Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

ΚΡΙΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Μπορεί να συνυπάρξει η εξουσία με τη καλλιτεχνική δημιουργία;
Ή μήπως το πιο σοβαρό ασυμβίβαστο θ' άπρεπε να ισχύει ανάμεσα στην κατοχή πολιτικής, οικονομικής και μηντιακής εξουσίας απ' τη μία, εμπλοκής στην τέχνη απ΄την άλλη;Μήπως τα μήντια είναι πλέον η πρώτη εξουσία, ενώ εμείς ασχολούμαστε με τις άλλες τρεις και τα αφήνουμε ανενόχλητα και ανεξέλεγτα ν' ασκούν την υπερεξουσία της χειραγώγησης;Υπάρχουν και λειτουργούν θύλακες ελεύθερης σκέψης, συνδημιουργίας, διαλόγου και γνήσιας επικοινωνίας;

"Απέναντι στην τεχνολογική υπεροπλία, την υβριστική αλαζονεία, την τυφλή ματαιοδοξία και την ηθική τους εξόντωση είχαν να αντιτάξουν το ένα και μοναδικό όπλο που ήξεραν" ισχυρίζεται ο Δημήτρης Οικονόμου, στο πρώτο του μυθιστόρημα "Η Πόλη του Αναστέλλοντος Ηλίου" καθώς σκιαγραφεί ένα φυτώριο ελπίδας, ελευθερίας και ζωντανού οράματος εν μέσω ενός ζοφερού περιβάλλοντος, της παντοκρατορίας της "Δημόσιας Αισθητικής" που επιβάλλεται ύπουλα και καταστροφικά για την ανθρώπινη ευαισθησία, για το γνήσιο συναίσθημα, σε μια χώρα όπου σχεδόν απαγορεύεται ακόμα και ο μοναχικός περίπατος.

Ποια η σχέση ανάμεσα στην ελπίδα, το ψωμί και την πραγματικότητα; Αν χάσουμε την πρώτη, πού μπορούν να μας οδηγήσουν τα άλλα; Τι μπορούμε να πουλήσουμε για χάρη της επίδειξης, του σεξ και της κοινωνικότητας;

Είναι "το φθινόπωρο η πιο μελαγχολική πράξη";
ενώ σε ένα δεύτερο επίπεδο, προσωπικό, γεννιούνται κι άλλα ερωτήματα, σχετικά με τους χαρακτήρες…Μπορεί ένα όργανο του συστήματος, ν' αναγνωρίσει στον ίδιο του τον εαυτό και στο συσκοτισμένο παρελθόν, τέτοιες ποιότητες που να απαρνηθεί το δέλεαρ της επιφάνειας και να ταξιδέψει στο βάθος;Υπάρχουν συνεκτικοί δεσμοί, πέρα από τους ακατάλυτους δεσμούς του αίματος-σπέρματος αλλά και χρήματος-ματαιοδοξίας που ενώνουν τους ανθρώπους;

Και τέλος, ως πού μπορεί να φτάσει μία ανθρώπινη μονάδα, όταν έχει εκπληρωθεί συναισθηματικά;Μήπως δεν είναι τυχαίο ότι η εποχή δεν παράγει ούτε ιδέες ούτε υπερβάσεις, αφού οι άνθρωποι δεν μπορούν να ξεφύγουν από το ατομικό τους μικρόκοσμο εξαιτίας ακριβώς αυτής της έλλειψης;

Η συνέχεια στις σελίδες, στις δρόμους και στις γειτονιές, στο πολύ κοντινό μέλλον, στην πόλη που αγαπάμε και αναστέλλουμε. Αθηναϊκό μέχρι το κόκκαλο, οικείο παρά τη μελλοντολογία, αισιόδοξο στο βάθος, απαλλαγμένο από φοβίες ή τεχνάσματα, ένα λογοτεχνικό έργο στρογγυλό και ολοκληρωμένο κοιτάει τον ήλιο στα μάτια, την συσκοτισμένη αλήθεια, το πολυτεχνείο ξαναζεί.
Μαρία Ιωαννίδου , ηλεκτρονικό περιοδικό Βακχικόν, τεύχος Ιουνίου - Αυγούστου 2009

http://www.vakxikon.gr/index.php

Δεν υπάρχουν σχόλια: