Τρίτη 11 Μαρτίου 2008

Το μπουκάλι




Κοίταζα από ψηλά και θαύμαζα τη θέα. Στεκόμουν στη μέση μιας καταπράσινης, χορταριασμένης πλαγιάς και χάζευα τις όχθες της λίμνης που έρχονταν να αγγίξουν τις παρυφές της . Ήταν πολύ ήσυχα. Δεν φύσαγε. Έκανε ζέστη. Η λίμνη πολύ μεγάλη, χανόταν στον οριζοντα και ασυνήθιστα μπλε. Αρυτίδωτη. Γυρω της βουνά κατέβαιναν και την αγκάλιαζαν μέσω παρόμοιων καταπράσινων πλαγιών με αυτή που στεκόμουν. Σιωπή. Δέν άκουγα τίποτα. Μόνο ένα μεγάλο κοπάδι πρόβατα, πέρα στο βάθος, που, με αργά, νωχελικά βήματα πήγαιναν να πιουν νερό στη λίμνη. Αραιά και μακρινά άκουγα καμπανάκια και βελάσματα.


Ένιωθα τα πόδια μου να μην με κρατάνε στη γη. Σαν κάποιος να τα απελευθέρωσε. Σαν να τους είπε "Φύγετε τώρα, είστε ελεύθερα, πάτε όπου θέλετε! Πετάξτε!" Κι άρχισα να πετάω. Δεν ήταν η πρώτη φορά που πέταγα. Το ξέρω. Το έχω ξαναζήσει. Την τελευταία φορά το έκανα τραγούδι. Αλλά αυτή τη φορά δεν ένιωθα την ίδια ελευθερία, παρότι μου την είχαν προσφέρει απλόχερα. Πέταγα ψηλά και απομακρυνόμουν από τον κόσμο. Τα πρόβατα είχαν γίνει κουκίδες. Είχα τόσο ξεχαστεί που με έκπληξη συνειδητοποίησα ότι στο χέρι μου κρατούσα ακόμα το μοσοάδειο πλαστικό μουκάλι με νερό. Ένιωσα ένα ρεύμα από πίσω μου. Γύρισα και είδα ένα μικρό, σε σχήμα μεγάλης μπάλας ποδοσφαίρου, αστεροειδή να έρχεται από πίσω μου. Καταπάνω μου. Με φόρα, με δύναμη, με μένος. Λίγο πριν με χτυπήσει και μετατρέψει και μένα σε αστρική σκόνη έκανα μια ανεπαίσθητη μικρή κίνηση και πρόλαβα να τοποθετήσω όρθιο, χωρίς να πέσει, το πλαστικό μπουκάλι. Αμέσως ο αστεροειδής σταμάτησε. Και τότε ξαναβρέθηκα στην καταπράσινη πλαγιά.


Ξανακοίταξα το τοπίο. Η ίδια γαλήνη. Η ίδια αίσθηση ηρεμίας. Η ίδια ησυχία. Θεέ μου, τί απόλαυση! Επιτέλους. Το βλέμμα μου γύρεψε τα πρόβατα. Δεν τα άκουγα πια. Τα εντόπισα. Ήταν ακριβώς στην ίδια θέση που τα είχα αφήσει. Πολύ παράξενο. Δεν είχε κουνηθεί κανένα! Ούτε ένα! Ξαφνικά -δεν κατάλαβα την αιτία- άρχισαν όλα μαζί να τρέχουν, σαν άλογα κούρσας προς τη λίμνη. Έφτασαν μέσα σ' ένα σύννεφο σκόνης, στις όχθες της κι αντί να σταματήσουν συνέχιζαν να τρέχουν πάνω στο νερό. Πολύ γελοίο θέαμα. Τα σούπερ-πρόβατα! Και τότε καταλάβα. Ήμουν νεκρή κι αυτή ήταν η αιώνια κίνηση μου στο Σύμπαν.

27 σχόλια:

Eulie Aeglie είπε...

Μια ανεπαίσθητη, μικρή, αιώνια κίνηση είναι η κάθε ζωή μες στον σύμπαντα κόσμο.

Φαίδρα Φις είπε...

καλημέρα,
κοίτα τώρα που θα με βάλεις να σκέφτομαι αν "αισθήσεις" των νεκρών ανταποκρίνονται σ'αυτό που περιέγραψες...
απαπα...
ένα ρίγος με διαπερνά

φιλιά

Βάσσια είπε...

Στην αρχή νόμισα ότι ήταν η λίμνη, μετά τα πρόβατα.
Στο τέλος κατάλαβα ότι ήταν πρόβα θανάτου.

Κοφτερή αίσθηση!!!!
Ελκυστή!

Στρατος "exoaptonkyklo" Ραπτοπουλος είπε...

Ολοι μας κανουμε σκεψεις γι αυτο το κατι του μετα.Αλλες ευχαριστες αλλες δυσαρεστες.Ομως, μην σαλταρουμε κι ολας.Και το συγκεκριμμενο κειμενο καταφερε να μας σαλταρει απ το ενα επιπεδο στο αλλο με ευκολια ομολογω.Βρε αμαν!

Ανώνυμος είπε...

Πήγαινε κι ας έμεινε κάτι να πλανάται σ' άλλους κόσμους...
Όπου να 'ναι, μπορεί να επιστρέψει και να φέρει κάτι όμορφο μαζί του.

