Η πόλη του αναστέλλοντος ήλιου - κριτικές

Στην Αθήνα ενός μέλλοντος όχι ιδιαιτέρως μακρινού τοποθετεί την υπόθεση του πρώτου μυθιστορήματός του ο τριανταπεντάχρονος Δημήτρης Οικονόμου. Η χώρα διοικείται από την τρίτη γενιά της οικογένειας των Συνετών. Ο πρωθυπουργός Αρίστος Συνετός ο Νεότερος, εγγονός του ιδρυτή της δυναστείας, προετοιμάζεται για την τελική αναμέτρηση με ό,τι συμβολίζει το παρελθόν της πόλης, αναθέτοντας σε έναν διάσημο αρχιτέκτονα, να κατασκευάσει το Μέγαρο της «νέας εποχής»: ένα κτίριο που η μεγαλοπρέπειά του θα επισκιάζει αυτήν της Ακρόπολης.

Η «Δημόσια αισθητική» ορίζει και εγγυάται το ασφυκτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η ζωή των κατοίκων της χώρας, η «Δημόσια Χλεύη» περιμένει όλους όσοι αντιστέκονται ή με οποιονδήποτε τρόπο παρεκκλίνουν από τις επιταγές της μοναδικής επίσημης αλήθειας του καθεστώτος. Ο αρχιτέκτονας -απόγονος, σύμφωνα με το καθεστώς, «επικίνδυνων τρομοκρατών»- θα πέσει με τα μούτρα στην προσπάθεια να καταγραφεί στην ιστορία ως ο δημιουργός του μεγαλεπήβολου αυτού έργου, απολεπιζόμενος ταυτόχρονα από κάθε επικίνδυνο ίχνος της οικογενειακής του ιστορίας. Η νεαρή συνεργάτιδά του, στην οποία οφείλεται και η βασική αρχιτεκτονική ιδέα για το έργο και με την οποία ο ήρωας θα αναπτύξει μια δυνατή ερωτική σχέση, θα προσπαθήσει σταδιακά να τον αφυπνίσει και να τον πείσει να αντισταθεί μέσα από τις γραμμές μιας ιδιότυπης οργάνωσης καλλιτεχνών στην οποία και η ίδια συμμετέχει, αναλαμβάνοντας το σχετικό -και ιδιαιτέρως βαρύ- κόστος αυτής του της επιλογής.

Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για πρωτόλειο, το μυθιστόρημα είναι μια καλοστημένη και ώριμη πολιτική αλληγορία, που τοποθετείται μεν στο μέλλον, αναδεικνύει όμως με γλαφυρότητα και σαφήνεια πλείστα όσο διακυβεύματα του παρόντος, θα ήταν δε σαφώς αρτιότερο αν ο συγγραφέας είχε επιλέξει μια γλώσσα περισσότερο πειραματική και δουλεμένη.

Η πόλη του αναστέλλοντος ήλιου αποτελεί μια ακόμη συνεισφορά στην παρατηρούμενη, και οπωσδήποτε ελπιδοφόρα, στροφή της ελληνικής πεζογραφίας προς τον δημόσιο χώρο, μετά από μια μακρά περίοδο ιδιωτικών εστιάσεων και ενδοσκοπικών προθέσεων, ο δε συγγραφέας με την πρώτη του αυτή κατάθεση αποκαλύπτει ένα αξιόλογο ταλέντο και δημιουργεί βάσιμες προσδοκίες για ακόμη σημαντικότερες καταθέσεις στα επόμενα έργα του.

Νίκος Κουνενής, Αυγή 20/9/09