Κάποιος απόψε θα προλάβει να γυρίσει στη ζωή του
σε ένα σπίτι που δεν θα 'χει, μα θα 'ναι οι δικοί του
κι όπως γυρνάω κι εγώ στο άδειο σπίτι
μία κουρτίνα ψυθιρίζει στη σιωπή
Σ' ένα δωμάτιο το φως κάποιος θα σβήνει
θα κάνει έρωτα ή θα αποκοιμηθεί.
Σαν ελικόπτερο γυρνάω το πρωί
για να κατέβω ψάχνω έναν άδειο δρόμο
τη νύχτα να 'χαν άραγε όλοι αυτοί;
και συ σε ποιον θα ξημερώνεις ώμο;
Η τηλεόραση θα παίζει ανοιχτή ως το πρωί
Μονάχα έτσι θα τρυπήσει αυτή την άμορφη σιωπή.
Κι όπως γυρνάω κι εγώ στο άδειο σπίτι
σ' αυτό που ζήσαμε τόσο καιρό μαζί
Θυμάμαι μου λέγες φοβάμαι το σκοτάδι
άφησε μια πόρτα ανοιχτή.
Σαν ελικόπτερο γυρνάω το πρωί
για να κατέβω ψάχνω έναν άδειο δρόμο
τη νύχτα να 'χαν άραγε όλοι αυτοί;
και συ σε ποιο θα ξημερώνεις ώμο;
Σ' ένα δωμάτιο θα ξυπνήσει μια μικρή
και θα φωνάξει μες στη τη μαμά της
ίσως φοβάται το σκοτάδι όπως εσύ
ίσως το βλέμμα σου να έχει η ματιά της.
Το πρώτο ελικόπτερο που είδα από κοντά ήταν της αστυνομίας και ήταν την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Μπακογιάννης. Πήγαινα τότε 3η Γυμνασίου και το σχολείο μου ήταν δύο τετράγωνα πιο πάνω από τον τόπο της δολοφονίας. Θυμάμαι να κατεβαίνω από το λεωφορείο και αμέσως την προσοχή μου να την τραβά ο δυνατός θόρυβος από έλικα. Ασυναίσθητα σήκωσα το κεφάλι ψηλά και είδα ένα μεγάλο ελικόπτερο να κάνει κύκλους χαμηλά, πάνω από τους δρόμους. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Σεπτέμβρης του 89 και στην αθώα ακόμα Αθήνα δεν ήμασταν συνηθισμένοι σε τέτοια θεάματα.
Λίγους μήνες αργότερα το ραδιόφωνο (απ)ελευθερώθηκε και οι ιδιωτικοί ραδιοσταθμοί προωθούσαν το κοινωνικό τους προφίλ. Ελικόπτερα που μετέδιδαν δελτία κίνησης άρχιζαν να κάνουν την εμφάνισή τους στον αττικό ουρανό.
Τώρα, είκοσι χρόνια σχεδόν αργότερα οι δρόμοι της Αθήνας έχουν αλλάξει δραματικά προς το χειρότερο, το ίδιο και οι ουράνιοι. Κάθε πρωί κυκλοφορούν εκεί επάνω δεκάδες ελικόπτερα. Συνηθισμένο πλέον θέαμα. Για όσους εμάς που ξυπνάμε το πρωί και πήζουμε στην κίνηση μέχρι να πάμε στη δουλειά μας είναι εικόνα ρουτίνας.
Εγώ όμως επιμένω και συνεχίζω να τα βλέπω όλα ως εν δυνάμει πηγές έμπνευσης.
Παρατηρήσεις: Ο Κών/νος Κληρονόμος τραγουδάει ως σολίστ στην Ε.Λ.Σ
Όπως και τα προηγούμενα (και τα επόμενα) έτσι κι αυτό δεν είναι ενορχηστρωμένο. Επαφίεται στη φαντασία του ακροατή να καταλάβει το όργιο της αντίστοιξης που σιωπαίνει από πίσω.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
42 σχόλια:
Θυμάμαι μου είχε κάνει εντύπωση, όταν το είχα πρωτοακούσει το τραγούδι, ακριβώς αυτό: Το ελικόπτερο ως πηγή έμπνευσης. Τις περισσότερες φορές αμελούμε να παρατηρήσουμε, εκτός όλων των άλλων, κάποια τεχνήματα.
Τα ελικόπτερα είναι όμορφα!
γεια...
