόνι με κουζίνα και με χρώμα παντού, γύρω του, το θαλασσί.
Μου πήρε δυο μήνες να προσαρμοστώ και να αρχίσω κάπως να ηρεμώ. Οι ρυθμοί στο νησί δεν είχαν καμία σχέση με την κόλαση της Αθήνας. Ξυπνούσα στις 7.30 και στις οχτώ ήμουν στη δουλειά μου. Σχολούσα στις έξι και σε δεκαπέντε λεπτά γυρνούσα σπίτι μου. Χρόνοι μετακίνησης αδιανόητοι. Όμως δεν ήταν μόνο οι κοντινές και χωρίς κίνηση αποστάσεις.
Ήταν οι εσωτερικοί ρυθμοί των κατοίκων, το αργό περπάτημά τους, δυο ταχύτητες πιο κάτω απ’ το δικό μου, οι εργασίες των μαστόρων και των συνεργείων που στις δυόμισι σχολούσαν κι ας καιγόταν ο κόσμος. Η ηρεμία τα βράδια, χωρίς επίδειξη πλούτου, χωρίς μπουζούκια και παραλιακές, πούρα και κάμπριο. Ήταν η αίσθηση της ελευθερίας. Βρισκόμουν κάπου μακριά και μόνος μεταξύ αγνώστων. Βίωνα την απόσταση λυτρωτικά. Στη δουλειά ομοίως. Χωρίς άγχος και παράλογο τρέξιμο, χωρίς φωνές, κόντρες και θαψίματα.
Αλλά κυρίως ήταν η θάλασσα. Η διαδρομή κάθε πρωί δίπλα της, οι ματιές που της έριχνα και δεν την χόρταινα, η θέα από το σπίτι μου, η σταθερή της παρουσία, σαν τη γυναίκα που δεν είχα. Τη χάζευα από παντού ανά πάσα στιγμή, χωρίς να χρειάζομαι μισή και μια ώρα για να την απολαύσω όπως στην Αθήνα. Με ημέρευε και τα βράδια, με τους παφλασμούς της, με νανούριζε.
Η Νάντια από τη δεύτερη κιόλας βδομάδα ήταν παρελθόν. Τόσο άντεξα να κάνω ότι ενδιαφέρομαι γι αυτήν και να την παίρνω τηλέφωνο. Δυο μήνες αργότερα ξανάβρισκα τον εαυτό μου. Ξανάρχισα να πηγαίνω μακρινές βόλτες με τα πόδια, να κουτσογράφω στίχους, να διαβάζω βιβλία, να ονειροπολώ και φυσικά να παίζω κιθάρα. Άρχιζα να νιώθω πάλι άνθρωπος. Αλλά όλα αυτά ένιωθα να τα κάνω όπως κάποιος που αναρρώνει από ένα εγκεφαλικό και σιγά - σιγά θυμάται πράγματα. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν τα έκανα από ανάγκη εσωτερική ή απλά προσπαθούσα να ξαναγίνω όπως ήμουν.
Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι αποκατέστησα επαφή, έστω και εξ’ αποστάσεως, με τους παλιούς μου φίλους. Με το Στρατή και τη Δανάη καθημερινά μέσω emails και με τους Αλέξη, Δάφνη, Λίλιαν και Πέτρο από το δωρεάν κινητό που μου παρείχε η εταιρεία. Επιτέλους. Το εταιρικό κινητό, χάρη στη Turkcel που έπιανε καμπάνα σε αντίθεση με τις ελληνικές εταιρείες, δεν ήταν έλεγχος, δεν ήταν συμπίεση δουλειάς και επέκτασή της όλο το εικοσιτετράωρο, ήταν μέσο επικοινωνίας. Πολύτιμο και απαραίτητο.
Τους είχα παραμελήσει. Και έφταιγα εγώ που είχαμε χαθεί και όχι, σύμφωνα με τη θεωρία του Αλέξη, η πόλη. Ο Στρατής τελείωνε φέτος το διδακτορικό του και μάλλον θα του προσέφεραν μια καλή δουλειά σε ένα Πανεπιστήμιο, ο Αλέξης μες στη καλή χαρά με τις θεωρίες του, όπως πάντα, τις αναλύσεις του και τη νεαρή του φοιτήτρια, η Δάφνη έγραφε σαν τρελή , η Λίλιαν είχε αρχίσει - για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια - να απογοητεύεται που δεν είχε κάνει ακόμα τίποτα στη μουσική της και σκεφτόταν σοβαρά να τα παρατήσει και να συνεχίσει τις σπουδές της στη Νομική, όπως επέμεναν και γκρίνιαζαν καθημερινά οι γονείς της κι ο Πέτρος, που είχε γυρίσει από το δικό του διδακτορικό στην Αμερική, είχε πάει - παππούς πια - φαντάρος. Ακόμα και με τον Μιχάλη ξανάρχισα επαφές. Βρισκόταν τώρα στο Αφγανιστάν και μου ’γραφε σχεδόν καθημερινά. Ήμουν ένα παράθυρο επικοινωνίας γι αυτόν κι αυτός ένα παράθυρο ανθρωπιάς για μένα. Για τους Αμερικάνους, τον πόλεμο, τις βόμβες, τους Ταλιμπάν, τη δυστυχία, τη φτώχια. Πάλευα για να κρατήσω τους φίλους μου. Έστω κι από μακριά. Όσο ήμουν κοντά τους δεν έβρισκα το χρόνο. Έπρεπε να φύγω για να καταλάβω ότι έπρεπε να πολεμήσω για τους κρατήσω. Ότι έπρεπε να ιδρώσω, να πέσω κάτω να με πατήσουν γι αυτούς που αγαπώ. Τη μοναδική σταθερή αξία στη ζωή μου μέχρι τώρα...
ΥΓ: έχει κι άλλο αλλά προς το παρόν σταματάω εδώ.
Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007
Rio Madre de Dios, παραπόταμος του Αμαζόνιου
Καθώς κατεβαίνουμε το ποτάμι συναντάμε τα πρώτα ορυχεία χρυσού. Μεγάλες σχεδίες, σαν πεπλατυσμένες βάρκες. Είναι μαζεμένες ανά μικρές ομάδες. Δυο-δυο, τρία-τρία, καμιά φορά 7-8. "Σε κάθε βάρκα είναι 3. Δυο άντρες και μια γυναίκα" μου εξηγεί ο Χεσούς. "Η γυναίκα μαγειρεύει. Οι άντρες, αν είναι υπάλληλοι, δουλεύουν 5 ώρες την ημέρα εναλλάξ. " Σε κάθε βάρκα ξεχωρίζω μια καμινάδα, ένα δωμάτιο κι έναν κυλίομενο ιμάντα, σαν σπαυστήρα. "Στο δωμάτιο μαγειρεύουν και κοιμούνται. Οι άντρες όλη μέρα ανεβοκατεβάζουν ένα ραβδί. Δηλαδή η μηχανή το κάνει. (εξ ου κι η καμινάδα). Το βουτάνε στη λάσπη, το σηκώνουν και το αδειάζουν στον ιμάντα. Οι άντρες ψάχνουν να δουν αν λάμπει κάτι. Εδώ ό,τι λάμπει είναι χρυσός. Αν κάποιος βρει χρυσό έρχεται αμέσως κάποιος άλλος δίπλα του" μου εξηγεί ο Χεσούς το λόγο που είναι ανά ομάδες. "Σαν βδέλα" σκέφτομαι, αλλά δεν του το λέω στ' αγγλικά, δεν θα το καταλάβει. "Ο πατέρας μου δούλευε εδώ. Έγινε πολύ πλούσιος, αλλά τα ήπιε όλα στο ποτό." Το βλέμμα του έχει πάρει εκείνο το ονειροπόλο ύφος που παίρνουμε όλοι μας όταν σκεφτόμαστε τί θα κάναμε αν είχαμε πολλά λεφτά. "Όλοι έτσι κάνουν εδώ. Βγάζουν λεφτά και τα πίνουν. Πολλοί, από άλλα μέρη ήρθαν εδώ και πλούτισαν. Το Πουέρτο Μαλντολάδο είναι πλούσιο. Μέχρι πριν είκοσι χρόνια έβλεπες εταιρίες από Βραζιλία, Καναδά, 200 βάρκες, 300 βάρκες μαζεμένες. Τώρα μάλλον στέρεψε". Παιρνάμε δίπλα από μια βάρκα. Τραβάω βίντεο σα τρελλός. Μας αγνοούν. "Κάθονται 1-2 μέρες κι αν δεν βρουν χρυσό τα μαζεύουν και πάνε αλλού, πιο δίπλα , πιο πίσω, απέναντι. Αν βρουν κάθονται μέχρι και 2 βδομάδες στο ίδιο μέρος. Αν είναι τυχεροί μπορούν να βγάλουν πολλά λεφτά. 10 με 20 γραμμάρια την ημέρα. " Από ένα γρήγορο υπολογισμό που κάνω 150$. Πράγματι πολλά λεφτά. Ακομα και για τα δικά μας εισοδήματα.
Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2007
Η ίδια μέρα
Μόλις είδα το σπίτι σκέφτηκα αμέσως να μπω μέσα. Η πολυκατοικία, με μεγάλη πρόσοψη πάνω σ' ένα δρόμο με νησίδα με λεύκες, φαινόταν πολύ φροντισμένη, νεόκτιστη, το πολύ 1-2 χρόνων. Η είσοδος, η πιλωτή και ο κήπος περιποιημένα, η καμινάδα του τζακιού πετρόκτιστη. Στο δεύτερο όροφο όμως μια μικρή παραφωνία. Το κάγκελο της βεράντας είχε ξεβάψει σχηματίζοντας ένα μαύρο λεκέ πάνω στο αρχικό βεραμάν χρώμα. Δεν το είχαν εντοπίσει; Περίεργο. Σαν ένα πεντακάθαρο, κολλαριστό ρούχο που έχει ένα μικρό σπαστικό λεκέ στο γιακά, ικανό να προδώσει όλη την αμέλεια ή προσπάθεια συγκάλυψης του κατόχου του.
Μου άνοιξε την πόρτα χωρίς κανένα ενδοιασμό. Ήταν ένας άντρας λίγο πιο κάτω απ' τα 40. Τα μαλλιά του είχαν αραιώσει ημικυκλικά σχηματίζοντας ένα είδος αόρατης κοριτσίστικης στέκας. Στα νιάτα του ήταν μποξέρ. Από το μικρό μου πέρασμα στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού ήξερα να αναγνωρίζω το σώμα ενός μποξέρ. Στήθος διάπλατο, σκληρό σαν πέτρα, μπράτσα νευρώδη, κοιλιά επίπεδη, χοντρός κώλος και πόδια βαριά. Είχε μια φυσική ευγένεια, πράγμα παράξενο για το επάγγελμά του. Στρατιωτικός. Ανθυπασπιστής. Με ξενάγησε σε όλο το σπίτι. Από δω η κουζίνα (με ανοξείδωτες συσκευές και πόμολα), τα δύο υπνοδωμάτια με τις μοντέρνες συρόμενες ντουλάπες, το μπάνιο με τα μικρά τετράγωνα μπεζ πλακάκια και το σαλόνι με τη καμινάδα του τζακιού βαμμένη σε χρώμα κεραμιδί, ασορτί με τις κουρτίνες.
