Το πρώτο στάδιο είναι πάντα η καταγραφή. Μετά έρχεται η επιστήμη ή η δημιουργία. Αλλά στην αρχή πρέπει πάντα να εχεις τα αφτιά σου και τα μάτια σου ανοιχτά. Να κοιτάς δίπλα σου, να ρωτάς, να πιάνεις κουβέντα. Μ' άλλα λόγια να ερευνάς.
Αν είσαι αρκετά τυχερός, όπως ο υποφαινόμενος, αυτή η έρευνα γίνεται από μόνη της. Πώς είναι ένας δικηγόρος που έχει φάει τα δικαστήρια με κουτάλι και του έρχονται οι πελάτες από μόνοι τους; Ή ένας γιατρός; Κάπως έτσι και σε μένα (αν και θα προτιμούσα να είχα έτοιμη μια πραγματική πελατεία στο γραφείο μου) έρχονται οι ιστορίες από μόνες τους. Είμαι απαράδεκτος που δεν κάνω ούτε καν το ελάχιστο. Δηλαδή να τις καταγράψω. Έστω κι επιγγραμματικά.
Έτσι λοιπόν σταχυολογώ μερικές από τις τελευταίες σκέψεις ή μικρές ιστορίες φίλων και γνωστών ή απλά περαστικών. Αν τις καλοσκεφτείτε είναι ενδεικτικές αυτού του αλλοπρόσαλου, μοναδικής ελληνικής υφής αχταρμά που έχει γίνει η ελληνικη κοινωνία . Αυτής της εσωστρέφειας και μαζί της αισιοδοξίας, αυτής της αβεβαιότητας και μαζί της αισιοδοξίας, αυτή της πίστης και ταυτόχρονα του αριβισμού. Μ άλλα λόγια αυτής της σχιζοειδής προσωπικότητας της κοινωνίας και ειδικά της νέας γενιάς που αντανακλάται τόσο συχνά, τα τελευταία χρόνια στην καθημερινότητά μας.
Ο Ν. δουλεύει στα σώματα ασφαλείας (πχ, στρατό, αστυνομία, πυροσβεστική):42 χρονών: "Πιστεύω από τον Καρατζαφέρη έως το σοσιαλισμό. Πιστεύω ότι οι μετανάστες είναι μίσαμα για την κοινωνία κι ότι αυτή οφείλει να ανταμοίβει αυτούς που δουλεύουν. Πιστεύω στην αξιοκρατία. Αλλά δεν πιστεύω στην παγκοσμιοποίηση. Αυτή μας έχει φτάσει εδώ που βρισκόμαστε. Ανήκω στη Νέα Δημοκρατία (το κόμμα είναι τυχαίο. Θα μπορούσε να είναι και το Πασοκ), γιατί εκεί είναι τα συμφέροντά μου, εκεί είναι οι γνωριμίες μου.
Ο Α. επίσης στα σώματα ασφαλείας, 32, εποχικός. Τον συνάντησα, μετά από καιρό, ένα πρωί στο φούρνο της γειτονιάς μου: "Άστα φίλε. Έχω τρελαθεί. Το πρωί στη δουλειά, το μεσημέρι σε άλλη, σε μια εταιρεία γιατί ποιος βγαίνει με τα 500 ευρώ του εποχιακού; Και το βράδυ θέατρο. Πρόβες με τους φίλους. Τα ξέρεις: Πως ο δήμος έκοψε τη θεατρική ομάδα που είχαμε κι έδιωξε τον σκηνοθέτη για να φέρει άλλον. Ύστερα από τόσα χρόνια μείναμε χωρίς το ένα και μοναδικό μας όπλο για να παλεύουμε την καθημερινότητά μας. Γιατί όπως ξέρεις μας διώξαν από το χώρο και δεν είχαμε που να μαζευτούμε και να κάνουμε πρόβες. Ευτυχώς ιδρύουμε μια μη κερδοσκοπική εταιρεία. Είναι ο μόνος τρόπος για να μας δώσουν χώρο και να βρούμε χορηγούς να ανεβάσουμε και φέτος κάποια παράσταση"
Η Ι. φυσικοθεραπεύτρια, 28. Μόλις γύρισε από το Πεκίνο και τους ΠαραΟλυμπιακούς. Ήταν η πρώτη της εμπειρία. Δεν βρίσκει λόγια να περιγράψει το μεγαλείο αυτών των παιδιών. Την τεράστια ανάγκη τους για επανένταξη στη ζωή και την κοινωνικοποίηση τους. Δεν το παραδέχεται, αλλά η λάμψη στα μάτια της δηλώνει πως δεν βρίσκει επίσης λόγια για να περιγράψει το πόσο χρήσιμη αισθάνθηκε...
Ο Σπ. και η Κ. ιατροί,ετών 35 ειδικευόμενοι. Ή καλύτερα μόλις έχουν τελειώσει την ειδικότητα. Παντρεμένοι κι εδώ και 18 μήνες μ ένα μωράκι. Με το που τελείωσαν τις υποχρεώσεις στα νοσοκομεία και μέχρι να δώσουν τις τελικές εξετάσεις για ειδικότητα (για την οποία διαβάζουν 7-8ώρες καθημερινά), σε 5-6 μήνες, ζούνε με το ταμείο ανεργείας. Σύνολο και για τους 2: 960 ευρώ. Και αφού περάσουν τις εξετάσεις τους περιμένει η ανασφάλεια. Ιατρείο και έχει ο Θεός! Όλο και καποιος θα φανεί που θα θέλει να εμπιστευτεί την υγεία του σε 2 ικανότατους νέους . Αλλά μέχρι να φανεί, εκείνο το μωράκι πως θα ζει; Με δανεικά από τους γονείς; Κι ύστερα από μια ζωή σπουδές και διαβάσματα;