αγνοώ αλήθεια πόσες-και ως πότε?-συγκριτικές οπτικές και προσεγγίσεις θα πρέπει να επιστρατεύουμε κάθε φορά που νιώθουμε την ανάγκη να αθωώνουμε την Αθήνα ως τοπίο,μνήμη,αίσθηση και δεν ξέρω τι άλλο...με το πρόσχημα ή το άλλοθι που μας παρέχει ανενδοίαστα ο συναισθηματισμός μας...φοβάμαι ότι όλα έτσι ίσως ατροφούν και δεν μας επιτρέπουν να σταθούμε και να ισορροπήσουμε σε υψηλότερα πεδία...
http://hrtstvrs.blogspot.com,thalassa,promitheas
Ελκυστή, ομολογώ ότι το Ελικόπτερο με ξάφνιασε, ευχάριστα.... :-)
Ας μου συγχωρεθεί η παρομοίωση, αλλά θυμήθηκα τις Ωδές του Νερούντα... για κάθε απίστευτο ων και αντικείμενο.
Μου έδωσες μία εικόνα της Αθήνας, που δεν έχω, μιας και δεν ζω εκεί, αλλά κι όταν την επισκέφτομαι, δεν την έχω προσέξει.
@Αναγνώστη Υποκριτή:
αν είσαι ο Ρακιντζής
(αυτός με το "είσαι σνα κουνέλι")τα ελικόπτερα είναι πολύ όμορφα. Αν είσαι Παπακώστας είναι πολύ χρήσιμα.
Καμιά φορά θαυμάζω τους γλύπτες και τους εικαστικούς που καταφέρνουν (όσοι από αυτούς) και κάνουν Τέχνη με πρώτη ύλη τα τεχνήματα.
Αγαπητή Φαίδρα καλώς ήρθες! Αν υπάρχει κάποιος που όχι απλά δεν αθωώνει αλλά καταδικάζει ως στυγνό εγκληματία την Αθήνα αυτός είμαι εγώ. Την απομυθοποίηση της Αθήνας την έκανα μαζί με την εφηβική μου επανάσταση, γύρω στα 17-18. Από τότε με ακολουθούν πάντα τα λόγια μιας φίλης: "Athenes, mais c'est mauche Athenes!"
Επίσης είμαι -ίσως και λόγω σπουδών - από αυτούς που σιχαίνονται τους "ανενδοίαστους συναισθηματισμούς", οπότε με προβληματίζεις πολύ αν σου βγάζω τέτοια εικόνα.
Εξήγησέ μου όμως τί εννοείς όταν λες "όλα", ποια είναι αυτά τα όλα; οι εσωτερικές μας διεργασίες; οι προσλήψεις παραστάσεων; Και τί ακριβώς εννοείς με τα "υψηλότερα πεδία;"
Βάσσια μου δεν είναι η πρώτη φορά που καταλαβαινόμαστε! :)
Πάντως αυτό ακριβώς μου τράβηξε την προσοχή: η εικόνα που δεν έχεις προσέξει.
εννοώ όλα αυτά που ανέφερες κι εννόησες κι επιπλέον και κυρίως τη ψυχολογική μας ισορροπία.Όταν μίλησα για υψηλότερα πεδία, εννούσα της σκέψης, της εμβάθυνσης,κυρίως σε ιδέες και πράξεις που μας καθιστούν καλύτερους ανθρώπους και όχι ανθρωπάκια...όπως έχουμε αντιληφθεί όλοι η εποχή προσφέρεται για minima moralia...αποτυχημένα ξενύχτια και μπόλικες θανατηφόρες δόσεις ηλιθιότητας...
αναφορικά με τους συναισθηματισμούς,δεν αναφερόμουν σε σένα,γενικά το είπα,αν και από το κείμενό σου απορρέει κάτι σαν συναίσθημα...μην το φοβάσαι...ούτε να νιώθεις ενοχές γι' αυτό...
καλώς σε βρίσκω λοιπόν στη "μικρή πατρίδα σου"...
http://hrtstvrs.blogspot.com,thalassa,promitheas
Προφανώς και δεν φοβάμαι το συναίσθημα Φαίδρα. Με ενοχλεί έως και με απωθεί η θεοποίηση του συναισθήματος, τόσο στις σχέσεις όσο και στην Τέχνη. Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες γι αυτό το θέμα αλλά δεν έχει νόημα.
Τώρα, σε ό,τι αφορά τα υψηλότερα πεδία διαπίστωσα - ύστερα από χρόνια ορειβασίας στα μισά βουνά της Ελλάδας - ότι πάσχω από υψοφοβία, οπότε απ' ό,τι φαίνεται είμαι καταδικασμένος να παραμείνω στα χαμηλά και χαμερπή ιδανικά των μικρών ποταπών υπάρξεων.
