Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΡΘΕΙ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΕΙ, ΟΥΤΕ Ο ΗΛΙΟΣ ΝΑ ΣΕ ΔΙΩΞΕΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ,

ΕΣΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ ΜΕ Τ' ΑΣΤΡΑ ΜΑΞΙΛΑΡΙ ,
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΦΩΛΙΑΖΕΙ ΣΤΗ ΨΥΧΗ

(στίσχοι: Παράξενος Ελκυστής)



Αυτή τη φωτογραφία πρόλαβα να τραβήξω χτες, στην αρχή της πορείας, γωνία Ιπποκράτους με Πανεπιστημίου, ώρα 18.30 πριν ξεκινήσουν ακόμα τα επεισόδια και πριν οι μπάτσοι μας φλομώσουν με τα χημικά.

Επειδή όλη κοινωνία παρακολούθησε με μεγάλη αγωνία τα πρωτοφανή επεισόδια κι επειδή όλη την ημέρα σήμερα άσχετοι δημοσιογραφίσκοι και επικίνδυνοι πολιτικάντηδες ασχολούνται με το ποιος είναι υπεύθυνος και ποιος τα συγκαλύπτει επιτρέψτε μου να αφηγηθώ τη δική μου μαρτυρία.

Η κινητοποίηση έγινε κυρίως μέσω sms. "Όλοι στα Προπύλαια στις 6.οο σε μια ειρηνική διαδήλωση". Την πορεία διοργάνωνε ο ΣΥΡΙΖΑ, σε συνεργασία με πολλούς κοινωνικούς φορείς.

(Παρένθεση: Αλήθεια το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ γιατί δεν διοργάνωσαν πορεία; Δική τους πορεία, έστω. Κάποια πράξη διαμαρυρίας; Δεν είναι συγκλονισμένοι; Δεν νιώθουν το άδικο; Αυτοί δηλαδή ανέχονται τη δολοφονία ενός μικού παιδιού;)

Το ραντεβού έλεγε 6.00, εγώ τελείωσα όλες τις δουλειές μου και πήγα από τις 5.30. Ηρεμία. Πολλοί λίγοι νεαροί, μερικές δεκάδες, κάθονται στα σκαλάκια των Προπυλαίων και κουβεντιάζουν,πίνοντας take out καφέ από πλαστικά ποτήρια. Καθώς πλησιάζει η ώρα πλήθος κόσμου αρχίζει να συρρέει από κάθε κατεύθυνση και να συστοιχίζεται σε "θέση πορείας". Στις 6.00 επί της οδού Πανεπιστημίου έχει δημιουργηθεί το αδιαχώρητο. Το πλήθος είναι τόσο πυκνό που θέλω να πάω να χαιρετήσω κάτι φίλους λίγω πιο κάτω και σπρώνω ζητώντας συγγνώμη, σαν να είμαι σε λεωφορείο. Πρέπει να είμαστε πάνω από 20.000. Κοιτάω γύρω μου. Βλέπω κορίτσια και μεγάλες γυναίκες που δεν είχαν ξαναπάει ποτέ τους σε πορεία να χαμογελούν και να αισθάνονται ότι "κάτι κάνουν". Ο παλμός βράζει. Συνθήματα δονούν την ατμόσφαιρα.

Λίγο μετά τις 6.οο, κι ενώ δεν έχουμε ακομα ξεκινήσει, κάνουν την εμφάνισή τους οι κουκουλοφόροι. Επιδεικτικά, διασχίζουν την πορεία κατά τον άξονά της και παίρνουν θέσεις δεξιά κι αριστερά στα πεζοδρόμια της Πανεπιστημίου με μας στο κέντρο του οδοστρώματος.
Είναι εκατοντάδες. Φοράνε κουκούλες και κράνη, κρατάνε λοστούς και καδρόνια. Πολλοί τους κοιτάμε με φρίκη και τρόμο. Εμένα προσωπικά , από την εκείνη την ημέρα που κάηκε το ΕΜΠ το 1996 και ήμουν ως φοιτητής του (αποτυχημένη) ομαδα περιφρούρησης μού προκαλούν πάντα ταραχή.