Μου έκανε εντύπωση το πόσο καθαρό και περιποιημένο ήταν το διαμέρισμά του. Στην εντέλεια. Σαν να έφερνε τους φαντάρους του και τους έβαζε να κάνουν καθαριότητες κάθε πρωί. Αλλά αυτός δεν ήταν από τους γνωστούς καραβανάδες. Ήταν εντυπωσιακά ευγενικός. "Το χρειάζομαι το σπίτι μου" είπε, καθώς βολευόταν στον βελούδινο καναπέ, απομίμηση γνωστού ντιζάιν, από κάποιο επιπλάδικο τύπου 120. Βολεύτηκα στο διθέσιο απέναντι, δίπλα στην πλάσμα τηλεόραση. "Πριν δύο χρόνια μετακομίσαμε, νιόπαντροι, με τη γυναίκα μου, γεμάτοι όνειρα για οικογένεια, παιδιά, χαρούμενες φωνές και παιχνίδια. " Δεν είχα καταλάβει ότι ήταν παντρεμένος. Το σπίτι ήταν τόσο τέλεια συμμαζεμένο που δεν πρόσεξα πουθενά ούτε γυναικείες παντόφλες, ούτε οδονόβουρτσες στο μπάνιο ή καλλυντικά παρατημένα. Πού να ναι η γυναίκα του; Και γιατί δεν αφήνει ούτε ένα σημάδι; Και τότε εμφανίστηκε μπροστά μου. Σαν φάντασμα. Από το πουθενά. Με είχε ξεναγήσει σε όλο το σπίτι. Μου άνοιξε όλες τις πόρτες, ακόμα και του μικρού WC ξένων, δεν την είδα πουθενά. Που είχε κρυφτεί. "Η γυναίκα μου" μας σύστησε. Φορούσε μια κόκκινη φόρμα με μια άσπρη ρίγα στο πλάι κι από πάνω μια λευκή ζακέτα. Μου έτεινε χαμογελαστή το χέρι και σηκώθηκα για να της το σφίξω. Θα ήταν τουλάχιστον δέκα χρόνια νεώτερή του. Μπορεί και παραπάνω. Κοντούλα, ελαφρώς στρουμπουλή, συνεσταλμένη, με ξανθιές βαμμένες αφέλειες να πέφτουν στο πρόσωπό της. Καθώς την χαιρετούσα, δεν μπόρεσα να μην αναγνωρίσω θλίψη στα μπλε μάτια της, σαν να μην την απασχολούσε η απρόσκλητη παρουσία ενός παντελώς άγνωστου. Η ξαφνική της εμφάνιση με παραξένεψε. Μα πως ήταν δυνατόν να μην την είχα δει; Η νεαρή γυναίκα κατάλαβε ότι μας διέκοψε,ζήτησε συγγνώμη κι αποσύρθηκε προς το μυστικό καταφύγιό της. Γιατί αυτή η διακριτικότητα; Και η θλίψη της; Γιατί; Άρχιζα να φαντάζομαι τα χειρότερα. Όμως αυτό που συνέβαινε ομολογώ ότι δεν μπορούσα να το φανταστώ. «Αυτό που μας συμβαίνει» , άρχισε να μου εξηγεί «δεν το χωράει ο νους τ’ ανθρώπου. Κάθε χρόνο, την ίδια μέρα, τον ίδιο μήνα, 15 Μαΐου, τα τρία τελευταία χρόνια η γυναίκα μου αποβάλλει. Τρεις φορές. Τρεις φορές! Την ίδια μέρα, τον ίδιο μήνα. Είναι ανεξήγητο. Οι γιατροί λένε πως είναι σύμπτωση. Τη δεύτερη φορά κι εμείς αυτό πιστέψαμε. Και φροντίσαμε τον επόμενο χρόνο, δηλαδή πέρσι στις 15 του Μάη να είναι σε άλλο μήνα εγκυμοσύνης απ ότι τη πρώτη και τη δεύτερη φορά. Είχε κάτσει σπίτι όλη μέρα. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Είχα πάρει άδεια από τη δουλειά και ήμουν δίπλα της. Το ίδιο και η μάνα της και η δική μου. Όλη μέρα πέρασε χωρίς πρόβλημα, χωρίς πόνους κι ενοχλήσεις. Ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι. Η γυναίκα μου έλαμπε. Κατά τις έντεκα οι συμπεθέρες έφυγαν, ήσυχες, να προλάβουν να γυρίσουν με μονή ταρίφα σπίτια τους. Και τότε κατά τις εντεκάμιση άρχισε να σφαδάζει από τον πόνο. Ήμουν στη τηλεόραση. Ώσπου να τρέξω είχε γεμίσει αίματα. Δεν κράτησε ούτε ένα λεπτό...» Έκανε παύση καθώς ξαναθυμόταν προφανώς τα συναισθήματα πόνου, οίκτου, απογοήτευσης και απελπισίας που τον είχαν κατακλύσει και που δεν μπορούσε να εκφράσει με λόγια.
«Γι αυτό το χρειάζομαι το σπίτι... Το έχω βάλει υποθήκη. Τρέχουμε σε γιατρούς κι εξωσωματικές. Δεν τα πληρώνει η Υπηρεσία», ξεκούμπωσε το μανίκι του και μου έδειξε το μελανιασμένο μπράτσο. «Το βλέπεις; Είναι από τις ενέσεις που κάνω για έλεγχο των λεμφοκυττάρων. Να δούμε αν φταίω εγώ...» Το είχα όμως ήδη καταλάβει. Δεν έφταιγε εκείνος. Και η γυναίκα του το ήξερε.
Μου άνοιξε την πόρτα χωρίς κανένα ενδοιασμό. Ήταν ένας άντρας λίγο πιο κάτω απ' τα 40. Τα μαλλιά του είχαν αραιώσει ημικυκλικά σχηματίζοντας ένα είδος αόρατης κοριτσίστικης στέκας. Στα νιάτα του ήταν μποξέρ. Από το μικρό μου πέρασμα στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού ήξερα να αναγνωρίζω το σώμα ενός μποξέρ. Στήθος διάπλατο, σκληρό σαν πέτρα, μπράτσα νευρώδη, κοιλιά επίπεδη, χοντρός κώλος και πόδια βαριά. Είχε μια φυσική ευγένεια, πράγμα παράξενο για το επάγγελμά του. Στρατιωτικός. Ανθυπασπιστής. Με ξενάγησε σε όλο το σπίτι. Από δω η κουζίνα (με ανοξείδωτες συσκευές και πόμολα), τα δύο υπνοδωμάτια με τις μοντέρνες συρόμενες ντουλάπες, το μπάνιο με τα μικρά τετράγωνα μπεζ πλακάκια και το σαλόνι με τη καμινάδα του τζακιού βαμμένη σε χρώμα κεραμιδί, ασορτί με τις κουρτίνες.
