Είναι πολλές οι φορές που μια καλλιτεχνική παράσταση γίνεται μια καλή αφορμή για να σε κάνει νιώσεις λίγο ψηλότερα, λίγο πιο ευτυχισμένος, λίγο πιο τυχερός. Μια παράσταση που σε παίρνει από το χέρι, σε τυλίγει μ' ένα πέπλο μαγείας, ονείρου και φαντασίας και που σου ανοίγει έναν κόσμο διαφορετικό από αυτό που ζεις στην καθημερινότητά σου. Έναν κόσμο ποιητικό, έναν κόσμο ευγενικό, έναν κόσμο προβληματισμένο.
Τον τελευταίο καιρό ύστερα από τη σήψη που κυριαρχεί στην πολιτική ζωή, όπου- απ' ό,τι καταλαβαίνω με το φτωχό μου μυαλό -μια σπείρα εκβιαστών, δολοπλόκων και διεφθαρμένων πολιτικών, δημοσιογράφων και εκδοτών κυβερνούν αυτή τη χώρα, ένα συλλογικό αίσθημα μελαγχολίας μ' έχει κατακλείσει από παντού. Ακούω γύρω μου ανθρώπους που αγαπώ να μου λένε πως δεν είναι καλά. Χωρίς προφανή λόγο. Απλά δεν είναι καλά. Νιώθω μια απογοήτευση, μια αίσθηση προδοσίας, μια μαυρίλα να πλανάται πάνω από την πόλη σαν μια σκιά ενός απειλητικού τέρατος.
Ίσως να είναι αυτή η διάχυτη απογοήτευση της αποτυχίας της πολιτικής ζωής. Που μας κάνει να νιώθουμε μικροί και ασήμαντοι απέναντι σε συμφέροντα, κεφάλαια, μίζες, περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Ίσως πάλι, να φταίει αυτός ο παλιοχειμώνας που, παραπαίοντας, λίγο πριν τελειώσει μας βγάζει τη ψυχή. Δεν ξέρω.
Αυτό που ξέρω είναι ότι περίμενα πως και πως τη συναυλία Σαββόπουλου- Παπακωσταντίνου για να σπάσει αυτή η μαυρίλα μέσα μου και γύρω μου. Είχα επενδύσει πολλά. Και δυστυχώς δε πήρα πίσω τίποτα.
Καταρχήν, η συναυλία ξεκινάει με τους δύο τραγουδοποιούς επάνω στη σκηνή να ερμηνεύουν τα τραγούδια από τον καινούριο δίσκο του Θανάση στον οποίο τραγουδά ο Σαββόπουλος. Η ωρα είναι 10.30. Πολλοί πελάτες δεν έχουν έρθει ακόμα, άλλοι πηγαινοέρχονται, τα γκαρσόνια παίρνουν παραγγελίες, άλλα ήδη σερβίρουν. Επικρατεί ένα σούσουρο. Κι όμως οι καλλιτέχνες αυτή την ώρα συστήνουν μονοκοπανιάς όλο (!) τον καινούριο τους δίσκο. Που φυσικά ελάχιστοι είναι σε θέση να προσέξουν.
Καθώς προχωράει το πρόγραμμα διαπιστώνεις ότι τα τραπέζια είναι πάρα πολύ στενά, η πλάτη της καρέκλας σου σκουντάει με αυτή του από πίσω κι ότι δεν μπορείς να κάνεις βήμα.
Χωροδιάταξη που θυμίζει ευθέως λογική μπουζουκλερί. Και μάλιστα βηταδούρα.
Στη συνέχεια ο Νιόνιος αποχωρεί και ο Θανάσης μένει μόνος στη σκηνή. Γύρω του ένα ασφυκτικά γεμάτο νυχτερινό μαγαζί, όπου κάθε κεφάλι κοστίζει 45 ευρώ . Συνεσταλμένος και χαμηλών τόνων όπως είναι, μοιάζει σαν να τον έχουν κάνει με το ζόρι πρωταγωνιστή σε μια υπερπαραγωγή που ακόμα δεν έχει ξεκινήσει. Τραουδάει αρκετή ώρα, πολλά από τα γνωστά του τραγούδια. Ύστερα διάλειμμα. Στο 2ο μέρος ο Κιουρτζόγλου ο αφανής μαέστρος της ολιγομελούς μπάντας βγαίνει και "τζαμάρει" με τον κρουστό (μια φοβερή μορφή που παραπέμπει σε ινδό Σιχ). Κατόπιν εμφανίζεται ο Νιόνιος μόνος του τραγουδώντας τη θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνογλου και το Κιλελέρ! Ομολογουμένως δύσκολα τραγούδια. Το πρόγραμμα συνεχίζει ο Σαββόπουλος μέχρι που λίγο πριν το τέλος βγαίνει κι ο Παπακωσταντίνου και κλείνουν μαζί και θριαμβευτ ικά με τα τελευαταία 5-6 τραγούδια.