Η πορεία ξεκινάει με πολλή μεγάλη ένταση. Κατεβαίνω σε διαδηλώσεις από τα 18 μου, εδώ και 17 χρόνια, τέτοιο πάθος δεν έχω ξαναδεί. Παράλληλα με μας κινούνται οι αναρχικοί και οι κουκουλοφόροι. Ακούμε θορύβους από πέτρες που σκάνε σε θωρακισμένα τζάμια. Κάνουν αυτό τον υπόκωφο θόρυβο που δεν μπορείς να ερμηνεύσεις αμέσως. Που δεν ξέρεις τί έιναι ούτε πόσο μακριά από σένα. Ακούμε εκρήξεις. Βλέπουμε κάποια μαγαζιά να πυρπολούνται. όλοι οι κάδοι καίγονται, περίπτερα των λεοφορείων επίσης. Συνεχίζουμε τη πορεία με συνθήματα, πυκνώνοντας τις γραμμές και τα μπλογκ μας. Στόχος μας είναι να απομονώσουμε τους αναρχικούς, να μην εισχωρήσουν στις γραμμές μας. Μαζί με τα συνθήματα ακούγονται και οδηγίες: "πυκνώστε τις γραμμές, μην διασπάστε". Αστυνομία δεν υπάρχει. Από μακριά βλέπω ματατζήδες, στην Ακαδημίας. Στο ύψος της Εμμανουήλ Μπενάκη πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα. Δεν είναι πολύ έντονα. Μια νεαρή κοπέλα δίπλα μου θέλει να μυρίσει ένα λεμόνι που έχει φέρει μαζί της. "Δεν είναι ώρα ακόμα, της λέω. Κράτησέ το, θα το χρειαστείς". "Πότε;" με ρωτάει. "Θα καταλάβεις".Βάζουμε βαζελίνη γύρω από τα μάτια και στα ρουθούνια.

Φτάνουμε στην Ομόνοια. Η ώρα έχει περάσει τις 7.00, απ' ότι υπολογίζω, γιατί μέσα στην ένταση δεν έχω ασχοληθεί καν με το ρολόι μου. Νέα δακρυγόνα. Μια κοπέλλα έχει φέρει και το σκυλάκι της, το οποίο τρομαγμένο προσπαθεί να κρυφτεί στην αγκαλιά της. Ανηφορίζουμε τη Σταδίου. Στο μεταξύ η κατάσταση με τους αναρχικούς δίπλα μας έχει ξεφύγει εντελώς. Σπάνε και καίνε ό,τι βρουν. Βιώνω ένα κλίμα τρομοκρατίας. Νιώθω ότι δεν ανήκω πλέον πουθενά. Η δική μου διαμαρτυρία έχει γίνει καταφύγιο για κάποιους να κάνουν την Αθήνα μπουρδέλο. Καπηλεύονται τη δική μου αγωνία, το δικό μου αγώνα. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα. Σκέφτομαι μια διαδήλωση, δεν μπορώ να θυμηθώ όμως ποια που οι μπάτσοι μας περίμεναν στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη και μας πεθάνανε στα χημικά. Τρέμω στην ιδέα τού τι θα συμβεί, αν ξανακάνουν το ίδιο. Οι αναρχικοί θα απαντήσουν με μολότωφ και εμείς θα είμαστε στη μέση. Η κατάσταση είναι πλήρως ανεξέλεγκτη. Πρέπει να μείνω, να φωνάξω, να μην νικηθώ. Γύρω μου όλοι είναι τρομαγμένοι. Η Σταδίου καίγεται. Ενώνω τη φωνή μου με τους άλλους και αρχίζω να φωνάζω συνθήματα με όση δύναμη έχω. Παίρνω θάρρος. Δεν τους φοβάμαι. Το αίμα του Αλέξη κυλάει στις φλέβες μου.