Μου έκανε εντύπωση το πόσο καθαρό και περιποιημένο ήταν το διαμέρισμά του. Στην εντέλεια. Σαν να έφερνε τους φαντάρους του και τους έβαζε να κάνουν καθαριότητες κάθε πρωί. Αλλά αυτός δεν ήταν από τους γνωστούς καραβανάδες. Ήταν εντυπωσιακά ευγενικός. "Το χρειάζομαι το σπίτι μου" είπε, καθώς βολευόταν στον βελούδινο καναπέ, απομίμηση γνωστού ντιζάιν, από κάποιο επιπλάδικο τύπου 120. Βολεύτηκα στο διθέσιο απέναντι, δίπλα στην πλάσμα τηλεόραση. "Πριν δύο χρόνια μετακομίσαμε, νιόπαντροι, με τη γυναίκα μου, γεμάτοι όνειρα για οικογένεια, παιδιά, χαρούμενες φωνές και παιχνίδια. " Δεν είχα καταλάβει ότι ήταν παντρεμένος. Το σπίτι ήταν τόσο τέλεια συμμαζεμένο που δεν πρόσεξα πουθενά ούτε γυναικείες παντόφλες, ούτε οδονόβουρτσες στο μπάνιο ή καλλυντικά παρατημένα. Πού να ναι η γυναίκα του; Και γιατί δεν αφήνει ούτε ένα σημάδι; Και τότε εμφανίστηκε μπροστά μου. Σαν φάντασμα. Από το πουθενά. Με είχε ξεναγήσει σε όλο το σπίτι. Μου άνοιξε όλες τις πόρτες, ακόμα και του μικρού WC ξένων, δεν την είδα πουθενά. Που είχε κρυφτεί. "Η γυναίκα μου" μας σύστησε. Φορούσε μια κόκκινη φόρμα με μια άσπρη ρίγα στο πλάι κι από πάνω μια λευκή ζακέτα. Μου έτεινε χαμογελαστή το χέρι και σηκώθηκα για να της το σφίξω. Θα ήταν τουλάχιστον δέκα χρόνια νεώτερή του. Μπορεί και παραπάνω. Κοντούλα, ελαφρώς στρουμπουλή, συνεσταλμένη, με ξανθιές βαμμένες αφέλειες να πέφτουν στο πρόσωπό της. Καθώς την χαιρετούσα, δεν μπόρεσα να μην αναγνωρίσω θλίψη στα μπλε μάτια της, σαν να μην την απασχολούσε η απρόσκλητη παρουσία ενός παντελώς άγνωστου. Η ξαφνική της εμφάνιση με παραξένεψε. Μα πως ήταν δυνατόν να μην την είχα δει; Η νεαρή γυναίκα κατάλαβε ότι μας διέκοψε,ζήτησε συγγνώμη κι αποσύρθηκε προς το μυστικό καταφύγιό της. Γιατί αυτή η διακριτικότητα; Και η θλίψη της; Γιατί; Άρχιζα να φαντάζομαι τα χειρότερα. Όμως αυτό που συνέβαινε ομολογώ ότι δεν μπορούσα να το φανταστώ. «Αυτό που μας συμβαίνει» , άρχισε να μου εξηγεί «δεν το χωράει ο νους τ’ ανθρώπου. Κάθε χρόνο, την ίδια μέρα, τον ίδιο μήνα, 15 Μαΐου, τα τρία τελευταία χρόνια η γυναίκα μου αποβάλλει. Τρεις φορές. Τρεις φορές! Την ίδια μέρα, τον ίδιο μήνα. Είναι ανεξήγητο. Οι γιατροί λένε πως είναι σύμπτωση. Τη δεύτερη φορά κι εμείς αυτό πιστέψαμε. Και φροντίσαμε τον επόμενο χρόνο, δηλαδή πέρσι στις 15 του Μάη να είναι σε άλλο μήνα εγκυμοσύνης απ ότι τη πρώτη και τη δεύτερη φορά. Είχε κάτσει σπίτι όλη μέρα. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Είχα πάρει άδεια από τη δουλειά και ήμουν δίπλα της. Το ίδιο και η μάνα της και η δική μου. Όλη μέρα πέρασε χωρίς πρόβλημα, χωρίς πόνους κι ενοχλήσεις. Ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι. Η γυναίκα μου έλαμπε. Κατά τις έντεκα οι συμπεθέρες έφυγαν, ήσυχες, να προλάβουν να γυρίσουν με μονή ταρίφα σπίτια τους. Και τότε κατά τις εντεκάμιση άρχισε να σφαδάζει από τον πόνο. Ήμουν στη τηλεόραση. Ώσπου να τρέξω είχε γεμίσει αίματα. Δεν κράτησε ούτε ένα λεπτό...» Έκανε παύση καθώς ξαναθυμόταν προφανώς τα συναισθήματα πόνου, οίκτου, απογοήτευσης και απελπισίας που τον είχαν κατακλύσει και που δεν μπορούσε να εκφράσει με λόγια.
«Γι αυτό το χρειάζομαι το σπίτι... Το έχω βάλει υποθήκη. Τρέχουμε σε γιατρούς κι εξωσωματικές. Δεν τα πληρώνει η Υπηρεσία», ξεκούμπωσε το μανίκι του και μου έδειξε το μελανιασμένο μπράτσο. «Το βλέπεις; Είναι από τις ενέσεις που κάνω για έλεγχο των λεμφοκυττάρων. Να δούμε αν φταίω εγώ...» Το είχα όμως ήδη καταλάβει. Δεν έφταιγε εκείνος. Και η γυναίκα του το ήξερε.
Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007
Ο ύπουλος εχθρός
Ο Αδέσμευτος Τύπος του Ρίζου το γράφει με πυχηαία γράμματα: "Οι μετανάστες καταλαμβάνουν τη χώρα". Δηλαδή; Συναγερμός! Στα καταφύγια! Προσοχή! Ξυπνήστε!
Δεν μ 'ενδιαφέρουν οι πολιτικές πεπεοιθήσεις και η πολιτική γραμμή της εφημερίδας κι ούτε θα τη συνδέσω με το σημερινό της τίτλο. Όμως δεν γίνεται να μην φωνάξω: Αίσχος! Ντροπή και αίσχος! Καταρχήν σημειωλογικά. Ποιος καταλαμβάνει; Ο εχθρός φυσικά. Και γιατί ενεστώτας; Τώρα μας καταλαμβάνει; τώρα που μιλάμε; μμμ... Ναι αλλά δεν τον παίρνουμε χαμπάρι! Άρα κινείται ύπουλα. Άρα οι μετανάστες είναι ένας ύπουλος εχθρός. Αυτό ήθελε να γράψει ο αρχισυντάκτης κι άφησε το υποσυνείδητό μας να κάνει τη δουλειά.
Δεν θα σχολιάσω περεταίρω γιατί το θεωρώ περιττό. Άλλωστε ο καθένας έχει τις απόψεις του. Ένα μόνο έχω να πω σε αυτούς τους κυρίους που συνοστίζονται σε γκλάμουρ πρεμιέρες και πολιτικά events, που ξημεροβραδιάζονται στις εθνικές μπουζουκλερί με τις λαμέ κυρίες τους και τα υπερπολυτελή τους αυτοκίνητα, στους ελληναράδες πατροδοκάπηλους που μας "προειδοποιούν για το κίνδυνο" που διατρέχει η χώρα πως όποιος δεν έχει δει Έλληνα ανθρακωρύχο μετανάστη να χορεύει Καζαντζίδη και στο σκαμένο του πρόσωπο να τρέχουν ποτάμι τα δάκρυα δεν ξέρει τι θα πει Ελλάδα. Δεν είναι σε θέση να ξέρει τι πόνο και τι καημό, τι αγάπη και τι νοσταλγία κρύβει η λέξη "πατρίδα". Ας έρθει μια μέρα στο σχολείο Μεταναστών να μιλήσει μαζί τους. Που δεν ξέρουν λέξη ελληνικά, παρά μόνο μία: "σπίτι". Ας έρθει να τους δει που σου συστήνονται, που χωρίς να σε ξέρουν σου μιλούν και σου τείνουν το χέρι για μια χειραψία αλλά πιο πολύ για μια αποδοχή, για μια ένταξη, για ένα καλύτερο αύριο, για άλλη μια μέρα πιο κοντά στην πατρίδα. Κι ύστερα ας χορέψει Καζαντζίδη στη μέση της πίστας με τα εκτυφλωτικά φώτα, το ατσαλάκωτο κουστούμι του, και τα γαρύφαλλα να τον ραίνουν εκατοντάδες.
Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007
Ποιός το είπε;
"Αν είχα 100.000 € θα έδινα 20.000 € και θα αγόραζα ρούχα! Πολλά ρούχα και πολλά παπούτσια. Θα είχα ένα από αυτά τα δωμάτια που είναι ντουλάπες κι έχουν στη σειρά τα κουστούμια, τα πουκάμισα, τις μπλούζες και τα παντελόνια! Κι από κάτω τα παπούτσια. Εκατοντάδες παπούτσια! Α, σίγουρα. Και μετά θα έκανα ένα δώρο στη μάνα μου. Μη με ρωτάτε τι. Ξέρω. Ένα δώρο που τόσο πολύ θέλω να της πάρω. Και με ό,τι περίσσευε θα έπαιρνα σπίτι. Δεν με ενδιαφέρουν τα αυτοκίνητα. "
Ποιος το είπε; Μήπως κάποιο μαμόθρεφτο κολεγιόπεδο; Όχι. Ο Χασάν. Είκοσι δύο χρονών. Μετανάστης από τη Συρία. Δουλεύει σε οικοδομή. Πλακάς
"Αν είχα εγώ 100.000€ θα αγόραζα ένα μεγάλο κτήμα. θα έβαζα εκεί όλα τα αδέσποτα της Αθήνας. Σκυλιά και γάτες. Η Αθήνα έχει πολύ ωραία σκυλιά. Σε κοιτούν πάντα με μάτια παραπονεμένα. Είναι πολύ καλά. Δεν επιτίθενται στους ανθρώπους. Απλά κυκλοφορούν και ψάχνουν για φαγητό. Ναι, αυτό θα έκανα."
Ποιος το είπε αυτό; Μήπως κάποια πλούσια εκκεντρική κυρία του Παλαιού Ψυχικού; Όχι. Η Όλγα. Είκοσι τεσσάρων χρονών. Μετανάστρια από τη Λετονία που δουλεύει σε σουβλατζίδικο.
Ποιος το είπε; Μήπως κάποιο μαμόθρεφτο κολεγιόπεδο; Όχι. Ο Χασάν. Είκοσι δύο χρονών. Μετανάστης από τη Συρία. Δουλεύει σε οικοδομή. Πλακάς
"Αν είχα εγώ 100.000€ θα αγόραζα ένα μεγάλο κτήμα. θα έβαζα εκεί όλα τα αδέσποτα της Αθήνας. Σκυλιά και γάτες. Η Αθήνα έχει πολύ ωραία σκυλιά. Σε κοιτούν πάντα με μάτια παραπονεμένα. Είναι πολύ καλά. Δεν επιτίθενται στους ανθρώπους. Απλά κυκλοφορούν και ψάχνουν για φαγητό. Ναι, αυτό θα έκανα."
Ποιος το είπε αυτό; Μήπως κάποια πλούσια εκκεντρική κυρία του Παλαιού Ψυχικού; Όχι. Η Όλγα. Είκοσι τεσσάρων χρονών. Μετανάστρια από τη Λετονία που δουλεύει σε σουβλατζίδικο.
