"Βάρα καλή, βάρα γερή, μια ντουφεκιά ζαχαρωτή..."

"Βάρα καλή, βάρα γερή, μια ντουφεκιά ζαχαρωτή..." Πόσο μου αρέσει αυτή η προτροπή! Σήκωσε το ζαχαροκάλαμό σου και γέμισέ με καραμέλες! Μέσα σε μια πόλη πολύ βίαιη εσύ βάρα με σοκολάτες και με όλων των ειδών ζαχαρωτά. Αυτή η βία είναι η μόνη βία που αποδέχομαι. Δεν ξέρω αν υπάρχει δείκτης ψυχολογικής βίας, όπως της εγκληματικότητας. Αν δεν υπάρχει θα πρέπει να εισαχθεί. Και να είναι το συμπηρωματικό της ποιότητας ζωής. Ποιότητα ζωής 99/100, αστική ψυχολογική βία 1/100. Ή το ανάποδο. Ποιότητα ζωής 1/100, αστική ψυχολογική βία 99/100. Αν υπάρχει πάντως σπάμε όλα τα ρεκόρ: 1000/100! Η Αθήνα παρουσιάζει το εξής παράδοξο. Ενώ είμαστε μια πρωτεύουσα με έναν από τους χαμηλότερους δείκτες εγκληματικότητας ασκούμε ο ένας στον άλλο διαρκώς μια υπόγεια, υποθάλπουσα βία. Προσπαθούμε να φάμε τη θέση του αλλουνού στην ουρά ακόμα και στα ΑΤΜ! Δεν δίνουμε καμία σημασία όταν οδηγάμε σε πεζούς ή ποδηλάτες. Προχθές μια νοικοκυρά έπλενε στον Α' όροφο και πέταγε τα νερά από τον κουβά στο δρόμο, στους περαστικούς. Αν σε σκουντήξει κάποιος ποτέ δεν θα σου ζητήσει συγγνώμη. Στο μετρό σε σπρώχνουν πριν προλάβεις να βγεις έξω. Και το γαϊτανάκι της βίας συνεχίζεται και ενισχύεται στην τηλεόραση,στις ειδήσεις, στα πρότυπα που διαρκώς προβάλλονται και που σου δημιουργούν άγχος και ανασφάλεια γιατί ποτέ δεν θα καταφέρεις να τα φτάσεις. Γι αυτό καλά τα λέει ο Θανασης. Βάρα γιατί χανόμαστε!