Σαν αυτές τις λέξεις.
Μόνες κι αυτές σ' ένα σύμπαν που πάει να επιστρέψει.
Από πού, κανείς δεν ξέρει.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

Κι εμείς Αίγλητα αιωρούμενα σωματίδια.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

Φαίδρα:
Αν έχεις τέτοιου είδους απορίες ξέρω κάτι καλά μέντιουμ που θα σε βοηθήσουν πολύ! Απαπα!

Παράξενος Ελκυστής είπε...

Πρόβα θανάτου; Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Πάντως η αλήθεια είναι ότι έχω τις μαύρες μου... Τις κατάμαυρές μου...

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@Exoaptonkyklo:
Κι άμα σαλτάρουμε τί θα καταφέρουμε; Εδώ ο άλλος σάλταρε απ΄τον 5ο! Μας βλέπω να προσγειωνόμαστε έξω απ΄τον κύκλο.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

Η επιστροφή: Ένα θέμα Δημήτρη μου που μας απασχολεί αιώνες. Ακόμα περιμένουμε τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά.

Βάσσια είπε...

Ελπίζω σύντομα να αλλάξουν χρώμα.
όπως και να έχει φίλε μου Ελκυστή, μαθαίνουμε κι από αυτές.
:-)
Καλό βράδυ.

nomansland είπε...

...μια στιγμή που ο χρόνος σταματά...ακόμη κι αν δεν έχεις πεθάνει είναι σαν...κι αυτά τα είναι σαν...είναι πάντα τρομακτικά...

...καλησπέρες...

Algernon resurrected είπε...

Αναρρωτιέμαι...
εκείνα τα φύλλα κόκας τα έχεις ακόμα;

5 pink flowers είπε...

φυγετε ειστε ελευθεροι να πατε οπου θελετε!! Τιευεργετικη ευχη σε ευχαριστω ω Ελκυστη παραξενα οικειε! τους ηωες τους εχουμε αναγκη δεν λες τιποτα οσο τιποτα αυτον τον καιρο
κι αν δεν το εχουμε ακομη συνειδητοποιησει η ζωη καθε μερα σε τετοια μαθηματα μας σπρωχνει

Locus Publicus είπε...

Πολύ όμορφο και δυναμικό κείμενο φίλε μου. Ας το ερμηνεύσει ο καθένας όπως θέλει (γι' αυτό άλλωστε μου άρεσε). Εχει μέσα του τη μελαγχολία της ματαιότητας, μια θλίψη, μα και δύναμη. Τα πιο ωραία κείμενα είναι αυτά που αφήνουν τον αναγνώστη να αιωρείται ζητώντας μια προσωπικά ικανοποιητική εξήγηση.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

Θέλει πολλά χέρια βάψιμο, αγαπητή μου Βάσια, για να περάσεις από το μαύρο στα άλλα χρώματα. Και πολλή υπομονή.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

Ό,τι δεν γνωρίζουμε συνήθως μας τρομάζει. Τυχεροί εκείνοι που νιώθουν και ανταποκρίνονται στην πρόκληση. Θεωρητικά πάντα.Όχι στη συγκεκριμένη περίπτωση. Μη καταλήξουμε Ζαχόπουλοι!

Παράξενος Ελκυστής είπε...

Ξέρεις πολύ καλά αγαπητέ μου Άλγκερνον πως τα τελευταία φύλλα κόκας τα βάλαμε στο στιφάδο που φάγαμε τα Χριστούγεννα!
Έχουμε χαρμανιάσει εδώ και πολύ καιρό και κάτι πρέπει να κάνουμε γι αυτό.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@5PF:
Ήρωας και Θανατος. Διγενής Ακρίτας. Τα θέματα μας έχουν κοινή κοσμολογική πλατφόρμα.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

Αγαπητέ μου Λόκους κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια. Επειδή εσύ είσαι μάστορας σε τέτοια κείμενα δεν σημαίνει ότι έιμαστε κι όλοι οι υπόλοιποι.

ειρηνη είπε...

αχ πολυ περιεργο κειμενο! τι σε εκανε να γραψεις κατι τετοιο?

Λωτοφάγος είπε...

Πολύ μαύρο, πολύ παράξενο, πολύ γοητευτικό, τελικά, φίλε μου. Καλησπέρα

Παράξενος Ελκυστής είπε...

@Ειρήνη:
Καλώς ήρθες στη μπλογκογειτονιά. Είναι πολύ όμορφο που ένα νέο παιδί θέλει να καταγράφει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του. Έχουμε ανάγκη από την άποψή σου, φτάνει να μην παραμελείς και τα μαθήματα σου. (αμάν! Ακούγομαι σαν μεγάλος!!!)
Η φωτογραφία που πετυχα κάπου στο Ιντερνετ ήταν αυτή που απελευθέρωσε τη συσσωρευμένη μελαγχολία και απογοήτευση του τελευταίου καιρού.

Aurangel είπε...

όμορφο κείμενο.
Την ανοιξιάτική μου καλημέρα.
Angel kiss

Ο άλλος είπε...

Νεκροί δεν είναι αυτοί που σταματούν να αναπνέουν. Είναι οι άκαμπτοι, οι ανελαστικοί και οι ανένδοτοι. Αυτοί που δεν χαίρονται τη ζωή γι αυτό νομίζουν πως ο θάνατος είναι κάτι πολύ χειρότερο. Εσύ ζεις φίλε μου. Ζεις και ας έχεις τις μαύρες σου

Παράξενος Ελκυστής είπε...

Σ'ευχαριστώ πολύ aurangel. Την καλησπερα μου.

Παράξενος Ελκυστής είπε...

Συμφωνώ απολύτως μαζί σου Αλλε. Νεκροί είναι όσοι δεν έχουν μάθει να ζουν.