Ενθύμια της απερισκεψίας μου

Αποδεχόμενος την πρόσκληση του Δημήτρη Αθηνάκη έχω άπειρα ενθύμια απερισκεψίας να γράψω. Σταχυολογώ ένα τελευταίο:

Μέρα μεσημέρι στην οδό Αθηνάς, πριν λίγους μήνες. Μόλις έχω "σηκώσει" χρήματα από το ΑΤΜ για να πληρώσω το νοίκι. Βλέπω ένα πηγαδάκι από κόσμο. Χώνομαι. Ένας "παππατζής" κάνει παιχνίδι. Κάθομαι και παρατηρώ το κόλπο. Τα στημένα, τα τσιράκια, τους δήθεν πελάτες. Εδώ "εδώ παππάς, εκεί παππάς, που είναι ο παππάς;"Βλέπω τα χέρια του πως κινουνται, το παιχνίδι με τα μάτια, τις αβάντες από τους άλλους, τα δήθεν κέρδη . Η αυτοπεποίθησή μου στο φουλ, η αλαζονεία μου στο τέρμα. Αποφασίζω να παίξω. Βάζω 100 ευρώ.Ξαφνικά ο παππατζής γίνεται ταχυδακτυλουργός από τους λίγους! Για πότε τα έχασα δεν το πήρα χαμπάρι! Πετάγεται ένας και μου λέει: "άντε βάλε άλλα τόσα να ρεφάρεις!" Αρνούμαι. Αλλά 10ο ευρώ ρε γαμώτο είναι πολλά. "Βάλε!" επιμένει ο περαστικός που μέχρι τότε δεν τον είχα παρατηρήσει, δεν είχε μιλήσει καθόλου και νόμιζα πως δεν ήταν στο κόλπο. Τελικά βάζω άλλα 100. Πάνε κι αυτά... Πάει το 1/3 από το νοίκι. Ακόμα το κλαίω.
Τον σπιτονοικοκύρη μου τον πλήρωσα με 2 εβδομάδες καθυστέρηση κι αφού μου έπρηζε σχεδόν καθημερινά.
Καλά να πάθω. Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται!

Με τη σειρά μου καλώ τους Dim, Vassia και Ξανθίππη.