Συμφωνώ φυσικά για την minima moralia και τις μπόλικες θανατηφόρες δόσεις ηλιθιότητας ο συνδιασμός των οποίων είναι ακατανίκητος και τόσο επιτυχημένος στις μέρες μας.
Όσο για τα αποτυχημένα ξενύχτια έχω κάνει τόσα που πλέον δεν θυμάμαι πως είναι τα πετυχημένα.
Σε αναμένω στην μικρή πατρίδα μου.
Να υποθεσω ότι πηγαινες στο Πειραματικό, ετσι; Ουφ, αναμνήσεις πολλές. Οχι, δεν στάθηκα στο ελικόπτερο καθ ότι φοβιστικό για μένα ( το συνδέω πάντα με πολέμους και όχι ειρηνικές εποχές ) όσο στάθηκα στη δολοφονία Μπακογιάννη. Πέραν του ότι τον γνώριζα πολύ καλά, η ιδιαιτέρα του ειναι ακομη και σημερα η καλύτερη μου φιλη. Κι εχω ακουσει κι εχω μάθει τα μυρια όσα από τον άλλο εαυτό του Μπακο.. Ετσι ειναι η ζωή. Απατηλή.
ριτς
Ωχ, με ξεσκέπασες! ΠΣΠΑ: Ναι εκεί πήγαινα. Μη μου πεις ότι πήγαινες κι εσύ; Αλλιώς τί "αναμνήσεις πολλές" μπορεί να έχεις;
Μου κίνησες την περιέργεια!
Εγώ ευτυχώς και όλη μας η γενιά δεν έχει άσχημες εικόνες από ελικόπτερα (εκτός από τα Ίμια), οπότε μπορώ να τα εκλαμβάνω σαν μουσική εικόνα. Κι όχι σαν πηγή έμπνευσης, όπως λανθασμένα (νομίζω ότι) έδωσα την εντύπωση.
Είναι πάντως αλήθεια πως όσο πιο πολύ γνωρίζεις έναν σημαντικό άνθρωπο τόσο πιο πολύ
γίνεσαι ευάλωτος σε πράξεις αποδόμησης του. Και μένει σε σένα να αποφασίσεις αν θα τις δεχτείς ή όχι.
Kαλησπέρα!
Πάρα πολύ ωραίο post - τη δολοφονία του Μπακογιάννη κι εγώ την θυμάμαι-και τον ντόρο (όχι τη Ντόρα!) που έγινε-τον θυμάμαι...
Καλή βδομάδα να έχεις!
Μετεωρίτης/Φαίη
εξαιρετικό το "ελικόπτερο"!
Έρχεσαι σαν μετεωρίτης διαγράφεις μια φωτεινή τροχιά και μετά χάνεσαι για άλλους γαλαξίες. Κι ύστερα πρέπει να περιμένουμε άλλα 450 χρόνια...Κρίμα.
@ Καιάδας:
Ευχαριστώ. Θα τα συναντηθούμε σε κάποιο φαράγγι της Λεβεντογέννας.
Ωραία μπαλάντα. Τα ελικόπτερα οι μετεωρίτες, τα φαράγγια της λεβεντογέννας. Ωραία παρέα με εξαιρετική μουσική υπόκρουση.
παραξενε καλε μου ,τι δικηο που εχεις για τον καταρρακτη πονο Λες μετα τα νερα να ειναι ετσι οπως τα λες ηρεμα καθαρα και εξαγνισμενα; Μακαρι το παλευουμε οσο καλυτερα μπορουμε Η εικονα που ποσταρισα ειναι απο το αγαπημενο μας μερος ξερεις εσυ...οσο για τη σιωπη αλλοι λενε οτι ειναι χρυσος για μενα βασανο
@Βασικέ μέτοχε:
Η παρέα μας ομορφαίνει περισσότερο όταν έχουμε εκπροσώπους από τη Θεσσαλονίκη! Χάίρομαι πολύ που σου άρεσε η μουσική.
Η σιωπή είναι χρυσός γι αυτούς που οι θησαυροί τους είναι οι φόβοι τους. Για μένα όχι. Καλό κουράγιο.
γεια.
σε μένα έχεις δώσει την εντύπωση ότι σε διαπερνά το ρίγος ενός ελάχιστου φόβου...εννοώ το φόβο μήπως αναγνωρίσει κάποιος μέσα σου κάποια μικρή εξάρτηση από συναίσθημα...ναιαιαι?
..τι ωραίο τραγούδι και τι καθαρή φωνή...
...καλώς σε βρήκα...