Έκανα την μικρή αυτή περιγραφή για να ασχοληθώ με την ησυχία μου με την ουσία :
1) Το πρόγραμμα έχει επίκεντρο τον Σαββόπουλο. Λογικό. Αυτός είναι ο Πατριάρχης (όπως τον εκφωνεί ο Θανάσης). Θα περίμενε κανείς ότι δυο μουσικοί-τραγουδοποιοί με τόση βακχική αντίληψη της μουσικής να αναπτύξουν διάλογο επάνω στη σκηνή, να ενώσουν τις μουσικές τους, να συνδιαλαγούν. Όχι να αναπτύσσονται 2 παράλληλοι μονόλογοι: "Εγώ τραγουδώ στο 1ο μισό, εσύ στο 2ο και ραντεβού 5 τραγούδια πριν το τέλος για να κάνουμε ένα καλό κλείσμο". Αυτό κατά τη γνώμη μου δεν λέγεται συνεργασία. Λέγεται συνύπαρξη, λέγεται φιλοξενεία, αλλά όχι σύμπραξη δυο μουσικών. Αυτό ήταν το κομβικό σημείο. Εδώ περιμέναμε να ακούσουμε θαύματα, ενορχηστρώσεις, παρεμβάσεις, επιρροές του ενός στον άλλο. Προσωπικά δεν άκουσα τίποτα. Κι εδώ χάθηκε καταρχήν η μαγεία. Άσε που τελειώσανε λίγο πριν τις 2.00 και μείναμε μπουκάλα Σάββατο βράδυ.
2)Οι μουσικοί υπηρετούν τη μουσική του Σαββόπουλου. Και το καταφέρνουν πολύ καλά. Σε καμία περίπτωση όμως δεν καταφέρνουν να δημιουργήσουν την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα των τραγουδιών του Παπακωσταντίνου; Αλήθεια που είναι τα πνευστά; Που είναι η 2η γυναικεία φωνή; Που είναι όλα τα Βασικά χαρακτηριστικά τους; Ίσως σ΄αυτό, για να μην είμαι εντελώς άδικος, να φταίει και ο χώρος: μεγάλος, κρύος, με τους κλασσικούς αεραγωγούς να τον διασχίζουν, δεν δημιουργεί ατμόσφαιρα. Μόνο ευχάριστο: τα ωραία γκράφιτι, που θέλανε να δώσουν την αίσθηση του δρόμου.
3)Γιατί ξεπετάνε έτσι τα νέα τους τραγούδια; Δεν τους ενδιαφέρει η νέα τους παραγωγή; Ή μήπως είναι σίγουροι ότι και αυτά θα αγαπηθούν όπως τα προηγούμενα και δεν τους νοιάζει ποιος και πως τα ακούει;
4) Ο Σαββόπουλος ξεκινάει με 2 έντονα πολιτικοποιημένα τραγούδια που σπάνια λέει ζωντανά. Και προς τιμήν του.Σε κάποια στιγμή ο Παπακωσταντίνου τελειώνοντας πετάει ένα: "άντε γαμήσου χαφιέ!". Πού τα λέει αυτά; Έχει πάρει χαμπάρι ότι το μαγαζί στο οποίο τραγουδάει είναι απαράδεκτο; Ότι μας στοιβάζει σαν τα ζώα για να "βγάλει" κάτι παραπάνω, εξευτιλίζοντας κάθε έννοια ανθρωπιάς, παροχής υπηρεσιών, εξυπηρέτησης και σεβασμού απέναντι στο πελάτη. Ε, ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΠΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ! ΤΗΝ ΒΑΡΕΘΗΚΑ! ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΕΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ. ΚΟΨΕ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΚΥΡΙΕ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΕ ΝΑ ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΟΠΟΙΟ ΚΙΛΕΛΕΡ ΘΕΣ. ΒΓΕΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΚΑΝΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΟΥ! ΤΖΑΜΠΑ ΜΑΓΚΕΣ ΧΟΡΤΑΣΑΜΕ.
Ειδικά αν το συγκεκριμένο σχήμα ή κάποιος από τους τραγουδοποιούς παίρνει ποσοστά από τα έσοδα θα έπρεπε να το είχε ήδη κάνει.
Αλλιώς τραγουδήστε το "Μία η Άνοιξη" και μη μιλάτε καθόλου.
