Τρία νέα, ψηλά, ωραία παιδιά χαζεύουν το αντικείμενο του καταναλωτικού τους πόθου Παρασκευή μεσημέρι στην Ερμού; Πως μπορείς όμως να θαυμάζεις κάτι και να έχεις τα χέρια σταυρωμένα; Ή μήπως τρεις μαύροι μετανάστες με τους μπόγους σφιχτά δεμένους και παραφουσκωμένους, έτοιμους, στη θέα του πρώτου δημοτικού μπάτσου, να τους αρπάξουν και να τρέξουν, κοιτούν από θέση άμυνας κι αδυναμίας την επίδειξη ισχύος του Νεοέλληνα;
Ο 4ος της παρέας, ο Μοχάμεντ, (χωρίς μπόγο αυτός) δεν θέλει να φωτογραφηθεί. Τον έχω μαθητή στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών. Την προηγούμενη Κυριακή τον είχα βάλει να μου περιγράψει μια μέρα του. Είναι σε προχωρημένη τάξη, στην 3η , και μαθαίνουμε τους χρόνους, ξεκινώντας από τον ενεστώτα. Τον διορθώνω καθώς μιλά. "Ξυπνάω κάθε πρωί στις έξι, πηγαίνω στο μπάνιο και πλένομαι. Μ' αρέσει να πλένομαι. Πηγαίνω στη κουζίνα, τρώω πίνω τσάι και φεύγω. Πάω στη στάση και περιμένω το λεωφορείο. Στις 7.00 πιάνω δουλειά. Στις 12.30 κάνω μια ώρα διάλλειμα. Τρώω. Δουλεύω. Και γυρνάω σπίτι κατά τις 7.00. Κάνω μπάνιο. Κάθε μέρα όταν γυρνάω σπίτι κάνω ένα ζεστό μπάνιο. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο απ' το ζεστό μπάνιο. Μετά πάω σούπερ μάρκετ και το βράδυ βλέπω τηλεόραση"
Τα κανάλια που βλέπει είναι δορυφορικά. Αναζητά την επαφή με την πατρίδα του. Χρειάζεται να ενισχύσει την ταυτότητα του. Διότι εδώ στην Ελλάδα αν και η μέρα του δεν διαφέρει σε τίποτα από ενός Έλληνα θαυμάζει κι αυτός με τα χέρια σταυρωμένα, ξέροντας πολύ καλά μέχρι που φτάνουν όταν τα ανοίξει.