...θα εξερευνήσω το blog...και θα προσπαθήσω να καταλάβω τ' όνομά σου...
Αγαπητή μου Φαίδρα ποτέ δεν αρνήθηκα την καλή μου σχέση με τα συναισθήματα μου. Απλά επιμένω: με απωθεί όταν το μόνο που προβάλλεται είναι αυτό. Τώρα αν αυτό το διαγνώσεις ως σχιζοφρένεια αυτό είναι άλλο θέμα πολύ μεγάλο.
@ Nonmansland:
Καλώς μας ήρθες! Σου ανοίγω διάπλατα τις πόρτες για να εξερευνήσεις ό,τι θες κι αυτά που θα βρεις ελπίζω να ανταμοίψουν τον κόπο σου.
Αλλά γιατί αυτή η εμμονή με τ' όνομα; Καλά δεν είμαστε κι έτσι;
εγώ δεν είπα τίποτα για σχιζοφρένεια πάντως...σύ είπας...όσοι ήταν και είναι παρόντες μπορούν να το βεβαιώσουν -ως μάρτυρες-διότι verba volant...scripta manent...
αστειεύομαι καλέ μου παράξενε ελκυστή...
πέρασε και μια βόλτα από τον promithea...
Η κουρτίνα ψιθυρίζει τ’ όνομά μου στη σιωπή
Μόνος μπαίνει τώρα μες στο άδειο σπίτι
Κι εγώ που τον αγάπησα δεν είμαι εκεί
Έχεις εσύ κάτι σ’ αυτά που τραγουδάς, που με πηγαίνουν εκεί που θέλω ν’ αποφεύγω. Μ’ έχεις κάνει πάλι να κλαίω. Αλλά – όπως λένε αυτοί που παριστάνουν ότι ξέρουν – δε φτάνει πάντα η αγάπη για να είμαστε με κάποιον μαζί. Ή, με τέτοια ανόητα λόγια δικαιολογούμε την ατολμία.
mia fora enas synthetis mou eixe xarisei ena elikoptero kapou to exo akoubisei...les? den eixa katalavei...xaire eklysti...
ένα παράξενα ελκυστικό ψευδόνυμο, δεν είναι για να εξερευνείται; Αν όχι γιατί το επέλεξε ο φέρων; Το φτωχό μου μυαλό λέει πως μάλλον για τον προφανή λόγο...την προσέλκυση της περιέργειας, αλλά και της λύσης αυτής...
...το φτωχό μου μυαλό επίσης, τίποτα δεν κατάλαβε από την επεξήγηση...
Τα ιπτάμενα θηρία σηματοδοτούν ισως το τέλος μιας αθωότητας που η Ελλαδα έζησε για πολλές δεκαετίες. Χαίρομαι που ακόμα τα παρατηρείς. Αυτά τουλάχιστον είναι ψηλά. Στην άλλη άκρη του ατλαντικού, κάθε γειτονιά διαθέτει πλέον πίο παρατηρήσιμα και ενοχλητικά μπλόκα.
Υπέροχο το "ελικόπτερο"! Και δεν είναι το μόνο..
@Φαίδρα Φις:
όπως θα κατάλαβες η επιθυμία σου, διαταγή!
@Αίγλη:
Ειμαι σίγουρος πως δεν απλή σύμπτωση που χρησιμοποίησες το αγαπημένο μου μότο:
"Δεν φτάνει μόνο η αγάπη". Κατι που πιστεύω ακράδαντα εδώ και πολλά χρόνια.
@piece de resistance:
Ξέρεις το ανέκδοτο με τους Μαθητές του Ιησού και τον Ιούδα στο Μυστικό Δείπνο;: "Μήπως είμαι εγώ Κύριε, μήπως είμαι εγώ;;" Κάπως έτσι!
το διαπίστωσα αλλά αναρωτιέμαι γιατί...δε μου φαίνεσαι για άνθρωπος που πειθαρχεί,ακόμα κι αν πρόκειται για επιθυμίες...εξάλλου ήταν και ειδική πρόσκληση...
θα μπορούσες να μου την αρνηθείς?
τι? αυτό ήταν? μόνο μια φορά?
μήπως ήθελες να μου αποδείξεις ότι δεν είσαι τόσο "σκληρός" τελικά...?
μη μου το χαλάς...
Δυστυχώς φίλε Λόκους κι εμείς πλέον διαθέτουμε και από αυτά που έχετε εσείς. Αμ πως; Η Ελλάδα δεν είναι πλέον ψωροκώσταινα να μένει πίσω στις νέες τεχνολογίες.