Να σημειώσω εδώ ότι στην παρέα μας ήταν η Τ., η ιδιοκτήτρια του θεάτρου Χώρα, η οποία με νοσταλγία θυμόταν τότε που ο Παπακωσταντίνου τραγουδούσε στο δικό της χώρο, που της είχε πει ότι "εγώ δεν θα τραγουδήσω ποτέ σε μαγαζί με ουίσκι". Η αλήθεια είναι ότι για όσους τυχερούς είχαμε πάει στο Χώρα , πριν 4-5 χρόνια, η αλλαγή αυτή στάσης είναι τρομακτικά μεγάλη και άσχημος οιωνός .
5) Τί ανάγκη έχει ο Κιουρτζόγλου να βγει και να τζαμάρει; Για να κάνει επίδειξη ότι ξέρει μουσική; Το ξέρουμε όλοι πόσο καλός είναι. Μουσική όμως δεν είναι μόνο επίδειξη. Ας το καταλάβουν αυτό εδώ στην Ελλάδα οι επίγονοι του Χατζηδάκι. Και στο φινάλε δεν πλήρωσα 100€ για να παρακολουθώ κανέναν Κιουρτζόγλου να κάνει ένα εντελώς αναμενόμενο τζαμάρισμα, ούτε καν για 3 λεπτά.
6)Η αντιμετώπιση από τους υπεύθυνους του χώρου προς τους πελάτες ήταν απαράδεκτη. Φίλος σε διπλανό τραπέζι παρήγγειλε μπουκάλι ουίσκι στις 1.30, χωρις να τον προειδοποιήσουν ότι στις 2.00 το πρόγραμμα τελειώνει. Αποτέλεσμα;Ακόμα κλαίει η παρέα του τα 160€ . Αλλο παράδειγμα: Είχα δώσει το αυτοκίνητό μου στο πάρκινγκ. Όταν βγήκα με περίμενε κλήση για παράνομο παρκάρισμα!!!!!!!!!Είδα κι επαθα, ύστερα από 1 ώρα, για να πάρω τα λεφτά της κλήσης (και αυτά τα μισά μόνο!) κι αφού άδειασε πρώτα όλο το μαγαζί.
Συμπέρασμα: Αν ήθελα λογική και αισθητική μαγαζιού μπουζουκιών θα πήγαινα στα ορίτζιναλ μπουζούκια. Εκεί θα έδινα τα ίδια λεφτά, θα έβλεπα και κανένα μπουτάκι και θα έμενα μέχρι το πρωί.
5) Τί ανάγκη έχει ο Κιουρτζόγλου να βγει και να τζαμάρει; Για να κάνει επίδειξη ότι ξέρει μουσική; Το ξέρουμε όλοι πόσο καλός είναι. Μουσική όμως δεν είναι μόνο επίδειξη. Ας το καταλάβουν αυτό εδώ στην Ελλάδα οι επίγονοι του Χατζηδάκι. Και στο φινάλε δεν πλήρωσα 100€ για να παρακολουθώ κανέναν Κιουρτζόγλου να κάνει ένα εντελώς αναμενόμενο τζαμάρισμα, ούτε καν για 3 λεπτά.
6)Η αντιμετώπιση από τους υπεύθυνους του χώρου προς τους πελάτες ήταν απαράδεκτη. Φίλος σε διπλανό τραπέζι παρήγγειλε μπουκάλι ουίσκι στις 1.30, χωρις να τον προειδοποιήσουν ότι στις 2.00 το πρόγραμμα τελειώνει. Αποτέλεσμα;Ακόμα κλαίει η παρέα του τα 160€ . Αλλο παράδειγμα: Είχα δώσει το αυτοκίνητό μου στο πάρκινγκ. Όταν βγήκα με περίμενε κλήση για παράνομο παρκάρισμα!!!!!!!!!Είδα κι επαθα, ύστερα από 1 ώρα, για να πάρω τα λεφτά της κλήσης (και αυτά τα μισά μόνο!) κι αφού άδειασε πρώτα όλο το μαγαζί.
Συμπέρασμα: Αν ήθελα λογική και αισθητική μαγαζιού μπουζουκιών θα πήγαινα στα ορίτζιναλ μπουζούκια. Εκεί θα έδινα τα ίδια λεφτά, θα έβλεπα και κανένα μπουτάκι και θα έμενα μέχρι το πρωί.
Συνεχίζω να πιστεύω ότι ο Θ. Παπακωσταντίνου είναι ο καλύτερος μουσικός της δεκατείας και ο Σαββόπουλος το ιερό τέρας. Απλά ύστερα από το Σάββατο το βράδυ θα κλείσω πάλι τα αφτιά μου και θα γυρίσω εκεί που ανήκω. Θα ξαναμείνω πάλι μόνος. Γιατί δεν θέλω να δω το γαμημένο dvd!