Η Φωνή
Η φωνή από το τηλέφωνο μου φάνηκε περίεργη. Ήταν ένα τηλεφώνημα ρουτίνας. Σαν όλα τ' άλλα. Αλλά η φωνή από την άλλη άκρη πρόδιδε μια αγωνία, μια προσμονή, μια αδιόρατη ελπίδα. Κι ας ήταν καλά κρυμμένη. Ήταν ένα "εμπρός" όλο μοναχική λύπη. Κι όταν είπα ποιος ήμουν και τι ήθελα μου φάνηκε πως άκουσα ένα ανεπαίσθητο αναστεναγμό διάψευσης. Αναστατώθηκα. Τί ήταν αυτό που θύμισα; Ποιο μηχανισμό μνήμης σάλευσα; Ποια μυρωδιά προς στιγμήν ανέδυσα; Αποφάσισα να πάω να δω τη φωνή. Από που προέρχεται και που οφείλεται. Δεν είχα καμία δουλειά και κανένα λόγο. Ίσως να με υποκίνησαν οι τύψεις μου για εκείνη την εκδοχή του μέλλοντος στην οποία πάντα είμαι εγώ ο φταίχτης κι ο ανίκανος. Όμως ήθελα να πάω. Αφορμή η ίδια. Ταυτοποίησα τηλέφωνο και διεύθυνση και ξεκίνησα. Ψηλά στο Βύρωνα, κοντά στο θέατρο. Πως πάνε εκεί;
Ποτέ δεν είχα πάει εκεί μέρα. Πάντα βράδια σε συναυλίες και παραστάσεις. Δεν ήξερα ποιο λεωφορειο περνάει και πήγα με το αυτοκίνητό μου. Ήταν ένα από εκείνα τα μικρά διώροφα σπιτάκια, με τη στενή αυλίτσα, που η είσοδός τους είναι από μια σιδερένια πόρτα πάνω στο πεζοδρόμιο που αφού σε ανεβάζει 2-3 μαρμάρινα σκαλάκια σε οδηγεί μέσα από ένα μικρό διάδρομο στην είσοδο της οικίας. Με υποδέχτηκε ένα κατάξανθο λαμπραντόρ.
-" Στο σπίτι σου εσύ! Γρήγορα!" Αναγνώρισα τη φωνή. Αυτή τη φορά ήταν επιτακτική. Μια καλοσυνάτη κυρία γύρω στα εξήντα με καλωσόρισε και μου έκανε νόημα να περάσω μέσα.
-"Έλα μέσα. Τι στέκεσαι εκεί έξω;"
Διστακτικός που έφτανα κοντά στην πηγή του μυστηρίου μου προχώρησα μερικά βήματα. Το σαλόνι ήταν πολύ μικρό κι έκανε γωνία χάνοντας πολύτιμο χώρο. Στη δεξιά γωνία δεν είχα ορατότητα και μάντεψα ότι εκεί πρέπει να είναι η κουζίνα. Σωστά. Παλιά ντουλάπια, μαρμάρινος πάγκος και νεροχύτης. Επίσης μαρμάρινος, βαθύς , από αυτούς τους παλιούς που στα περισσότερα παλιά σπίτια συνήθως κυκλοφορούν κατσαρίδες. Όχι όμως στην κουζίνα αυτή. Έλαμπε κι άστραφτε σαν να την τρίβουν ώρες κάθε μέρα.
-"Ωραίο σκυλί έχετε." είπα για να σπάσω τον πάγο. "πόσο είναι;" Ταυτόχρονα κοίταζα το σαλόνι. Μια στριφογυριστή μεταλλική σκάλα που κρεμόταν από το ταβάνι ανέβαινε στον πάνω όροφο. Αντί για κουπαστή είχε κάγκελα που έφταναν κι αυτά μέχρι το ταβάνι. Σαν ένα κλουβί που συγκοινωνούσε με τον επάνω όροφο και ανεβοκατέβαζε γιγάντια πειραματόζωα. Επάνω προφανώς ήταν τα υπνοδωμάτια. Όχι πολλά. Κρίνοντας από το σαλόνι και την τραπεζαρία μάλλον δύο μεγάλα. Μαύρο μάρμαρο στο πάτωμα και βαριά έπιπλα της δεκαετίας του '60 συμπλήρωναν τον χώρο. Πάνω στον μπουφέ - αντίκα της στριμωγμένης τραπεζαρίας πρόσεξα μια ολόχρυση μεγάλη κορνίζα με ένα αντρικό πρόσωπο. Ταυτόχρονα η φωνή είπε:
-"Δεν είναι δικό μου. Είναι του γιου μου." μου απάντησε αγνοώντας εντελώς τη δεύτερη ερώτησή μου. Πλησίασε στη φωτογραφία. "Σπουδάζει στην Κέρκυρα. Αυτή εδώ είναι η αρραβωνιαστικιά του." μου έδειξε τη διπλανή φωτογραφία μιας πανέμορφης ξανθιάς κοπέλας σε μαύρο φόντο, που ταίριαζε με το μάρμαρο του πατώματος, πολύ έντονα βαμμένης και περιποιημένης σαν να είχε τραβηχτεί
από μπουζούκια.
-"Συγχαρητήρια" απάντησα με το πιο πλατύ και ευγενικό χαμόγελό μου. "Καλά στέφανα."
-"Μακάρι γιε μου. Μακάρι..." ψέλλισε η κυρία.
-"Γιατί μακάρι; Δεν τα πάνε καλά;"
-"Αγνοείται. Ο γιος μου αγνοείται εδώ και δεκαπέντε μήνες."
Σιωπή απλώθηκε στο διαμέρισμα. Πιο μαύρη από το μάρμαρο και το φόντο της κορνίζας. Χαμήλωσα το κεφάλι. Τότε πρόσεξα κι άλλη μία του πάνω στο μικρό τραπεζάκι του καναπέ.