εκτός αν το είδες σαν ανειλημμένη δέσμευση...Κάτι απροσδιόριστα καλαίσθητο και ξεκαρδιστικό βγαίνει από αυτόν το λαβύρινθο της ανάμειξης...τέλος πάντων...
Μ’ αρέσει να προσεγγίζω τους ανθρώπους, να επικοινωνώ μαζί τους, φροντίζοντας τις ουσιαστικότερες συνέπειες που θα έχει για μένα το, αν θα τους ακολουθήσω, θα τους αφήσω ή θα με αφήσουν πίσω εκείνοι
εάν το ελικόπτερο, στην κατακόρυφη απογείωσή του, με μόνο ανοιχτό ουρανό από πάνω, αναλογιζόταν ότι πρέπει να βρει άδειο δρόμο για να ξανακατέβει, δεν θα έφευγε. εύστοχο. σαν κι αυτούς που δεν χρησιμοποιούν το αυτοκίνητο για να μην χάσουν το καλό πάρκιν! μπράβο π.ε. πολύ καλός στίχος. τελικά τη μουσική ποιός την γράφει?
@maria i:
Εγώ γράφω και τη μουσική και τους στίχους. Απλά το προηγούμενο τραγούδι το "Στον αριθμό 22 της οδού Αλχημιστών" που είχα ανεβάσει με αφορμή το ταξίδι μου στη Πράγα, ήταν ενός φίλου.
Αν διαβάσεις στο σώμα του pcast το λέει ξεκάθαρα.
πάντα απορούσα πώς γράφεται η μουσική, είμαι εντελώς παράφωνη, η πλάκα είναι ότι έχει κάικάτι αντελώς αντίθετο από το σαματά του ελικόπτερου, η μελωδία, μουθυμίζει και λίγο τον Νικολαίδη πού έγραφε μπαλάντες για το λυρισμό του εφετείου! εξαφανίστηκε αυτός, ανάμεσα στους πλαστικούς έντεχνους
@Maria i:
Ούτε κι εγώ ξέρω πως γίνεται... Ξέρω μόνο ότι μού συμβαίνει από πολύ μικρός.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Όλοι οι έντεχνοι ευτυχώς δεν είναι πλαστικοί. Είναι όμως όλοι χαμένοι σε έναν άλλο κόσμο, στον κόσμο τους.
η φωνή είναι πολύ όμορφη και συναισθηματική. Δεν ξέρω αν είναι η δική σου,ελπίζω ναι...
ολόκληρη η μπαλάντα είναι όμορφη,είναι η πρώτη μέρα που κατάφερα-λόγω έλλειψης χρόνου-,να την ακούσω από την αρχή ως το τέλος.Θλιβερό...αλλά όλοι το βιώνουμε κάπως έτσι(για το χρόνο μιλάω). δεν ξέρω πώς, αλλά σαν αίσθηση ακροάματος μου άφησε τη γεύση μιας ανεξάντλητης δυνατότητας ή έτσι νομίζω...
"σαν να μην υπήρξαμε ποτέ κι όμως πονέσαμε απ' τα βάθη.Ούτε που μας δόθηκε μια εξήγηση για το άρωμα των λουλουδιών τουλάχιστον. Η άλλη μισή ηλικία θα περάσει χαρτοπαίζοντας με το θάνατο στα ψέμματα.Και λέγαμε πως δεν έχει καιρό η αγάπη να φανερωθεί ολόκληρη.Μια μουσική άξια των συγκινήσεών μας δεν ακούσαμε..."
Νίκος Καρούζος από το "Διάλογος Πρώτος"
Εεε...
παράξενε, για πέρνα καμιά βόλτα.
Φιλάκια.
ΥΓ. Για το ελικόπτερο τι να πώ; στα είχα πει εκείνο το βράδυ σε μια ταράτσα στην Ηλιούπολη. Ursus με σόδα και χιλιάδες πατατάκια.
@Φαίφρα Φις:
Η φωνή (δυστυχώς) δεν είναι δική μου. Είναι του Κων/νου Κληρονόμου, ενός νέου, πολλά υποσχόμενου τραγουδιστή και πολύ καλού παιδιού που τραγουδάει στη Λυρική Σκηνή.
Η έλλειψη χρόνου είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας και η εγγενής ίσως μοιραία αδυναμία του συστήματος.
Ζούμε διαρκώς πίσω από ένα ρολόι...
@algernon:
Τί;! Μη μου πεις! Μη μου πεις ότι ξεκίνησες επιτέλους!! Τρέχω να δω!
Πολύ όμορφο τραγούδι.Πολύ. Τα σέβη μου
Μιχαλης
Δημοσίευση σχολίου