Για όσους πιστεύουν πως η Αθήνα είναι μια πόλη που δεν γεννά ιδεες, σκέψεις, μουσικές, εικόνες ή ρεύματα. Που δεν εμπνέει και δεν εμπνέεται. Που δεν μπορεί να πάρει ένα κομμάτι φτηνό καθημερινό υλικό και να το μετατρέψει σε παρέμβαση.
Ένα κομμάτι λαμαρίνα που χρησιμεύει για να καλύπτει ένα εγκαταλελειμμένο οικόπεδο έχει γίνει ο καμβάς για μια αυτοσχέδια ζωγραφική. Από μακριά δεν ξεχωρίζει. Είναι σε γκρίζα χρώματα σαν να θέλει ο καλλιτέχνης να μην προκαλέσει την πόλη του, σαν να προσπαθει να βρει την προέκταση της.
Αλλά από κοντά: σκάλες ανεβοκατεβαίνουν ατέρμονα στο διηνεκές, χωρίς σκοπό και προορισμό, όλες μπερδεμένες , όλα τα επίπεδα σε ένα , άγχος και ανασφάλεια ένα χαρμάνι , ευθείες και γωνίες, κυβισμός και απόγνωση και πάντα η ίδια σταθερά : το τελευταίο σκαλοπάτι βγάζει σε τοίχο ανυπέρβλητο.