-"Πως έγινε;" ρώτησα χαμηλόφωνα με αυτό το γλοιώδες αίσθημα συμπάθειας και κατανόησης. "Ο γιος μου σπούδαζε στη Κέρκυρα. Σαν φοιτητής έμπλεξε με αυτή την ιστιοπλοΐα. Του αρέσει πάρα πολύ. Του έλεγα εγώ " τι τα θες και μπλέκεις με κάτι που δεν είναι δικό σου; Αφού δεν είσαι ναυτικός; Τί τα θες αυτά τα πράγματα;" "Όχι μάνα, μου αρέσει πολύ. Τί θες να γίνω; Μεταφραστής; Άσε με να κάνω αυτό που με γεμίζει όσο τίποτ' άλλο!" μου 'λεγε συνέχεια. Και να τα καμώματα!". Έτεινε τη φωτογραφία προς το μέρος μου κι έκατσε σε μια καρέκλα. "Πέρυσι το Μάρτιο" συνέχισε "τον έστειλαν μαζί με τον συνέταιρο του να πάει στην Ιταλία να παραλάβει μια οικογένεια και να τους πάει, λέει, Κροατία. Είχαν χαρεί. Πολλά λεφτά. Κάπου στα μέσα τούς βρήκε καταιγίδα. Βρήκαν το σκάφος γυρισμένο ανάποδα και το Νίκο νεκρό μίλια μακριά. Ο Μπάμπης πουθενά..." Σώπασε για λίγο. Γύρισε και με κοίταξε, που στεκόμουν ακόμα όρθιος κρατώντας την ανάσα μου. "Θα μου πεις γιατί σου τα λέω όλα αυτά; Δεν ξέρω... Αλήθεια δεν ξέρω. Όλα είναι τόσο παράξενα. Πήγαμε παντού. Στην Ιταλία, στην Κροατία, στην Κέρκυρα, στην Αστυνομία, σε ντεντέκτιβ, στη Νικολούλη. Παντού. Δεν ξέρω...Αν ακούσεις κάτι, αν μάθεις κάτι...ε; με κοίταξε ικετευτικά και συμπλήρωσε: "όσο πιο πολλοί το ξέρουν τόσο το καλύτερο..."
Βγήκα έξω από το σπίτι θέλοντας να πάρω μια μεγάλη ανάσα. Στον καθαρό αέρα του Βύρωνα. Δεν είχα ξανασυναντήσει μάνα αγνοούμενου. Η μόνη επαφή που είχα ήταν από διάφορες διηγήσεις παππούδων και από τα αφιερώματα στα περιοδικά για τις μάνες στο Λήδρα Μάριοτ. "Παλιά πήγαιναν από χέρι συνανθρώπου, ακόμα κι αδερφού. Τουλάχιστον τώρα πάνε από την προσπάθεια να τιθασεύσουν τη φύση, να πετύχουν το ακατόρθωτο..." ήταν η μόνη παρήγορη μαλακία που σκέφτηκα.
Ποτέ δεν είχα πάει εκεί μέρα. Πάντα βράδια σε συναυλίες και παραστάσεις. Δεν ήξερα ποιο λεωφορειο περνάει και πήγα με το αυτοκίνητό μου. Ήταν ένα από εκείνα τα μικρά διώροφα σπιτάκια, με τη στενή αυλίτσα, που η είσοδός τους είναι από μια σιδερένια πόρτα πάνω στο πεζοδρόμιο που αφού σε ανεβάζει 2-3 μαρμάρινα σκαλάκια σε οδηγεί μέσα από ένα μικρό διάδρομο στην είσοδο της οικίας. Με υποδέχτηκε ένα κατάξανθο λαμπραντόρ.
-" Στο σπίτι σου εσύ! Γρήγορα!" Αναγνώρισα τη φωνή. Αυτή τη φορά ήταν επιτακτική. Μια καλοσυνάτη κυρία γύρω στα εξήντα με καλωσόρισε και μου έκανε νόημα να περάσω μέσα.
-"Έλα μέσα. Τι στέκεσαι εκεί έξω;"
Διστακτικός που έφτανα κοντά στην πηγή του μυστηρίου μου προχώρησα μερικά βήματα. Το σαλόνι ήταν πολύ μικρό κι έκανε γωνία χάνοντας πολύτιμο χώρο. Στη δεξιά γωνία δεν είχα ορατότητα και μάντεψα ότι εκεί πρέπει να είναι η κουζίνα. Σωστά. Παλιά ντουλάπια, μαρμάρινος πάγκος και νεροχύτης. Επίσης μαρμάρινος, βαθύς , από αυτούς τους παλιούς που στα περισσότερα παλιά σπίτια συνήθως κυκλοφορούν κατσαρίδες. Όχι όμως στην κουζίνα αυτή. Έλαμπε κι άστραφτε σαν να την τρίβουν ώρες κάθε μέρα.
-"Ωραίο σκυλί έχετε." είπα για να σπάσω τον πάγο. "πόσο είναι;" Ταυτόχρονα κοίταζα το σαλόνι. Μια στριφογυριστή μεταλλική σκάλα που κρεμόταν από το ταβάνι ανέβαινε στον πάνω όροφο. Αντί για κουπαστή είχε κάγκελα που έφταναν κι αυτά μέχρι το ταβάνι. Σαν ένα κλουβί που συγκοινωνούσε με τον επάνω όροφο και ανεβοκατέβαζε γιγάντια πειραματόζωα. Επάνω προφανώς ήταν τα υπνοδωμάτια. Όχι πολλά. Κρίνοντας από το σαλόνι και την τραπεζαρία μάλλον δύο μεγάλα. Μαύρο μάρμαρο στο πάτωμα και βαριά έπιπλα της δεκαετίας του '60 συμπλήρωναν τον χώρο. Πάνω στον μπουφέ - αντίκα της στριμωγμένης τραπεζαρίας πρόσεξα μια ολόχρυση μεγάλη κορνίζα με ένα αντρικό πρόσωπο. Ταυτόχρονα η φωνή είπε:
-"Δεν είναι δικό μου. Είναι του γιου μου." μου απάντησε αγνοώντας εντελώς τη δεύτερη ερώτησή μου. Πλησίασε στη φωτογραφία. "Σπουδάζει στην Κέρκυρα. Αυτή εδώ είναι η αρραβωνιαστικιά του." μου έδειξε τη διπλανή φωτογραφία μιας πανέμορφης ξανθιάς κοπέλας σε μαύρο φόντο, που ταίριαζε με το μάρμαρο του πατώματος, πολύ έντονα βαμμένης και περιποιημένης σαν να είχε τραβηχτεί
από μπουζούκια.