Πλησιάζουμε στο ύψος της Κλαυθμώνος. Από τα μεγάφωνα φωνάζουν να κάνουμε πλαϊνές αλυσίδες, να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας και να μην τρέχουμε. Να μην αφήσουμε τους μπάχαλους και τους αναρχικούς να παρεισφρύσουν. Πιάνομαι με τους πλαϊνούς μου. Είμαι από τα αριστερά της πορείας, προς τον πεζόδρομο της Κοραή, στο ύψος του κτιρίου της Εμπορικής. Βλέπω ενισχυμένες δυνάμεις των ΜΑΤ απέναντι, στη γωνία Πανεπιστημίου και Κοραή. Προχωράω με πλάγια βήματα, κρατώντας σφιχτά αγκαζέ τους διπλανούς μου. Από πίσω μου προχωράει η πορεία, από μπρος μου οι αναρχικοί και πιο πέρα τα ΜΑΤ. Από την Κλαυθμώνος, εκεί που έχω στραμμένη την πλάτη μου, οι μπάτσοι ρίχνουν δακρυγόνα και χημικά. Νιώθω τα μάτια και το στόμα μου να καίγονται. Δεν είναι η πρώτη φορά. Ξέρω μέχρι που μπορώ να αντέξω. Κάποιοι φεύγουν προς την Κοραή Ο κύριος όγκος συνεχίζουμε και προχωράμε. Οι μπάτσοι κάνουν ντου με κλομπ και μας φλομώνουν στα χημικά. Ο κόσμος πανικοβάλλεται. Κόβεται η ανάσα μου. Αφήνω τα χέρια μου για να τρίψω τα μάτια μου και χάνω τους συντρόφους και το μπλογκ μου. Το πλήθος τρέχει πανικόβλητο προς την Κοραή. Κάποιο πηδούν τα κάγκελα και προσγειώνονται απότομα μέσα στο ποδοβολητό. Είναι οι στιγμές που αν πέσεις κάτω σε πατήσανε. Το πλήθος με παρασέρνει. Ψάχνω να βρω το πανό μας. Δεν το βλέπω. Πηγαίνω τρέχοντας προς την Κοραή.Εκεί αναρχικοί πετάνε μολοτωφ στη διμοιρία. "Μας έχουν εγκλωβίσει" σκέφτομαι, θα μας συλλάβουν όλους. Τα πάνω ΜΑΤ πετάνε δακρυγόνα και το πλήθος οπισθοχωρεί. Αλλοι ανεβαίνουν. Βρίσκομαι ακριβώς στη μέση.

Κρύβομαι πίσω απο ένα περίπτερο. Ζαλίζομαι και δεν μπορώ να αναπνέυσω. Βλέπω το συντριβάνι στη μέση της Κοραή και τρέχω. Βουτάω το κεφάλι μέσα. Τα μάτια, τη μύτη, τα μαλιά. Αναπνέω ελεύθερα. Τους δικούς μου τους εχω χάσει. Τότε βλέπω κάποιους να τρέχουν στο σταθμό του Μετρό. Τους ακολουθώ. Έχουν παραβιάσει τα ρολλά κατά 5ο εκατοστά και μπαίνουν σκυμμένοι στα 2. Στο σταθμό, αναπνέουμε ελεύθερα. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι δεν θα σταμάτε συρμοί διότι η στάση ήταν κλειστή. Αν καποιος μαλάκας ρίξει ένα δακρυγόνο ή κάποιος άλλος μαλάκας βάλει φωτιά θα πνιγούμε και θα καούμε σαν τα ποντίκια.
Βλέπω το σταθμάρχη. Συνομιλεί με κάτι έξαλλους, εξαγριωμένους νεαρούς. Καταλαβαίνω ότι φοβάται. Για το σταθμό και τη ζωή του. Φαίνεται στα μάτια του. Παραμερίζω τους πάντες και φωνάζω δυνατά για να επιβάλλω τη τάξη: "Είμαι μέλος του ΔΣ της ΟΛΜΕ", παλιά καραβάνα, παλιό κόλπο, μ' έχει γλυτώσει από πολλές συλλήψεις. Ο σταθμάρχης ανακουφίζεται που αντικρύζει έναν υπεύθυνο. "πείτε να σταματήσουν τα τρένα να μας πάρουν" "Αυτό ακριβώς λέω κι εγώ. 'Έδωσα εντολή. Τα τρένα σταματούν" . Γυρίζω και φωνάζω στην ομύγηρι:"όλοι στις αποβάθρες σας!" Οι πιο πολλοί διαλύονται. Μερικοί μένουν και προσπαθούν να πείσουν τον σταθμάρχη να ανοίξει τις πύλες για να βρουν καταφύγιο και οι υπόλοιποι. Ξέρω ότι αυτό δεν πρόκειται να το κάνει ποτέ. Κατευθύνομαι στην αποβάθρα μου. Από πάνω η Αθήνα φλέγεται. Χτυπάει το κινητό. Το μπλογκ μου πέρασε μέσα από την Αστυνομία και τα δακρυγόνα κι έφτασε στο Σύνταγμα. Ήταν όλοι καλά. όμως εγώ δεν ήμουν εκεί. Είχα ηττηθεί... Για άλλη μια φορά ένιωθα απογοήτευση. Για τον Αλέξη, την ανεξέλεγκτη αστυνομική βία, το κίνημα που κάποιοι βρίσκουν πάντα τρόπο και υπονομεύουν, την Αθήνα που είχε παραδοθεί στις φλόγες...