-"Συγχαρητήρια" απάντησα με το πιο πλατύ και ευγενικό χαμόγελό μου. "Καλά στέφανα."
-"Μακάρι γιε μου. Μακάρι..." ψέλλισε η κυρία.
-"Γιατί μακάρι; Δεν τα πάνε καλά;"
-"Αγνοείται. Ο γιος μου αγνοείται εδώ και δεκαπέντε μήνες."
Σιωπή απλώθηκε στο διαμέρισμα. Πιο μαύρη από το μάρμαρο και το φόντο της κορνίζας. Χαμήλωσα το κεφάλι. Τότε πρόσεξα κι άλλη μία του πάνω στο μικρό τραπεζάκι του καναπέ.
-"Πως έγινε;" ρώτησα χαμηλόφωνα με αυτό το γλοιώδες αίσθημα συμπάθειας και κατανόησης. "Ο γιος μου σπούδαζε στη Κέρκυρα. Σαν φοιτητής έμπλεξε με αυτή την ιστιοπλοΐα. Του αρέσει πάρα πολύ. Του έλεγα εγώ " τι τα θες και μπλέκεις με κάτι που δεν είναι δικό σου; Αφού δεν είσαι ναυτικός; Τί τα θες αυτά τα πράγματα;" "Όχι μάνα, μου αρέσει πολύ. Τί θες να γίνω; Μεταφραστής; Άσε με να κάνω αυτό που με γεμίζει όσο τίποτ' άλλο!" μου 'λεγε συνέχεια. Και να τα καμώματα!". Έτεινε τη φωτογραφία προς το μέρος μου κι έκατσε σε μια καρέκλα. "Πέρυσι το Μάρτιο" συνέχισε "τον έστειλαν μαζί με τον συνέταιρο του να πάει στην Ιταλία να παραλάβει μια οικογένεια και να τους πάει, λέει, Κροατία. Είχαν χαρεί. Πολλά λεφτά. Κάπου στα μέσα τούς βρήκε καταιγίδα. Βρήκαν το σκάφος γυρισμένο ανάποδα και το Νίκο νεκρό μίλια μακριά. Ο Μπάμπης πουθενά..." Σώπασε για λίγο. Γύρισε και με κοίταξε, που στεκόμουν ακόμα όρθιος κρατώντας την ανάσα μου. "Θα μου πεις γιατί σου τα λέω όλα αυτά; Δεν ξέρω... Αλήθεια δεν ξέρω. Όλα είναι τόσο παράξενα. Πήγαμε παντού. Στην Ιταλία, στην Κροατία, στην Κέρκυρα, στην Αστυνομία, σε ντεντέκτιβ, στη Νικολούλη. Παντού. Δεν ξέρω...Αν ακούσεις κάτι, αν μάθεις κάτι...ε; με κοίταξε ικετευτικά και συμπλήρωσε: "όσο πιο πολλοί το ξέρουν τόσο το καλύτερο..."
Βγήκα έξω από το σπίτι θέλοντας να πάρω μια μεγάλη ανάσα. Στον καθαρό αέρα του Βύρωνα. Δεν είχα ξανασυναντήσει μάνα αγνοούμενου. Η μόνη επαφή που είχα ήταν από διάφορες διηγήσεις παππούδων και από τα αφιερώματα στα περιοδικά για τις μάνες στο Λήδρα Μάριοτ. "Παλιά πήγαιναν από χέρι συνανθρώπου, ακόμα κι αδερφού. Τουλάχιστον τώρα πάνε από την προσπάθεια να τιθασεύσουν τη φύση, να πετύχουν το ακατόρθωτο..." ήταν η μόνη παρήγορη μαλακία που σκέφτηκα.
Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2007
"Βάρα καλή, βάρα γερή, μια ντουφεκιά ζαχαρωτή..."
"Βάρα καλή, βάρα γερή, μια ντουφεκιά ζαχαρωτή..." Πόσο μου αρέσει αυτή η προτροπή! Σήκωσε το ζαχαροκάλαμό σου και γέμισέ με καραμέλες! Μέσα σε μια πόλη πολύ βίαιη εσύ βάρα με σοκολάτες και με όλων των ειδών ζαχαρωτά. Αυτή η βία είναι η μόνη βία που αποδέχομαι. Δεν ξέρω αν υπάρχει δείκτης ψυχολογικής βίας, όπως της εγκληματικότητας. Αν δεν υπάρχει θα πρέπει να εισαχθεί. Και να είναι το συμπηρωματικό της ποιότητας ζωής. Ποιότητα ζωής 99/100, αστική ψυχολογική βία 1/100. Ή το ανάποδο. Ποιότητα ζωής 1/100, αστική ψυχολογική βία 99/100. Αν υπάρχει πάντως σπάμε όλα τα ρεκόρ: 1000/100! Η Αθήνα παρουσιάζει το εξής παράδοξο. Ενώ είμαστε μια πρωτεύουσα με έναν από τους χαμηλότερους δείκτες εγκληματικότητας ασκούμε ο ένας στον άλλο διαρκώς μια υπόγεια, υποθάλπουσα βία. Προσπαθούμε να φάμε τη θέση του αλλουνού στην ουρά ακόμα και στα ΑΤΜ! Δεν δίνουμε καμία σημασία όταν οδηγάμε σε πεζούς ή ποδηλάτες. Προχθές μια νοικοκυρά έπλενε στον Α' όροφο και πέταγε τα νερά από τον κουβά στο δρόμο, στους περαστικούς. Αν σε σκουντήξει κάποιος ποτέ δεν θα σου ζητήσει συγγνώμη. Στο μετρό σε σπρώχνουν πριν προλάβεις να βγεις έξω. Και το γαϊτανάκι της βίας συνεχίζεται και ενισχύεται στην τηλεόραση,στις ειδήσεις, στα πρότυπα που διαρκώς προβάλλονται και που σου δημιουργούν άγχος και ανασφάλεια γιατί ποτέ δεν θα καταφέρεις να τα φτάσεις. Γι αυτό καλά τα λέει ο Θανασης. Βάρα γιατί χανόμαστε!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
